Mijn vorige pony Teddy was verkocht aan een meisje die bij mijn broertje op school zat. Ik wist dat hij te koop stond maar er waren nog geen geïnteresseerden. Toen zaten we 's Avonds om half 8 te eten, zegt mijn broertje opeens heel droog "ohja, Kyra zei dat als je Teddy ooit nog wilde zien je om 17:00 op de manege moest zijn, want hij werd opgehaald"
Heb nog nooit zo hard gehuild en gescholden. (heb Teddy jaren later terug kunnen vinden)2e situatie
Ik kwam 's avonds thuis toen bleek dat mijn paard van 23 jaar en zware arthrose die dag in de sloot was gevallen. Brandweer en al was geweest. Ze was er wel weer uitgekomen. Mijn vader vond het niet nodig om me te bellen. Ze stond op stal zonder deken zeiknat. Ik ging helemaal door het lint!! en toen werd mijn vader ontzettend boos, omdat ik hem dus niet vertrouwde
En pas geleden nog;
Jack de tinker die ik heb moeten verkopen is naar de slager gebracht zonder mij te waarschuwen tegen de afspraak in. Kreeg een telefoontje dat "hij er al niet meer was"
Dit heeft er wel toe geleid dat ik heel moeilijk ben met mijn paarden aan anderen overlaten. Zelfs als mijn vader ze 's avonds binnen zal zetten en ik bel om 19:00 en ze staan nog steeds buiten word ik boos. Ik wil gewoon niks meer uit handen geven..
