Dan kan ik minimaal een dag of drie niet naar Cerise toe, verwacht ik.
Moet mijn man (die niet kan rijden of longeren) haar even 'doen', haar wond op haar voetje verzorgen, voetje in emmer met Badedas-sopje...
En dat moest hij binnen 1 dag leren, want onverwacht bleef ze dus kreupel en niemand anders kon het doen...
Tijd voor mijn paard?
Heb ik niet.
Ik ben bezig met kanker, chemo, slapen, medicijnen, pijnstillers.
En toch he...
Tussen de chemo's door, de 'goede' dagen, dan ga ik naar haar toe.
Ook op de minder goede dagen, dat ik nog tril op beide beentjes, maar haar gewoon alleen al wil zien.
Zij kijkt me aan en ik weet weer dat ik beter moet worden.
Ik weet weer dat er een reden is
dat ik heel enthousiast
pillen slik en straks
ga liggen voor 't infuus
als ik haar daar zie staan
bij het eten ongeduldig
een hoef zie schrapen
mijn paard, goed verzorgd,
dan kan ik weer slapen
dan wéét ik dat ik
door een hel kan gaan
dat ik liggend en kotsend
rechtop zal staan
want ik weet waarom
Cerise:
dáárom.
Thanks iedereen dat ik ff mijn ei kwijt mocht hier.
't Is niet erg on topic maar aan de andere kant toch wel:
ook als je erg ziek bent kun je een paard hebben, en ja... je merkt het aan het paard (spieren en conditie ontbreken op 't moment toch wel).
Aan de andere kant staat ze hele dagen in de wei met 3 vriendinnen, wordt regelmatig een buitenritje of wat met haar gelongeerd.
Wat wil een paard nog meer?
Maar ik hoop deze zomer stukken beter te zijn en toch weer wat conditie bij mezelf en haar op te bouwen, en te lessen.
En al lijkt mijn gezondheid nóg zo slecht:
zij
die met mij vecht.
