Geplaatst Ken je dat gevoel van blijdschap als je vriendje je blijft verbazen?
Een paar maanden geleden ging ik voor het eerst tackless rijden met Scooby. Eerst kwartiertje aan een longeerlijn de gangen op zit en stem geoefend, zodat deze er echt goed in zaten als we los gingen. Toen het zover was heb ik met name in stap en een beetje in draf het sturen geoefend. Dit ging zo ontzettend goed, het verbaasde me echt! Dit was namelijk de eerste keer voor ons allebei zonder tuig!
Hierna hebben we het nog 1x geprobeerd, maar het was niet echt onze dag, en we moesten in de buitenbak, die omringd is met lekker gras en ander groen. Paard wilde dus liever eten dan lopen
Het is toen een beetje verwaterd. Vanwege het lekkere weer gingen we vooral buiten rijden, en we gingen springen (ik had van de zomer een SGW-kamp en heb daarna ook deelgenomen aan een jump-cross met Scooby).
Maar gister vond ik, na een korte maar zeker fijne bitloze dressuursessie met de focus op voorwaarts neerwaarts, dat we het maar weer eens moesten proberen! En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Na al die weken wist Scooby nog precies wat ik van hem verwachtte en we hebben zelfs gegaloppeerd!
Een vriendin was mee en heeft een beetje gefilmd. Er is nog een en andder aan te verbeteren natuurlijk, maar voor een tweede keer mag ik absoluut niet klagen!
Hier 2 filmpjes (achterste deel van de bak skip ik soms, hier was het zand erg mul en dus zwaar):
