De pony in kwestie is nu 20 jaar, was blind aan 1 oog maar is nu zo goed als volledig blind (hij ziet nog een heel klein beetje met 1 oog als hij zich kan concentreren en de omstandigheden er naar zijn). Hij heeft altijd moeite gehad met het vertrouwen van mensen, in het begin wilde hij niks van mij weten, dit is gelukkig immens verbeterd en hij stelt zich zelfs al niet meteen bang meer op naar vreemden (wel wantrouwend, maar hij zal niet meteen wegrennen of meteen in de verdediging schieten, dit was eerst wel). Dus op dat gebied hebben we een prachtige vooruitgang geboekt.
Maar zijn wantrouwen en angst blijft toch altijd een puntje, het feit dat hij nu zo goed als blind is helpt daar natuurlijk niet aan mee (het is niet daardoor trouwens dat hij bang is, dit is iets wat altijd al gespeeld heeft). Ik ben een tijdje intensief met hem bezig geweest en het ging best wel leuk, hij deed dingen waarvan ik dacht "wauw", hij wilde graag bij mij zijn en wilde graag dingen doen, of zo leek het toch in ieder geval
In september zijn we van stal verhuist, alles veranderde en ondanks dat hij meteen erg op zijn gemak was is en blijft het natuurlijk een heel andere omgeving. Ondertussen is hij volledig op zijn gemak in zijn paddock (hier staan ze overdag) en vindt hij de stal ook best ok. Hij loopt los van & naar de paddock dus dat op zich is al helemaal wauw .. Maar daar stopt het dan ook meteen. De rest van het terrein is een heel ander paar mouwen. De poetsplaats gaat op zich nog, de weg er naartoe hangt af van de obstakels (kunnen ook net zo goed mensen zijn). Maar het erf, de roundpen, de binnenbak, ... neen, dat is het toch niet.
Ik heb geprobeerd daar aan & mee te werken, maar ergens vind ik het niet eerlijk om een "oud", bang, blind paard daar nog allemaal aan te laten wennen, terwijl hij in z'n paddock gewoon op zijn gemak is. Dus heb ik even geleden gezegd "ik doe niks meer met hem, gewoon knuffelen en een keer of 2 per week wat poetsen en dan is het wel ok, hij heeft zijn pensioen verdient". Dit vond ik prima, heb nog een pony dus genoeg dingen om te doen. Maar voor mijn gevoel is het dat ook niet .. het zorgt ervoor dat hij zich afsluit voor mij en totaal geen interactie meer wil .. Terwijl in de tijd dat ik echt actief met hem bezig was leek hij dat best leuk te vinden, kwam meteen naar me toe in de paddock en dergelijke en wilde echt dingen ondernemen.
Dus ja, ik zit er een beetje mee .. Wat doe ik? Wat doe ik niet?
Doe ik toch dingen met hem waardoor hij, uiteindelijk, wel dapperder wordt en ook op andere plaatsen zich goed voelt. Maar hiervoor is eerst wat stress & angst nodig .. Of laat ik het gewoon zo en laat ik hem ook gewoon zijn ding doen, zonder nog te denken dat we een band hebben (want zo voelt het wel een beetje, alsof hij meer een band heeft met de mensen die hem eten geven dan met mij
). Had een tijdje terug het idee om voornamelijk veel in de paddock te doen, omdat hij daar op zijn gemak is en we dan van daaruit misschien konden opbouwen. Maar dat houdt weer praktische moeilijkheden in, toen ik dat bedacht was het nog mooi weer en iets langer licht dan de laatste tijd
En denk ook niet dat het fair is om nu de hele winter niks met hem te doen, in de zomer weer op te bouwen en dan weer in de winter niks, omwille van praktische toestanden.Wat is wijsheid?
Wilde sowieso binnenkort als ik weer op de been ben en ik de kans heb ze eens beiden meenemen naar de piste. Dit heb ik op de vorige stal ook regelmatig gedaan en dan trok de pony zich echt op aan mijn andere pony.. dus misschien dat dat wel helpt om hem wat minder angstig te maken voor de nieuwe plaatsen.. Maar verder weet ik het dus niet goed, moet ik dat nog allemaal willen, of moet ik hem maar gewoon paard laten zijn en er van genieten dat hij zich zo goed voelt in z'n paddock
Hij is tenslotte "al" 20 jaar en heeft heel zijn leven manègerondjes gelopen .. hij heeft zijn pensioen wel verdient.. Lang verhaal, sorry
Misschien ook nog steeds onduidelijk, maar dan mogen er natuurlijk vragen gesteld worden 
Vooral bij hem heb ik echt het idee dat ik alles gewoon goed moet doen, elke situatie, elk moment goed inschatten en juist op reageren, want anders wordt hij misschien bang (of nog banger) en dan voel ik me daar weer slecht over .. want dan is dat mijn schuld dat hij bang is .. En dan geef ik op denk ik, heb ik iets van "laat het maar, laat hem maar gewoon paard zijn".
). Wat is wijsheid inderdaad ... soms voelt het wel zinloos .. 
Ga wel weer wat dingen ondernemen met hem, beetje plannen (ben ik ook al zo goed in 
(en toen was hij niet eens blind 
