woepsie90 schreef:Zij wilde graag meer ruimte voor zichzelf dus longeerlijn gehaald en toen ging ze hem naar voren sturen op de volte. Hij heeft wat gegaloppeerd en gebokt maar bleef netjes op de volte, had erger verwacht! Maar toen die andere paarden gekalmeerd waren, bleef Harvey op een flink tempo draven met onrustige ogen en oren. Of hij dit deed omdat hij het lekker vond of omdat hij nog gespannen was, weet ik niet. Maar de lesgeefster bleef het belonen, ik zelf had liever gezien dat ze samen op een gegeven moment ook konden stappen en even uitademen.
(...)
Overigens gaan alle longeersessies zo: veel draf, hoog tempo, geen stap tussendoor.
Even voor mijn begrip; hoe beloonde ze dit gedrag dan? Door hem gewoon door te laten draven? Het kan zomaar zijn dat wat jij als beloning zag, voor Harvey juist als correctie voelde of (waarschijnlijker) gewoon als neutraal, gewoon energie eruit mogen gooien.
Het is inderdaad vrij traditioneel om een paard aan de longe meteen in draf te zetten en zo 'leeg te laten draven' en dan weer te stoppen. Het is spiertechnisch handiger als je wel in en uitstapt, maar psychisch is dit voor niet elk paard slecht. Ik weet dat longeren en grondwerk in Natural Horsemanship helemaal gaat om contact, gehoorzaamheid en controle door veel tempowisselingen en variatie, maar sommige paarden hebben gewoon liever de ruimte om lekker te bewegen. Er wordt ook vaak gedacht dat als een paard gestresst en afgeleid is aan de longe je hem veel overgangen moet laten maken zodat hij de aandacht weer bij jou krijgt, maar bij sommige paarden werkt dit juist averechts en raakt hij nog veel meer opgefokt. Of dat werkt hangt echt puur af van het karakter van je paard en zijn lichamelijke toestand;
- als je paard afgeleid is en opgefokt omdat hij zich verveelt of omdat hij niet weet wat hij moet doen, dan kun je hem met veel informatie over tempo en richting en wisselingen weer 'bij je krijgen'. Dat werkt bij het merendeel van de paarden zo omdat het gemiddelde paard liever lui dan moe is en rustiger wordt van meer duidelijkheid en meer structuur
- als je paard afgeleid en opgefokt is omdat hij overprikkeld is, dan kunnen variatie en tempowisselingen er juist voor zorgen dat hij nóg gestresster en opgefokter raakt omdat hij nóg meer prikkels moet verwerken in zijn toch al overgeprikkelde brein. Dan is 'losgooien aan de longe' tot lichaam en geest het overschot aan energie kwijt zijn vaak beter.
Natuurlijk is elk paard anders, maar ik vind het tweede wel typisch iets voor Arabieren en andere volbloeden. [***] is typisch een paard van het eerste type en die zou juist helemaal ongelukkig worden van het 'losgooien aan de longe' omdat hij dan het contact met de mens mist en daar steeds onzekerder van wordt dus bij hem moet je op zulke momenten juist bovenop het contact gaan zitten; veel schakelen, veel belonen, veel opdrachten en duidelijkheid over wie wat waar wanneer en hoe mag/moet doen. Maar Harvey is misschien eerder een paard van het 2e type, en zeker als een paard zelfstandiger is dan kan het micromanagen met een niet aflatende stroom van hulpen er ook voor zorgen dat hij helemaal claustrofobisch wordt.
Los daarvan; als ik het goed begrijp begon het longeren met een wild ogend, steigerend paard en eindigde het met een wild ogend maar relatief ronddravend paard. Dat is op zich al een super vooruitgang. Het zou natuurlijk leuker zijn als hij aan het einde relaxt aan een lange lijn meeslenterde en alle hulpen kalm opvolgde, maar dat is misschien niet helemaal realistisch. Dat hij nog steeds gespannen oogde betekent ook niet dat hij niets positiefs geleerd heeft; misschien heeft hij door deze sessie wel geleerd dat ook als hij compleet over de zeik raakt door andere paarden en erg gestresst is, er verder niets engs gebeurt vanuit de mensenkant en dat hij gewoon zijn renpaardending mag doen. Dat lijkt mij al een gigantisch belangrijke les! Het mooist is natuurlijk als je van een moeilijke situatie (rennende paarden) iets goeds weet te maken (totale ontspanning), maar het feit dat een moeilijke situatie niet verder uit de hand loopt kan voor een paard ook al goud zijn qua leerervaring.
Los van dit alles; als je als mens helemaal uit de NH-hoek komt en alles zoveel mogelijk op vrijwillige basis hebt gedaan, dan is het compleet logisch dat het even slikken is als je geconfronteerd wordt met een heel goede en eerlijke maar ook heel traditionele trainer. Dus gun jezelf ook de tijd om te leren dat het niet erg is als Harvey met gestresste ogen zijn rondjes draaft aan de longeerlijn. Het is voor een mens echt even omschakelen, van belonen (en dus stoppen) als het goed gaat naar gewoon doorgaan als het niet slechter gaat zoals in de traditionele hoek gebruikelijker is. Kijk gewoon naar wat de instructrice doet en wat Harvey doet, dan wen je waarschijnlijk vanzelf aan dat dingen er bij een andere aanpak anders uitzien, maar dat ze niet per se slechter zijn.
Ik vond het ook erg vervelend om te zien dat [***] wegliep toen hij de revalidatietrainer zag en wilde toen eigenlijk ook liever gewoon stoppen als het zo moest, maar als je dan toch doorgaat dan zie je dat het misschien nooit zijn grootste hobby zal worden, maar dat hij zich tegelijkertijd ook gewoon neer kan leggen bij deze wat minder vrijwillige training en binnen die kaders ook gewoon blij wordt als hij iets goed doet.
Laatst bijgewerkt door Anoniem op 01-07-17 14:43, in het totaal 1 keer bewerkt