Hoi bokkers,

Ik wil graag mijn driejarige verkeersmak maken. Hij is over het algemeen redelijk nuchter, wel introvert.
De wei ligt naast een redelijk drukke doorgaande weg en dan reageert hij nergens op. Aan de hand het erf af is echter een ander verhaal. Auto van voor gaat redelijk, van achteren moet ik hem er naar toe draaien zodat hij het kan zien. Laat staan groter verkeer of motoren etc. Ik doe nu regelmatig korte stukjes maar de spanning blijft. Vandaag bokte hij zelfs richting een auto..

Ik heb helaas geen braaf vriendje om samen op pad te gaan.

Een braaf paard erbij helpt inderdaad altijd wel goed, maar als dat geen optie is dan houdt het natuurlijk op.

Oefen in de wei zou ik zeggen. Ga daar wandelen en rijden, lekker dicht langs die drukke weg. En dan vandaar uit ook steeds even de straat op, liefst na het werk om uit te stappen. Een tweede persoon erbij wil ook wel helpen. Zeker als je zelf wat zenuwachtig wordt kan die je tot steun zijn en daarmee dus ook je paard. Ik heb het bijvoorbeeld meegenomen in mijn lessen, dus instructrice mee.

Even met tweeën gaan kan voor jou(w spanning) al veel verschil maken. Daarnaast zorgen voor genoeg ruimte. Introverte paarden wil wel eens alles naar binnen slaan(Heb er hier 2 van) en uiteindelijk reageren. Kan 5 minuten zijn, kan een uur zijn, maar het komt eruit. Ik houd mijn trainingen met veel indrukken ontzettend laag, even kijken bij de weg en gelijk weer terug naar de wei, na een paar weekjes 5 minutjes wandelen. Er komen altijd wel dingen tegen die 'nieuw' zijn, hond, een ander verkeersbord, aanhanger, motor, etc. Dat je paard bokt is dus eigenlijk al een teken dat je 'te ver' bent gegaan voor hem, houd het (erg) kort en leuk met veel belonen. Bij mij 'moeten' ze het enge altijd aanraken met de neus, krijgen ze een snoepje voor, lopen ze opeens zomaar richting een enge vuilnisbak En daarna gaan we weer lekker terug.
Vooral met een 3jarige gewoon lekker kort en krachtig houden.

Ik zou inderdaad kijken of je samen kan wandelen met een goede verkeersmakke combinatie, het blijven toch kuddedieren en dan is het makkelijker dat goed voorbeeld doet volgen. Daardoor krijgt die van jou ook meer vertrouwen in de hele situatie.

Jessix schreef:

Een braaf paard erbij helpt inderdaad altijd wel goed, maar als dat geen optie is dan houdt het natuurlijk op.

Oefen in de wei zou ik zeggen. Ga daar wandelen en rijden, lekker dicht langs die drukke weg. En dan vandaar uit ook steeds even de straat op, liefst na het werk om uit te stappen. Een tweede persoon erbij wil ook wel helpen. Zeker als je zelf wat zenuwachtig wordt kan die je tot steun zijn en daarmee dus ook je paard. Ik heb het bijvoorbeeld meegenomen in mijn lessen, dus instructrice mee.

Bedankt voor je reactie. Ik mag helaas niet in de wei rijden. Op zich ben ik niet zenuwachtig alleen het verkeer laat zich niet sturen dus dat vind ik wel spannend ja dus dan zou een tweede persoon misschien wel handig zijn

Anastasia24 schreef:

Even met tweeën gaan kan voor jou(w spanning) al veel verschil maken. Daarnaast zorgen voor genoeg ruimte. Introverte paarden wil wel eens alles naar binnen slaan(Heb er hier 2 van) en uiteindelijk reageren. Kan 5 minuten zijn, kan een uur zijn, maar het komt eruit. Ik houd mijn trainingen met veel indrukken ontzettend laag, even kijken bij de weg en gelijk weer terug naar de wei, na een paar weekjes 5 minutjes wandelen. Er komen altijd wel dingen tegen die 'nieuw' zijn, hond, een ander verkeersbord, aanhanger, motor, etc. Dat je paard bokt is dus eigenlijk al een teken dat je 'te ver' bent gegaan voor hem, houd het (erg) kort en leuk met veel belonen. Bij mij 'moeten' ze het enge altijd aanraken met de neus, krijgen ze een snoepje voor, lopen ze opeens zomaar richting een enge vuilnisbak En daarna gaan we weer lekker terug.
Vooral met een 3jarige gewoon lekker kort en krachtig houden.

Dank voor je bericht. Ja ik ben me steeds meer bewust van zijn introverte karakter dus probeer er al extra goed op te letten (ik weet dat hij niet 'ineens' ontploft maar dan dus al veel in zich heeft opgeslagen). Dus kleine stukjes inderdaad. Vandaag was ik toch enigszins verrast van die bij.

Ik doe ook aan targetten, klik en voertje. En korte stukjes inderdaad

KimD schreef:

Ik zou inderdaad kijken of je samen kan wandelen met een goede verkeersmakke combinatie, het blijven toch kuddedieren en dan is het makkelijker dat goed voorbeeld doet volgen. Daardoor krijgt die van jou ook meer vertrouwen in de hele situatie.

Bedankt maar helaas heb ik dus geen braaf vriendje om samen te gaan..

Ik lees vooral nu wat niet kan, gaat, mag…
Denk in oplossingen. Je mag niet rijden in de wei. Je kan vast wél wandelen in de wei vlakbij de weg. Daar in stap wat grondwerk oefeningen doen. Liefst nadat je al hebt gewerkt met hem zodat hij in elk geval niet frissig is.

Ineke2 schreef:

Ik lees vooral nu wat niet kan, gaat, mag…
Denk in oplossingen. Je mag niet rijden in de wei. Je kan vast wél wandelen in de wei vlakbij de weg. Daar in stap wat grondwerk oefeningen doen. Liefst nadat je al hebt gewerkt met hem zodat hij in elk geval niet frissig is.

Daarom dit topic, ik zoek inderdaad oplossingen en tips

Ik mag stappen in de berm langs aan de ene kant de wei en aan de andere kant de weg.
Of ik voor- of na het werk ga wandelen lijkt niet heel veel uit te maken (al begrijp ik je opm over het fris-zijn)

lletam schreef:

Ik wil graag mijn driejarige verkeersmak maken. Hij is over het algemeen redelijk nuchter, wel introvert.
De wei ligt naast een redelijk drukke doorgaande weg en dan reageert hij nergens op. Aan de hand het erf af is echter een ander verhaal. Auto van voor gaat redelijk, van achteren moet ik hem er naar toe draaien zodat hij het kan zien. Laat staan groter verkeer of motoren etc. Ik doe nu regelmatig korte stukjes maar de spanning blijft. Vandaag bokte hij zelfs richting een auto..

... ik heb geen concrete tips, maar wil wel even zeggen hoe ik dit lees.

Je dier is in de wei niet echt bang van laten we zeggen auto's.
Maar 'een paar meter verder' is het een ander verhaal.
(... mijn Knollie graasde ooit naast een drukke weg, met 1 smal slootje er tussen, erf af moest je direct oversteken.)

Uiteraard kunnen die paar meter lastig zijn voor je dier.

Maar het kan ook een kwestie zijn van 'auto's terwijl ik bij mijn vriendjes ben zijn niet erg' - en in dat geval moet jij met nadruk een betrouwbare leider zijn, als je die 'status' bereikt hebt,
('mijn mens is bij mij, ik kan mij ontspannen')
is je dier "vanzelf" verkeersmak, want ik denk zo maar dat hij alles wel al gezien heeft.

Het kan ook helpen als iemand op de fiets met je meegaat. Dan voel je je zelf ook rustiger en dat voelt het paard weer.
Sommige indrukken zoals een rammelende landbouwcombinatie, een ligfiets of opvliegende eenden kunnen een vlucht instinct aanwakkeren, logische reactie voor een vluchtdier maar het is niet gevaarlijk voor hem onder jou leiding. Dat moet een jong paard nog leren te ervaren.
Als het paard degene op de fiets goed kent dan is dat een pré, dan kan die ook als leider voorop.

Mijne heb ik vanaf twee jaar en heb hem ook verkeersmak gemaakt zonder ander paard erbij.
Dat hij op de wei niet bang is, is logisch, hij is daar op een veilige plek waar hij zich op zijn gemak voelt.
Ga je ergens heen waar hij zich minder veilig voelt, is het verkeer ook een stuk spannender.
Zorg dat je de basis grondwerk principes onder de knie hebt, zodat hij jou volgt en jou vertrouwd en dat hij weet hoe hij moet ontspannen. (En jij ook, let op je houding en ademhaling)
Ik heb met mijne gewoon elke keer een klein stapje verder gedaan, eerst wennen uit de paddock bij zijn vrienden, (heel kort beginnen, zodra hij ontspant weer terug) als dat goed gaat een stuk van de weg af laten wennen, dan wat dichterbij en als dat gewend is steeds een stapje verder.
Zorg dat hij elke keer ontspant, dan stoppen en pas weer een stap verder als hij echt oké met de situatie is.
Lijkt het alsof er toch spanning is ontstaan, ga je weer een stapje terug.

Grazen aan de hand langs de weg, zo dicht mogelijk bij de veilige wei (maar wel erbuiten).

MirandaMalik schreef:

Mijne heb ik vanaf twee jaar en heb hem ook verkeersmak gemaakt zonder ander paard erbij.
Dat hij op de wei niet bang is, is logisch, hij is daar op een veilige plek waar hij zich op zijn gemak voelt.
Ga je ergens heen waar hij zich minder veilig voelt, is het verkeer ook een stuk spannender.
Zorg dat je de basis grondwerk principes onder de knie hebt, zodat hij jou volgt en jou vertrouwd en dat hij weet hoe hij moet ontspannen. (En jij ook, let op je houding en ademhaling)
Ik heb met mijne gewoon elke keer een klein stapje verder gedaan, eerst wennen uit de paddock bij zijn vrienden, (heel kort beginnen, zodra hij ontspant weer terug) als dat goed gaat een stuk van de weg af laten wennen, dan wat dichterbij en als dat gewend is steeds een stapje verder.
Zorg dat hij elke keer ontspant, dan stoppen en pas weer een stap verder als hij echt oké met de situatie is.
Lijkt het alsof er toch spanning is ontstaan, ga je weer een stapje terug.

Hier sluit ik me bij aan, eventueel met een ander persoon erbij als een ander paard niet lukt en ik zou zeggen. Kies je momenten uit, hier in de buurt is het zondagochtend bijvoorbeeld meestal heel rustig, het is dan sowieso rustiger omdat er geen trekkers/ vrachtwagens e.d. rijden.
En is er een bos in de buurt? kun je daarheen met de trailer er gaan wandelen? Gaat hij ook meer zien en ervaren..hoe meer hij ziet, hoe makkelijker het wordt.

Hoe is hij op het erf, maar buiten de wei? Als hij het dan ook spannend vindt zou ik samen met iemand oefenen en dan bedoel ik 1 persoon rijdt in de auto en de ander heeft het paard. Dan heb je een heel gecontroleerde omgeving waarin je het paard kan leren langs de auto heen te lopen. Dat rustig opbouwen en als dat goed gaat stapje verder en het erf af.

Dank allemaal voor het meedenken. Ik doe ook aan grondwerk en pak daarin schriktraining mee. Dat gaat eigenlijk best goed. Blijkbaar is er op het erf wel vertrouwen maar daar buiten onvoldoende...
Confronterend, maar dan zal ik geduld moeten hebben.

En even uit een heel andere hoek: behalve vertrouwen gaat het hier ook om desensibilisatie. Kennis vindt juist korte stukjes doen niet verstandig omdat hij dan beloond wordt door terug te gaan naar zijn veilige plek ipv ' er doorheen gaan'.

Nu ben ik niet levensmoe dus dat is niet mijn manier maar wel een interessante discussie

Dat ligt wel echt een het paard zelf denk ik, ten eerste moet hij al die prikkels goed kunnen verwerken. Als het emmertje overloopt dan ben je verder van huis. Aan de andere kant, soms is er beginspanning die afneemt als je wat langer weg bent en doordat de spanning afneemt wordt het een positievere ervaring.

Ja ergens zit er dus op zich wel wat in. Alleen vind ik het risico te groot want als het wat gebeurt dan is de ellende niet te overzien. Anders dan met een paraplu ofzo

Daarom zei ik, wandelen in het bos..heb je een rustigere omgeving en kun je wat langer weg. Leer je elkaar beter kennen en dan kun je langs de weg rustig gaan uitbreiden.

Elisa2 schreef:

Daarom zei ik, wandelen in het bos..heb je een rustigere omgeving en kun je wat langer weg. Leer je elkaar beter kennen en dan kun je langs de weg rustig gaan uitbreiden.

Pakken we gelijk de trailer weer een keertje mee. Goed idee!

Precies, wekelijkse boswandelingetjes met trailer maken ze ook lekker trailermak.

lletam schreef:

En even uit een heel andere hoek: behalve vertrouwen gaat het hier ook om desensibilisatie. Kennis vindt juist korte stukjes doen niet verstandig omdat hij dan beloond wordt door terug te gaan naar zijn veilige plek ipv ' er doorheen gaan'.

Nu ben ik niet levensmoe dus dat is niet mijn manier maar wel een interessante discussie

Oke stel je voor.
Je vindt een feestje met allemaal vreemde mensen heel spannend. Daar neemt iemand je mee naar toe.

Wat is dan fijner:

a. Even bij de deur sfeer kunnen proeven en voordat het je teveel wordt even naar buiten mogen een luchtje scheppen.

b. De hele avond zwaar overprikkeld op dat feestje moeten blijven zitten met je paniekaanval.

Zou persoon a het gevoel hebben beloond te zijn of gewonnen te hebben? Of persoon b het gevoel hebben iets positiefs van de ervaring geleerd te hebben?

Rare vergelijking zo op het eerste gezicht misschien en het is uiteraard ook niet zo zwartwit als ik het nu schets, maar voor het gevoel van je paard vergelijkbaar. Als een paard hoog in de stress zit, leert hij niks, net zoals een mens in een paniekaanval niet leert dat het feestje eigenlijk helemaal niet zo erg is. Als jij het gevoel hebt dat je je leven riskeert op een langere wandeling, dan is zo'n lange wandeling duidelijk teveel.

Mijn tip zou zijn: neem hem mee tot een punt dat je merkt dat het ietsje (!) spannender wordt. Ietsje = bijvoorbeeld: hij draagt zijn hoofd iets hoger, of hij heeft zijn ogen iets zorgelijker staan. Niet: hij heeft zijn staart over de rug en staat te dansen, want dat is zo ongeveer het equivalent van een beginnende paniekaanval. Daar wacht je tot hij daar iets beter wordt met de situatie, evt door wat grondwerkoefeningetjes maar je kunt ook gewoon wachten. Wordt hij beter, dan ga je meteen terug naar de plek waar hij wel chill was. Hoeft niet helemaal de wei te zijn, maar gewoon een plek waar hij wel op zijn gemak is.

Op die manier yoyo je een beetje op en neer en rek je steeds de grens op waar hij oke is.

Essentieel is dus:
- Niet teruggaan bij stress, dus zorgen dat je teruggaat als hij juist kalm is, zodat je een positieve afsluiting hebt en hij met een positief gevoel terugkomt
- Maar sowieso de echte stress niet opzoeken, onder de grens blijven waarin bezorgdheid omslaat in paniek.

lletam schreef:

En even uit een heel andere hoek: behalve vertrouwen gaat het hier ook om desensibilisatie.

Ten dele: ja.
Paraplu's, klapperende dekzeilen, claxons en nog zo wat dingen graag desensibiliseren!

Maar wat ik wel een zinnige invalshoek vind, oa van Tristan Trucker: het gaat er (ook) om dat jij hem leert dat hij kan en mag ontspannen - en dat dat in principe altijd mag.
Het verschil is subtiel, maar in het laatste geval ligt de nadruk op 'wat er ook gebeurt, ik kan en mag me ontspannen'.

Citaat:

Kennis vindt juist korte stukjes doen niet verstandig omdat hij dan beloond wordt door terug te gaan naar zijn veilige plek ipv ' er doorheen gaan'.

Nu ben ik niet levensmoe dus dat is niet mijn manier maar wel een interessante discussie

Ik weet dat de paardensport een militaire erfenis heeft...
zucht...

Ik heb jarenlang bij een beroepsmilitair getraind - en zo ging het in het leger echt niet met 'jonge remonte'.
Ook soldaten zijn niet levensmoe.

(Tegen de tijd dat het dier zachtjes, langdurig en grondig getraind is,
en jij aan jezelf strenge eisen stelt,
dan zou je eens de manier van denken van deze persoon kunnen overwegen.)

Sadira schreef:

lletam schreef:

En even uit een heel andere hoek: behalve vertrouwen gaat het hier ook om desensibilisatie. Kennis vindt juist korte stukjes doen niet verstandig omdat hij dan beloond wordt door terug te gaan naar zijn veilige plek ipv ' er doorheen gaan'.

Nu ben ik niet levensmoe dus dat is niet mijn manier maar wel een interessante discussie

Oke stel je voor.
Je vindt een feestje met allemaal vreemde mensen heel spannend. Daar neemt iemand je mee naar toe.

Wat is dan fijner:

a. Even bij de deur sfeer kunnen proeven en voordat het je teveel wordt even naar buiten mogen een luchtje scheppen.

b. De hele avond zwaar overprikkeld op dat feestje moeten blijven zitten met je paniekaanval.

Zou persoon a het gevoel hebben beloond te zijn of gewonnen te hebben? Of persoon b het gevoel hebben iets positiefs van de ervaring geleerd te hebben?

Rare vergelijking zo op het eerste gezicht misschien en het is uiteraard ook niet zo zwartwit als ik het nu schets, maar voor het gevoel van je paard vergelijkbaar. Als een paard hoog in de stress zit, leert hij niks, net zoals een mens in een paniekaanval niet leert dat het feestje eigenlijk helemaal niet zo erg is. Als jij het gevoel hebt dat je je leven riskeert op een langere wandeling, dan is zo'n lange wandeling duidelijk teveel.

Mijn tip zou zijn: neem hem mee tot een punt dat je merkt dat het ietsje (!) spannender wordt. Ietsje = bijvoorbeeld: hij draagt zijn hoofd iets hoger, of hij heeft zijn ogen iets zorgelijker staan. Niet: hij heeft zijn staart over de rug en staat te dansen, want dat is zo ongeveer het equivalent van een beginnende paniekaanval. Daar wacht je tot hij daar iets beter wordt met de situatie, evt door wat grondwerkoefeningetjes maar je kunt ook gewoon wachten. Wordt hij beter, dan ga je meteen terug naar de plek waar hij wel chill was. Hoeft niet helemaal de wei te zijn, maar gewoon een plek waar hij wel op zijn gemak is.

Op die manier yoyo je een beetje op en neer en rek je steeds de grens op waar hij oke is.

Essentieel is dus:
- Niet teruggaan bij stress, dus zorgen dat je teruggaat als hij juist kalm is, zodat je een positieve afsluiting hebt en hij met een positief gevoel terugkomt
- Maar sowieso de echte stress niet opzoeken, onder de grens blijven waarin bezorgdheid omslaat in paniek.

Maar soms moet je zo'n paniekaanval laten gebeuren en dan voelen van ' hé, dit valt eigenlijk best mee'

Maar nogmaals, mijn manier is het niet.

En wat het in dit geval nog lastiger maakt, is het verkeer wat je zelf niet in de hand hebt.
Passeren er 3 auto's wat goed gaat en ik hem beloon en dus terug naar stal loop, komt er net een bus met aanhanger aan scheuren. Weg je positieve ervaring