Bokt.nl

**Geplaatst:** 10-09-22 09:39

Geplaatst: 10-09-22 09:39

Allereerst: heel herkenbaar. Ik raakte vroeger ook gefrustreerd als mijn paard 'opeens' gestressed was en staakte. Dit heeft mij geholpen.

Ik realiseerde mij dat ik vooral last had van mijn negatieve oordeel over de situatie en van negatieve voorspellingen. Het voelde als falen: 'mijn paard vertrouwt mij niet', 'we gaan het nooit leren', etc. Ik heb losgelaten dat het met mijn kundigheid te maken heeft en bewust andere gedachtes voor in de plaats gezet: 'wat fantastisch dat ze alleen bevriest en niet gaat steigeren, wat een super braaf paardje heb ik toch'. Dit ben ik hardop gaan uitspreken, naar haar maar ook naar andere mensen. Het gaf een positief gevoel. Lekker overdrijven hoe goed het gaat. En laten we wel zijn: bij jou gaat het hartstikke goed. Je kunt zoveel met je paard! Allerlei takken van sport, regelmatig naar buiten. En ja, af en toe raakt ze gespannen. Nou, als dat het is... Wat een enorm geluk heb jij met je superpaardje!

Daarnaast bedacht ik mij dat ik bij mijn paard veel ongeduldiger ben dan bij bijvoorbeeld mensen. Zou ik ook zo gefrustreerd raken als ik met een kind zou wandelen die opeens 'onterecht' bang zou worden? Dan zou ik toch het kind respecteren, rustig aanmoedigen, etc. Ik besloot hetzelfde geduld toe te passen bij mijn paard. Ik heb nu eenmaal een introvert paardje die opeens onzeker kan zijn.

En: ik zag ook hoeveel andere ruiters en paarden met hetzelfde kampten. Wij waren niet de enigen. Het is niet zo dat verder iedereen fluitend met los teugeltje overal doorheen rijden. Misschien heeft juist het merendeel wel ergens een uitdaging in.

Tot slot ben ik kleinere stapjes gaan nemen. Toch ervoor zorgen dat het emmertje niet te vol raakt. Nu ik op een andere plek sta (naast het bos) komt het bijna niet meer voor. De spanning zat op de weg erheen. Waarbij het overigens de vraag is wie de spanning het meest ervaarde: zij of ik. Want ik vind de weg nu eenmaal risciovoller dan het bos...

Zeg liever niet 'steeds terugval met buitenrijden', maar herformuleer het in je hoofd naar 'ik ga leren ontspannen te blijven als dingen niet precies gaan zoals ik heb bedacht'. Have fun!

**Geplaatst:** 10-09-22 09:46

Geplaatst: 10-09-22 09:46

Ik loop met mijn paard al jaren dezelfde 2 rondjes omdat ik nu eenmaal geen andere keuze heb in de omgeving. Mijn paard is braaf, maar schrikkerig en heeft enorme schrikreacties. Zich steigerend omdraaien en de andere kant weer op in galop is er eentje van. Ik stop haar dan, draai haar om en moedig haar aan tot we met veel gesnuif bij het enge dingen zijn aanbeland, waarna ze er meestal voorbij probeert te rennen. Ze is op die momenten echt bang. Sommige dagen staat ze enkel stil en kijkt ze ernaar. Soms gaat ze er langs, soms moet ik afstappen. Enkeke jaren terug moest ik altijd afstappen en kreeg ik haar dan ook niet altijd voorbij het ‘enge’, ook al was dat exact dezelfde brievenbus die ze eerder die week al 3x gepasseerd had. Mijn paard is bang van alles wat jij op lijst en daarnaast is ze soms ad random opeens bang van een boom, een auto (we passeren er tientallen per rit,…).

Let it go, als ze niet durft, dan durft ze niet. Ze kan je niet uitleggen waarom. Je kwaad maken op haar is enkel nuttig als ze probeert om van onder het werk vandaan te komen, als ze bang is zal je dat niet helpen. Dus stijg gewoon af en loop die toen meter, en als je dat niet wil, ga dan niet meer alleen buitenrijden. Het helpt in mijn ervaring ook om elke mini stap die er toch naar voren zetten echt absoluut geweldig te vinden en je paard dan ook de hemel in te prijzen. Als je zelf spanning opbouwt, helpt zingen ook. Dat helpt bij mijn paard ook als er veel wind is, omdat zr dan meer op mijn stem focust ipv op de enge geluiden rond ons.

Het is iets dat beter wordt met geduld en tijd. Wat mij en mijn paard ook erg geholpen heeft, is de methode van Chris Irwin. Die bestaat uit een heleboel aspecten, maar er ervan is dat je niet vecht tegen de richting waarin je paard wilt kijken/zichzelf buigt, maar dat je dan die buiging helemaal bewust gaat rijden. Dus, paard kijkt naar het enge ding rechts? Oké, goed, die maar een schouder binnenwaarts naar rechts. Het principe is iets ingewikkelder dan dat, maar je vindt vast wel een hoop op het interne over zijn methode. Les nemen is nog handiger natuurlijk. Beter een gecontroleerd paard dat kijkerig is dan eentje die achteruit of vooruit vliegt.

Als mijn paard verstijft en niet meer verder durft, vraag ik haar meestal om buiging met m’n been en desnoods zachtjed met m’n hand, totdat ze ontspant. En dan doe ik verder tot ze haar hoofd ook weer wat laat zakken. Eens ze rudtig genoeg is, zal ze uit zichzelf wel weer door stappen, want ze weet dat ik wil dat ze doorstap. Ze durft het enkel even niet. Ik moet tegenwoordig zelden nog afstappen, maar als het echt paniek is dan doe ik dat gewoon meteen. Dat is bij haar duidelijk; paniek is steigeren en alle kanten op springen. Als ze zo is, spring ik er maar gewoon af, loop langs het enge met een nog steeds bang paard, prijs haar de hemel in omdat ze toch mee loopt hoewel ze staat te trillen van angst, en klim er weer op eens het enge ding voorbij is en ze weer rudtig is. Dat is vaak al een tiental meter na het enge.

**Geplaatst:** 10-09-22 09:52

Geplaatst: 10-09-22 09:52

En oh, ik zie nu ook dat je om tips vraagt hoe je je paard onder het zadel vertrouwen kan geven. Heel praktisch heeft dit mij geholpen:

- luide verbale aanmoediging: "dit kan jij paardje", "toe maar, superstoere powerchick!!"
- blijven rijden: met de teugels haar hoofd laag houden en rustig blijven aansporen (ik had de neiging om alles losser te gooien bij stress, omdat ik bang was een bommetje te krijgen)
- zodra ik voel dat zij niet meer reageert op mij, stap ik af om weer contact te krijgen en leid ik haar op de grond

Bij mijn paard werkt het niet zoals jij zo'n schriktraining improviseert. Ik heb het wel geprobeerd hoor, in verband met dezelfde reden als jij benoemt (oefening). Maar, het frustreerde alleen maar. Als zij nu iets engs vindt, en zij rijdt er toch langs (met angst en beven) dan ga ik NIET terug om het opnieuw te doen om om te kijken of zij kan ontspannen. Het erlangs gaan de eerste keer is al het grote succes dat gevierd mag worden. Er komt wel een volgende keer dat we het opnieuw kunnen oefenen.

**Geplaatst:** 11-09-22 13:00

Geplaatst: 11-09-22 13:00

Net als mensen, hebben paarden hun goede en minder goede dagen...en je hebt ook nog eens een merrie.. hormoonschommelingen doen ook heel wat. De merrie die ik gehad heb, was, de week voordat ze henstig moest worden, verschrikkelijk.. snel geirriteerd, overal bang voor enzo... als se eenmaal hengstig was, em daarbuiten, was het echt een volledig zen.. paard..
Mijn ruintje is heel braaf buiten... maae het ene moment bodemsvhuw en het andere moment totaal niet..

Kader dit maar zo voor jezelf.. dus niet.. ik faal.. maar..ze heeff even haar dag nog! Dat voelt heel anders als je dat tegen jezelf zegt..

En verder kijken naar de grote lijn.. hoe mooi in het algemeen, zij al vooruitgang laat zien... ipv die ene mindere dag te zien als, we zijn terug bij af

**Geplaatst:** 11-09-22 13:23

Geplaatst: 11-09-22 13:23

Ik ga mee met de dingen die al gezegd zijn, maar wat ik nog wel wil voorstellen is om te proberen haar er wellicht langs te krijgen op stem. Stel haar gerust, zeg haar dat het niet eng is en dat ze best een stapje naar voren kan doen. Geef een aai over haar hals en probeer haar te bereiken. Je kan er eventueel al mee beginnen als ze dus vertraagd zoals je aangaf voordat ze stil gaat staan. En als ze dan dus nog een paar pasjes zet, direct belonen met stem en een aai over de hals. Daar krijgen sommige paarden ook veel vertrouwen van als ze jouw geruststellende stem horen op het moment dat iets eng is.

Volg paardengidsveluwe op Instagram
PaardengidsVeluwe instagram klik!
instagram.com/paardengidsveluwe

**Geplaatst door de TopicStarter:** 11-09-22 13:24

Geplaatst door de TopicStarter: 11-09-22 13:24

EvelienKiss schreef:
En oh, ik zie nu ook dat je om tips vraagt hoe je je paard onder het zadel vertrouwen kan geven. Heel praktisch heeft dit mij geholpen:

- luide verbale aanmoediging: "dit kan jij paardje", "toe maar, superstoere powerchick!!"
- blijven rijden: met de teugels haar hoofd laag houden en rustig blijven aansporen (ik had de neiging om alles losser te gooien bij stress, omdat ik bang was een bommetje te krijgen)
- zodra ik voel dat zij niet meer reageert op mij, stap ik af om weer contact te krijgen en leid ik haar op de grond

Bij mijn paard werkt het niet zoals jij zo'n schriktraining improviseert. Ik heb het wel geprobeerd hoor, in verband met dezelfde reden als jij benoemt (oefening). Maar, het frustreerde alleen maar. Als zij nu iets engs vindt, en zij rijdt er toch langs (met angst en beven) dan ga ik NIET terug om het opnieuw te doen om om te kijken of zij kan ontspannen. Het erlangs gaan de eerste keer is al het grote succes dat gevierd mag worden. Er komt wel een volgende keer dat we het opnieuw kunnen oefenen.

Thanks voor je reacties (ook je vorige

)
Lekker praktische tips, daar houd ik van!

En voor de rest ook iedere bedankt

Gisteren was ~~een drama~~ minder succesvol, dus vandaag even een stapje terug en gaan we naar het water wandelen (dat vindt ze doorgaans heel leuk

)

"I can see a hat, I can see a cat, I can see a man with a baseball bat"

**Geplaatst:** 30-09-22 21:46

Geplaatst: 30-09-22 21:46

Hoe doen jullie dat dan als je paard te groot is om zonder opstapje op te stappen onderweg?

**Geplaatst:** 30-09-22 21:46

Re: Steeds terugval met buitenrijden

Geplaatst: 30-09-22 21:46

Bankje, boomstam, rotsblok.. Creatief zijn

https://www.instagram.com/ymoko_trotter/
Shoot for the moon, because even if you miss, you will land among the stars

**Geplaatst:** 30-09-22 22:29

Geplaatst: 30-09-22 22:29

Oh ik vermoed dat jouw Fell familie is van mijn Fell. Echt een kopie van onze vriend.
Zo cool (meestal, tot best vaak), en dan soms een schijtebroek eerste klas. En inderdaad: tuinierende vijftigers, als ze op hun knieën zitten in hun tuintjes zijn die het állerengst, bigbags met zand, vnl als ze daar de week daarvoor er niet stonden ( en omgekeerd: als ze na 3 weken eindelijk leeg zijn en opgeruimd: no way dat ik daar langs ga), maar helaas ook: een kruisend landweggetje dat eigenlijk al 6 jaar een príma kruisend landweggetje was maar wat nu van de duivel is.
Alle dingen die jij hebt gedaan heb ik ook gedaan: afleiden (altijd te laat, dus resultaat een zoutpilaar met gebeeldhouwde oren), ferm doordrijven, wederom een stilstaand knol, meppen (bokken, onze meegaande, zachte slijmbal: hij ging er écht niet langs), wachten op een mooie zonnige lente dag: het gevaar was een volledig lege wei. We hebben er meer dan een uur gestaan. En niet grazen, oren strak naar voren, gefixeerd op een volledig lege, lentegroene wei.
Doorpakkende dochter en DA vertelden mij: je moet niet zo miepen. Je moet écht leiding nemen. Niet meppen, maar ook niet miepen, alsof je je 5-jarige kind éven door een enge situatie neemt (denk: klimpark oid). Gedecideerd.
En joh, dat werkt. Ik ben een jaar verder, lang niet alles gaat altijd goed, maar 90-95% heb ík in de hand. Als ik voel dat hij écht het doodeng vindt ga ik er van af. Voor hem. Om hem te helpen. Als hij niet doodgaat van angst praat ik de blaren op de lippen (terwijl ik heb begrepen dat praten niet een paardending is), beloon ik alle mini en grote overwinningen met mallotig gekoer en kriebels op de schoft.
Ik ben ervan overtuigd dat het jóuw mindset is dat het hem doet. Op een of andere manier is mijn gevoel (en moet jouw mindset dus ook zijn) dat ík het regel, ik ga de wolven wegjagen, ík ben verantwoordelijk voor zijn veiligheid (en dat is een raar gevoel, want als mens was dat altijd natuurlijk al zo, maar nu doe ik het alsof er ook écht wolven/tijgers/beren zijn. Een soort van: dat ik zijn angsten serieus neem).
Ergo, neem haar totaal onzinnige angsten serieus, maar wees gedecideerd én stap af. Laat jij maar degene zijn die als eerste opgevreten wordt door het elektriciteitskastje, maar dan met een houding dat ze nu ook niet moet miepen: ik word als eerste opgevreten, dan jij ook doorstappen! En blijven ouwehoeren.

Fell "Rufus" (Linnel Ronald)

**Geplaatst:** 30-09-22 23:01

Geplaatst: 30-09-22 23:01

Nienkje_H schreef:
En inderdaad: tuinierende vijftigers, als ze op hun knieën zitten in hun tuintjes zijn die het állerengst,

Echt specifiek 50-ers?
Je Fell doet aan leeftijdsdiscriminatie!

Don't marry into an absolute idea. Then if it doesn't work out you can change it. If you are locked into something it limits your learning ability and we can stop thinking. Mark Rashid

**Geplaatst:** 01-10-22 18:15

Geplaatst: 01-10-22 18:15

@fransje, die zijn het állerengst, andere tuinierende zielen ook maar díe, die zijn heel aanvallend vermoed ik (en dan te bedenken dat hij juist vijftigers zou moeten koesteren en vertrouwen aan gezien die hem te eten geven en hem langs al die drama’s leiden. Ik ben 53).

Fell "Rufus" (Linnel Ronald)

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-10-22 18:51

Geplaatst door de TopicStarter: 01-10-22 18:51

Nienkje_H schreef:
Oh ik vermoed dat jouw Fell familie is van mijn Fell. Echt een kopie van onze vriend.
Zo cool (meestal, tot best vaak), en dan soms een schijtebroek eerste klas. En inderdaad: tuinierende vijftigers, als ze op hun knieën zitten in hun tuintjes zijn die het állerengst, bigbags met zand, vnl als ze daar de week daarvoor er niet stonden ( en omgekeerd: als ze na 3 weken eindelijk leeg zijn en opgeruimd: no way dat ik daar langs ga), maar helaas ook: een kruisend landweggetje dat eigenlijk al 6 jaar een príma kruisend landweggetje was maar wat nu van de duivel is.
Alle dingen die jij hebt gedaan heb ik ook gedaan: afleiden (altijd te laat, dus resultaat een zoutpilaar met gebeeldhouwde oren), ferm doordrijven, wederom een stilstaand knol, meppen (bokken, onze meegaande, zachte slijmbal: hij ging er écht niet langs), wachten op een mooie zonnige lente dag: het gevaar was een volledig lege wei. We hebben er meer dan een uur gestaan. En niet grazen, oren strak naar voren, gefixeerd op een volledig lege, lentegroene wei.
Doorpakkende dochter en DA vertelden mij: je moet niet zo miepen. Je moet écht leiding nemen. Niet meppen, maar ook niet miepen, alsof je je 5-jarige kind éven door een enge situatie neemt (denk: klimpark oid). Gedecideerd.
En joh, dat werkt. Ik ben een jaar verder, lang niet alles gaat altijd goed, maar 90-95% heb ík in de hand. Als ik voel dat hij écht het doodeng vindt ga ik er van af. Voor hem. Om hem te helpen. Als hij niet doodgaat van angst praat ik de blaren op de lippen (terwijl ik heb begrepen dat praten niet een paardending is), beloon ik alle mini en grote overwinningen met mallotig gekoer en kriebels op de schoft.
Ik ben ervan overtuigd dat het jóuw mindset is dat het hem doet. Op een of andere manier is mijn gevoel (en moet jouw mindset dus ook zijn) dat ík het regel, ik ga de wolven wegjagen, ík ben verantwoordelijk voor zijn veiligheid (en dat is een raar gevoel, want als mens was dat altijd natuurlijk al zo, maar nu doe ik het alsof er ook écht wolven/tijgers/beren zijn. Een soort van: dat ik zijn angsten serieus neem).
Ergo, neem haar totaal onzinnige angsten serieus, maar wees gedecideerd én stap af. Laat jij maar degene zijn die als eerste opgevreten wordt door het elektriciteitskastje, maar dan met een houding dat ze nu ook niet moet miepen: ik word als eerste opgevreten, dan jij ook doorstappen! En blijven ouwehoeren.

Inderdaad een hoop herkenning hier :')

Ik blijf het wel lastig om de balans tussen 'niet miepen' en 'oké, blijkbaar is dit echt eng' te vinden, maar kan me zeker vinden in jouw mindset. Lijkt het enige te zijn wat werkt met zo'n Fell :Y)

Voorbeeld: als je iets alleen eng vind op de heenweg, en niet op de terugweg, lijkt het mij niet zo heel gruwelijk paardopetend. Dan kan je op de heenweg ook wel doorlopen.
Tuiniers daarentegen zijn zowel op heen en terugweg eng, dus daar stap ik wel voor af

"I can see a hat, I can see a cat, I can see a man with a baseball bat"

**Geplaatst:** 01-10-22 20:20

Re: Steeds terugval met buitenrijden

Geplaatst: 01-10-22 20:20

Zeker: tuinierende types: who needs them?!
En nu je ook de heenreis (zoooooo eng, alles op de handrem. Ik denkend: oh jee, hij heeft toch geen enge blessure/peesklap/artrose/hartafwijking?) en dan terug alle bonte koeien met een los teugeltje, hoofd omlaag en dan ook werkelijk in arbeidsstap nemend, pfffffff. Maar geruststellend: nee hij is nog niet half dood en tja, die 3 keer afstappen op de heenweg was misschien een keer teveel. Maar toen voelde het voor hem en mij als blinde paniek.
Ach, als hij er kracht uit put en ik toen echt dacht dat hij zou flippen, jammer dan. Ik hoop, en denk ook echt, dat hij er kracht uit put. Hij ging er langs, ik prees hem de hemel in met woorden klopjes en soms snaai en steeg weer op. Elk stapje maakt ze zekerder. Hoop ik althans, maar ik denk echt dat dat zo is.
En dan de terug weg, tja, dat lucht mij dan weer op dat mijn ingebeelde blessures, er gelukkig toch niet zijn.

Fell "Rufus" (Linnel Ronald)

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-10-22 08:25

Geplaatst door de TopicStarter: 02-10-22 08:25

Die ingebeelde blessures _O-

Wederom, herkenbaar :')

Gisteren mental support shetlander meegenomen, dat helpt goed

"I can see a hat, I can see a cat, I can see a man with a baseball bat"

**Geplaatst:** 02-10-22 09:44

Geplaatst: 02-10-22 09:44

Ik heb een paard wat staakt op dezelfde plekken en meestal aan het begin van de buitenrit.
Dit komt door onzekerheid, dominantie en het missen van zijn vriendjes. Mijn taak is het om hem door dit proces te begeleiden en zo nuchter mogelijk tegen de situatie aan te kijken. Als hij niet meer voorwaarts wil, probeer ik het eerst door tegen hem te praten, gerust te stellen en daarna pas voorwaarts te drijven.
Vaak werkt dit niet en laat ik hem 5 tot 10 meter achterwaarts stappen. Dan zijn we voorbij het staakpunt en kunnen we rustig verder rijden. Als hij dingen spannend vindt onderweg, laat ik hem ermee kennis maken en vooral heel veel aanmoedigen en belonen. Ook staat hij wel eens stil als hij het niet helemaal vertrouwd, een aai over de manenkam en over zijn voorhoofd werkt dan prima, dus echt gerust stellen.
En om 1 ding niet te vergeten, ik heb altijd snoepjes bij me voor een korte pauze tijdens de buitenrit.

**Geplaatst:** 02-10-22 10:06

Geplaatst: 02-10-22 10:06

de meeste tips zijn al gegeven en zo te lezen ben je daar ook al mee aan de gang.

Ik heb tegenwoordig geleerd dat een paard niet doet aan "mensje pesten", maar dat er altijd wel een reden is waarom hij ineens een bepaalde kant niet op wil, of een bepaalde oefening in de bak niet wil uitvoeren die hij de weken ervoor fluitend met twee hoeven in zijn neus deed.

Je paard leeft bij de dag en als er vandaag in zijn/haar beleving iets niet hetzelfde is en dus reden om te staken, dan zal jij als mens moeten zoeken naar wat hem/haar helpt.

En als bij die van jou afstappen en er een stukje naast lopen en weer opstappen helpt, gewoon blijven doen.
Het is geen falen, het is je paard helpen, vertellen dat het samen goed komt.

Jaren geleden reed ik een paard dat in zijn eentje naar buiten vet spannend vond. Met een ander paard erbij ging het prima.

Door omstandigheden ben ik met dat paard eerst heel veel gaan wandelen en later fietsen en toen ik daarna weer eens alleen naar buiten ging was die zoveel zelfverzekerder geworden. En was toch nog iets heel erg eng? Dan was idd afstappen, hem er langs leiden en weer opstappen de beste optie.
Dan bleven we samen ontspannen en bleven we genieten van onze ritten. Wanneer ik de strijd aanging vanaf zijn rug, bleef hij de rest van de rit ook gespannen.

Dus tja, afstappen voelde voor mij geen moment als falen, door af te stappen gaf ik hem vertrouwen en konden we samen lekker ontspannen de hele wereld aan.

[IM] Mijn Gouwe Ouwe is niet meer...
Om vreugde te kunnen vermenigvuldigen, moet men haar delen
Je kunt de richting van de wind niet veranderen, wél de stand van de zeilen.

**Geplaatst:** 02-10-22 10:13

Geplaatst: 02-10-22 10:13

Ik ben halverwege gestopt met de reacties lezen, maar ben twee hele essentiele dingen nog niet tegen gekomen. Ik leid paarden op en train probleempaarden , uitsluitend voor buiten rijden. En wees gerust, driekwart van de problemen zijn ongeveer zoals die van jou, of nog extremer.

Eerste vraag is, beloon je wel? Niet als paard er langs is, maar voor elk antwoord op een vraag van jou.

Als ze ergens niet langs wilt, maak het klein. Dus echt stapje voor stapje. Elk stapje vooruit is belonen. Geen idee of ze wel eens achteruit gaat, maar dat negeer je en doorbreek je door zijwaarts te gaan.

In een uiterst geval heb ik een extreme achteruit loper wel eens achteruit langs objecten laten gaan.

Maar hoe dan ook, hou het klein, straf weinig, beloon overdreven veel.

Tweede is meer een tip die ik je wil mee geven hoe een paard werkt. Links en rechts is namelijk niet gelijk. Iets wat met links eng is, hoeft dat met rechts niet te zijn. Dus dat dat aanstellen is, is echt niet waar.

Daarnaast zijn er wel “emmertjes” wellicht vindt jouw iewat introverte paard van stal/huis/kudde/vriendjes weg gaan best wat spannend waardoor het emmertje al vol is en ze minder vertrouwen heeft in bepaalde dingen. Dit hebben de meeste paarden!

Op de terugweg zijn ze bijna op hun vertrouwde plekje, en paard weet naar 1 keer al de weg terug dus dat weten ze altijd, en hebben ze wellicht de spanning van de heenweg er al uit gelopen waardoor bepaalde dingen op de terugweg beter gaan.

Ergens doe je dus wel wat goed, want spanning onderweg neemt af. Er zijn ook paarden die alleen maar erger van slag raken met de tijd.

Dus zie en terugweg die makkelijker gaat als compliment naar de voortgang van de rit, niet als en fiets naar het begin.

**Geplaatst:** 02-10-22 10:19

Geplaatst: 02-10-22 10:19

Heb je al eens achteruit erlangs geprobeerd? Gewoon als ze het eng vindt rustig omdraaien en rustig achteruit. Halverwege vindt mijn paard dan achteruit lopen meer moeite dan vooruit erlangs en is er plots geen probleem meer (spannend nog wel).

Verder helpt het bij mijn paard om voor de enge stukken goed voorwaarts te houden (eventueel in een dribbeldrafje) zodat ze minder de neiging heeft stil te gaan staan.

Verder heeft het gewerkt bij mij om buitenrijden te combineren met iets leuks: verse grasjes snacken langs de bosweg. (Ik moet er wel bij zeggen dat mijn paard zeer goed is opgevoed en niet zomaar grasjes begint te eten. Ik moet haar echt naar beneden vragen.) Dit maakt de ervaring leuker.

Afstappen zou ik proberen te voorkomen. Vooral vanwege onnodig gehang aan de rug.

**Geplaatst:** 02-10-22 10:38

Geplaatst: 02-10-22 10:38

Tja herkenbaar. Het is gewoon iets dat je af en toe zal hebben, vrees ik. Ik heb destijds bij Rena besloten dat ik er niet af ga. Van mijn part blijven we de hele dag staan. Ik neem dan gewoon elke rit een Liga en iets te drinken mee en ik zit mijn tijd wel uit, kijken wie het het eerste zat wordt

Prima dat ze iets oprecht eng vindt: dan blijven we een beetje op afstand staan kijken.
"Eerst kijken - dan zeiken" zei ik altijd tegen haar. Als je gewoon even ergens naar kijkt dan zie je dat het gewoon een vriendelijk gebukt iemand in de tuin is (even gedag zeggen / praatje maken). Of je ziet dat dat rare oranje vlekje in de verte, een skater met een fel oranje windjack is. Dat paarse bloemetje in de verte doet ook niemand kwaad.

En dan kan je dus gewoon weer doorlopen

Al sta je een uur: als ze niet door durft te lopen: nou dan niet. Maar terug is geen optie.
Af en toe even vragen of ze al zover is om te gaan lopen en op een gegeven moment geeft ze dan met een diepe zucht wel toe zonder dat je er als een stressend hoopje irritatie op gezeten hebt zelf

En na een paar keer is dit gemuts ook voorbij. Dan duurt het steeds korter dat ze nog even willen kijken en besluiten dat ze toch liever gezellig het rondje afmaken en daarna weer lekker met de kop aan de grond in de wei kunnen :))

Ik had Rena ook geleerd "Even snuffen" als er ergens weer een hoopje grofvuil stond met zomaar ineens in de berm wat stoeltjes enzo. Dat deed ze ook steeds stoerder zelf

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 02-10-22 10:58

Re: Steeds terugval met buitenrijden

Geplaatst: 02-10-22 10:58

Is ze weleens door iemand anders mee genomen langs de ‘enge’ dingen? Het kan toch onbewuste lichaamstaal van jouw kant zijn.

**Geplaatst:** 02-10-22 11:13

Geplaatst: 02-10-22 11:13

Je zegt het gaat tig keer goed en dan ineens fout.
Het kan zijn dat je paard het de vorige keren ook al eng vond maar dit niet liet merken, tot zijn emmertje vol was, en toen kreeg je volle laag. Warwick Schiller heeft daar mooie filmpjes over op YouTube.
Mijn paard is ook erg ril, hij is nu 17 en het wordt wel beter maar het is gewoon hoe hij is. Ik merk dat ik er zelf niet meer van schrik. Ik maak er geen punt van. Als het moet stap ik af en dan durft hij alles. Opgelost!
Ik word niet boos en ga niet dwingen, ik heb engelengeduld en dat loont zich. Hij doet verschrikkelijk zijn best voor mij en heeft plezier in de buitenritten en het werk. Hij is ril en erg temperamentvol and i love it.

Wie is er online