Bokt.nl

Askja schreef:

Je hebt gegronde angst en ongegronde angst. Jouw angst is gegrond, want gebaseerd op een daadwerkelijk levensgevaarlijk incident met je pony (dit herinner ik me ook van een vorig topic).
Ik denk dat deze pony eigenlijk een maatje te groot voor je is. Hij heeft blijkbaar een sterke vluchtreflex en het vraagt een erg moedige en rijtechnisch begaafde ruiter om daar adequaat mee om te gaan.
Eindeloos grondwerk gaat dit niet oplossen want daarmee werk je niet aan jouw kant van het probleem. Enige optie is m.i. toch je paard enige tijd in training te zetten bij een goede professionele trainer, en aansluitend met je paard les te nemen van die trainer om samen het vertrouwen weer op te bouwen.
Maar je geeft al aan dat je dat liever niet wilt, en dan is verkopen eerlijk gezegd de enige realistische optie.

SusanH schreef:

Ik zet even een stipje ik herken het helaas ook. Ik dacht dat het mij nooit zou overkomen. Angst voor je eigen paard. In juli een nieuw paard gekocht. En 22 augustus ben ik er hard af gegaan doordat hij aan de kletter ging. Zit nu nog met een geblesseerde knie en kan dus nog niet rijden maar heb al de bibbers voor het moment dat ik er weer op mag. Ik durf echt niet. Gelukkig heeft er al heel lief een stadgenoot aangeboden dat ik op haar brave e pony mag om het gevoel weer terug te krijgen. Paard dat we hiervoor hadden kon ik mee lezen en schrijven. Dat paard mis ik nu zo erg. Ik weet wel dat zoiets weer moet groeien. Maar dan is het niet zo handig om er na iets meer dan een maand hard af te vallen.

Ook Hocus is trouwens jong. En vindt nog veel dingen spannend. Aan de hand en vanaf de grond is het echt een schat.

Rongyos schreef:

Ben 2 jaar geleden hard gevallen van mijn verzorgpaard; bij het opstappen had ie ineens de kolder in zijn kop en viel ik er voorover schuin hard af... Ik merk dat ik nu nog steeds het opstappen 'spannend' vind bij hem. Daarvoor ben ik er nl. ook al 3x zo afgelanceerd. Elk ander paard waar ik daarna op heb gereden stap ik zo op.

Wat bij mij enorm helpt is de hulp van mijn paardrijmaatje. Ze is altijd zo geduldig en kalm en houdt hem altijd vast bij opstappen en loopt ook gewoon een stukkie mee te voet met pony. Soms heeft ie dan nog even fratsen, geen idee waar het vandaan komt, meneer is al 24, maar vindt zichzelf een 5 jarige denk ik weleens, en dan is het na een minuut of 10 relaxed.
Ik merk dat de spanning nu slijt bij mij. 100% vertrouwen zal ik hem nooit, simpelweg omdat ik hem niet dagelijks zie/rijdt en het er 1 met een wisselende gebruiksaanwijzing is. Blijft het interessant door denk ik dan maar...

Annet_Dottie schreef:

Ik heb je OP gelezen en ga toch wel even reageren, ik herken het namelijk heel erg.
Ik heb zelf ook 5 jaar een paardje gehad waar ik vanaf de grond een fantastische band mee had maar onder het zadel was het drama, gevecht, stress en dus ook angst.
Zij was onervaren en ik zelf ook wat het natuurlijk al moeilijk maakte maar ze was ook een ontzettende stress kip en echt een dramkont, altijd een pas sneller willen lopen dan dat ik wil.
Echt een arabisch volbloedje waar gewoon een ruiter op moest die wel echt ervaren was, onder een stalgenootje van mij liep ze namelijk fantastisch.
Ik ben er nooit af gevallen maar werd altijd wel onrustig als ze weer eens afgeleid was door geluiden, iemand die langs liep of whatever, dan was ze gewoon helemaal afwezig en niet meer met mij bezig.
Ook galopperen was eerder een last dan dat het leuk was voor me, ze gooide en hoog op en het moest hard harder hardst. Als ik een keer had gegaloppeerd, dan terug naar draf en 5 minuten later weer wou galopperen schoot ze letterlijk onder me weg waardoor ik er dus wel meerdere keren bijna afgevallen ben.
Stapritjes enzo vond ik heerlijk, dat ging ook prima maar zo ging het dus wel dat ik door angst eigenlijk niet meer galoppeerde, en al rijdend alleen echt nog kon en durfde te genieten van stappen.
Onze band op de grond was zo sterk, ik heb toen ik haar gekocht heb eerst een half jaar grondwerk gedaan vertrouwen opgebouwd en dat heeft geleid tot een ijzersterke band.
Ik heb dus nooit tot nu na de verkoop, toegegeven dat we eigenlijk niet de juiste match waren in het rijden. Ik wou een eigen paard om er mee op uit te gaan, buitenritten te maken etc. maar ik denk dat ik al met al misschien 3 buitenritten in 5 jaar heb gemaakt.
Neemt allemaal niet weg dat ik nog altijd ontzettend spijt van de verkoop heb en haar nog steeds verschrikkelijk mis.

Mijn angst is inmiddels iets beter maar doordat ik het galopperen zo afgezworen heb toen is dat gewoon een dingetje geworden, ik heb na haar nog wel bijrijd paarden gehad maar galopperen was echt nog wel een angst. Het liefst huur ik nu eens in de zoveel tijd een paardje om een buitenrit te maken en ik ben dol op de waddeneilanden dus het liefst rij ik altijd als ik op een eiland ben ook, maar ik moet er wel altijd bij vermelden dat ik in jaren rijervaring wel ervaren ben, maar wel onzeker/bang ben in galop..
Daardoor heb ik dus nog altijd nog mijn droom echt kunnen vervullen door een keer een strandrit te maken, ik ben gewoon bang dat het paard te hard gaat ik het niet uit kan zitten en er keihard af val.
Ik heb nu een paar week terug weer eens "les" gehad, vond het niet echt les, maar het was meer voor de leuk met het buurmeisje (12) van m'n vriend mee die weer op paardrijden zat bij een kleine aan huis stalling waar ze 3 les paardjes bij heeft met dus die optie tot les. Voor het eerst heb ik echt weer gereden en gegaloppeerd zonder angst. Ik merkte wel dat de drempel er nog steeds zat toen ze zei jullie mogen wel galopperen als je wil, en de neiging om het maar niet te doen.
Maar juist omdat ik die angst wil overwinnen heb ik het wel gedaan in een veilige omgeving, op een ouder paardje wat ontzettend goed getraind is met heel veel ervaring in de sport en in de lessen, uiteindelijk thuis kwamen er wel emoties los, na al die jaren weet ik weer waarom ik paardrijden diep van binnen zo leuk vind.

Maar goed dit is mijn verhaal, jij vraagt om advies/tips. Ik zal de laatste zijn die zegt verkopen helemaal na hoe het bij mij allemaal gelopen is. Maar ik denk dat je voor jezelf eens de voor en tegens op een rijtje moet zetten en moet bedenken wat je diep van binnen wil. Dat is alles wat ik denk ik kan zeggen.
Ik wens je wel heel veel succes er mee wat je keuze ook gaat zijn!

Janneke2 schreef:

Een dier met 'een wisselende gebruiksaanwijzing' nieniet 100% vertrouwen is vooral gezond verstand . 'Het blijft een beetje spannend'.

Onterechte ('oude, vastgezette') angst kan wel totaal verdwijnen, al dan niet omdat 'het slijt'.

SusanH schreef:

Wat ik wel fijn vind hier te lezen is dat niks moet. Ik wil het wel weer gaan proberen in principe. Maar als ik me niet veilig voel doe ik het niet. Ik rij voor mijn ontspanning. Daarnaast ben ik geen 20 meer en ben ik moeder. Dat maakt dat ik toch voorzichtiger ben geworden door de jaren heen. Onze dochter heeft een kleine pony maar moet op termijn een grotere. Ik heb ook al gedacht om een brave grote pony te kopen voor ons samen als ik niet meer op Hocus zou durven. Dan mag mijn man Hocus alleen rijden. Maar goed zo ver is het nog niet. Hij is nu al 2 maanden niet op hol geslagen en heeft zich keurig gedragen. Dus dat zegt op zich ook wel iets. Alleen mijn gevoel zegt nog hele andere dingen. En daar moet ik wel naar luisteren want door niet naar mijn gevoel te luisteren is het fout gegaan. Ik wilde in eerste instantie afstappen en binnen verder rijden omdat ik spanning voelde. Maar ik dacht daarna dat ik hem er ook buiten doorheen zou kunnen rijden. In plaats dat de spanning afvloeide kwam het er in 1 keer uit. Wel weer een les voor mij dat mijn eerste ingeving goed is en ik beter naar mezelf moet luisteren. Dat is dus het enige dat moet.

SusanH schreef:

Voor niks doen hebben wij geen paard. Maar mijn man rijdt ook wij doen al jaren samen met 1 paard. Dus mijn man doet hem nu helemaal.

Roulette_ schreef:

Wat mij ook enorm heeft geholpen is vooral focus op een goed gevoel achteraf. Ik deed dat o.a. door met rijden telkens een heel laag doel voor mezelf te stellen, wat ik dan met gemak haalde en als het goed genoeg voelde (wat vrijwel altijd zo was) dan deed ik meer. Zo kwam ik zonder druk op mezelf te leggen toch steeds een stapje verder. Belangrijkste was aan het begin echt dat rijden weer leuk zou zijn!

Disclaimer is bij mij trouwens wel dat ik mijn ruin destijds verkocht heb omdat het vertrouwen echt weg was. Paar maanden later op zoek gegaan naar een beter passend paard en dat is zeer goed gelukt, mijn merrie is echt een topper