Earth schreef:Het zal me niks verbazen als het eerder een soort overprikkeling is. Dus hij bouwt spanning op tijdens de rit, en dan hoeft er maar iets heel kleins te zijn om zijn emmertje over te laten lopen en hem te laten omdaraien. Wat verstandig is, is om proberen te voelen en te zien wanneer hij de spanning opbouwt. Voor sommige paarden is het fijn om gewoon eens een halve minuut stil te staan. Even de spanning afvloeien en dan weer door.
Wat ook nog zou kunnen, is dat hij minder goed ziet.
Shimar schreef:Als hij eerst zo lang alleen heeft gestaan en nu eindelijk niet meer constant waakzaam hoeft te zijn is hij misschien zo blij met de veiligheid die de kudde hem verschaft dat hij dat gevoel niet meer wil loslaten.
AnnickT schreef:Earth schreef:Het zal me niks verbazen als het eerder een soort overprikkeling is. Dus hij bouwt spanning op tijdens de rit, en dan hoeft er maar iets heel kleins te zijn om zijn emmertje over te laten lopen en hem te laten omdaraien. Wat verstandig is, is om proberen te voelen en te zien wanneer hij de spanning opbouwt. Voor sommige paarden is het fijn om gewoon eens een halve minuut stil te staan. Even de spanning afvloeien en dan weer door.
Wat ook nog zou kunnen, is dat hij minder goed ziet.
Dit vind ik een waardevolle reactie en dit was ook mijn gedachte.
Mijn bijrijdpaard kon het ineens op een lopen zetten op buitenrit (alleen inderdaad) "om niets". Wat ik toen merkte is dat hij steeds hoger op de spanningsladder kwam en dat dit alleen op die manier kon afvloeien.
Ik heb hem toen via grondwerkoefeningen geleerd zijn aandacht naar mij te brengen en dan zakt hij weer in spanning.
Onder het zadel is dit nog steeds een uitdaging, maar het aandacht naar mij terug brengen werkt op buitenrit ook redelijk goed, in ieder geval als ik nog met iemand anders buiten rijd. Als ik merk dat hij ergens op gaat focussen en dus de oortjes heel "stijf" naar voren geprikt zijn, vraag ik middels de linker- of rechterteugel (niet tegelijk) contact, totdat dat oortje terugdraait naar mij. Op die manier kan ik voorkomen dat de spanning teveel opbouwt.
bigone schreef:Ga je ook terug wanneer hij gaat spoken ?
En ben je zelf ook wat gespannen voor een buitenrit?
Hilary schreef:Mijn paard heeft dit enigszins ook. Bij hem is het ook een vollopend emmertje en dan is daarna elke verkeerd staande grasspriet voldoende om opzij te springen of vol in de rem te gaan. Meestal is dit na 7 km Als ik merk dat hij het lastig gaat vinden, duw ik ‘m meestal de eerste keer even door (aanmoedigen om door te lopen en daarna uitgebreid belonen). Als hij dan ontspant en aan een lange teugel kan stappen, zet ik hem stil en stijg ik af. Dan loop ik er een kilometertje voor, daarna stijg ik weer op en kunnen we weer verder. Hij heeft even de tijd nodig om gewoon dom achter iemand aan te sjokken om z’n hoofd een beetje leeg te maken. Als we vaker hetzelfde rondje rijden, wordt het steeds beter (tenzij er in het bos rare dingen gebeuren, bomen kappen oid).
Hilary schreef:Ik kocht hem toen ie 4 was, hij is nu 15 Maar ik heb er mee leren leven, al klinkt dat wat zwaar. Ik denk dat ik er tegenwoordig positiever mee om ga. Ik geef hem niet op z’n lazer als ie schrikt, maar lach erom en moedig hem aan om toch te gaan kijken en beloon hem als ie dat doet. Hij begint dat patroon nu uit zichzelf al te vertonen; terwijl hij dat als jong paard uit zichzelf al deed en dat een van de redenen is dat ik hem leuk vond. Dat nieuwsgierige. Eerst heel hard schrikken van iets raars en dan het tóch willen onderzoeken.
Mijn paard vindt trouwens dorp, bos en landweggetjes ingewikkelder dan een open vlakte. Op een open vlakte ziet hij veel, maar heeft het afstand. In het bos kan hij minder ver kijken en dat vindt hij moeilijker (bijv een fietser op het fietspad dat parallel aan het ruiterpad loopt maar net achter een rijtje bomen en struiken).
Anastasia24 schreef:Tja ts, een jaar bezig en het diertje is al 21. Leren kunnen ze altijd, maar sommige gewoonte kun je er niet meer uithalen. Jullie moeten samen een manier ontwikkelen. okal ga je daar 30 minuten in het veld zitten te grazen met hem, wat grondwerk doen in het veld(met snoep?) en vooral richten op jou en die ontspanning.
Mijn haflinger raakt ook snel overprikkeld, die word momenteel ingereden, langer dan 15 minuten gaat zij ook niet door tot hij het door en door kent. Ofwel, bouw het op zijn tempo op. Dit kan ook twee minuten zijn en wandel dan weer naar huis. Over zijn grenzen trekken, tja, voor de ene werkt het, voor de andere(zoals die van mij) werkt het averechts en vinden ze het juist enger.
AMCM schreef:Mijn oudste merrie begon rond haar 20ste slechter te zien en werd toen ook erg schrikkerig en niet meer plezierig op buitenrit. Ze was altijd al druk buiten maar sindsdien ging ze echt voor het minste zuchtje omhoog.
Een vorig paard had dit ook, maar die zag al langer slecht. Echter vanaf een jaar of 20 was het ook met haar niet meer veilig om op buitenrit te gaan.
Momenteel dan weer vier 20+ers die er nog helemaal geen last van hebben..
Dus zeker niet elk paard heeft deze 'ouderdomskwaal', maar het kan wel eea verklaren.
MissSicarius schreef:Ik volg even mee. Mijn merrie vindt de bossen geweldig, maar een open veld? Nee echt niet te doen! Ze is dan zo op haar hoede en schrikt zelfs van een een boomstam…
AMCM schreef:Soms kan een iets glazige/ietwat blauwere schijn een eerste teken zijn. Kan heel subtiel zijn dus moeilijk te zien.
Handigst is om bij een volgend dierenartsbezoek (voor de inenting bv) het even na te vragen.
Maar je merkt het vanzelf wel als het slechtziendheid is, dan schrikken ze inderdaad heel de tijd van helemaal niks en hebben ze ook wel even tijd nodig om goed te kijken/het te verwerken. Ze bouwen dan ook steeds meer spanning op omdat het niet ontspannen is allemaal.
Het is nog anders dan een paard dat echt loopt te klieren.
Het is een beetje moeilijk uit te leggen
Hilary schreef:Bij mijn paard verbetert het wel als er meer regelmaat in het rijden zit. Momenteel gaat ie gewoon te weinig mee op pad en dan zakt het weer weg. Alsof je conditie moet opbouwen, zeg maar. Mentale conditie.
anitaroot schreef:Een paard dat schrikt kan zoveel oorzaken hebben. Veel zijn er al besproken. Het minder zien en/of het emmertje wat vol loopt zijn zeker dingen waar je rekening mee moet houden. Het is jammer dat je na zo een lange tijd nog met hetzelfde bezig bent. Heb je hem al eens fysiek na laten kijken. Heel vaak zie je dat paarden die ouder worden meer last krijgen van een stijve en stramme achterhand. Hierdoor komt het vaker voor dat zij schrikken.
Dit kun je checken door op te letten hoe makkelijk het is om de hoeven uit te krabben. geeft hij deze makkelijk en blijft hij dan op de 3 andere benen staan en niet met zijn hele gewicht op jou.
Heel veel succes.
sanne83 schreef:Pijn is een reden in schrikkerig te worden, maar dan merk je meestal ook thuis met rijden wel veranderingen.
Je ziet dit heel vaak met paarden die veel alleen hebben gestaan. Die lijken een bepaalde mate van “shut down” te zijn. Als ze eenmaal in een groep staan, krijg je vaak heel duidelijke verlatingsangst.
De oplossing is niet de (hoge) spanning oplossen, maar ingrijpen bij het allereerste vonkje. Die is waarschijnlijk 2m buiten het hek
Als je die eerste 50m goed aanpakt, is de rest vaak geen probleem, heb je geen emmertje meer dat overloopt.
Zoek op Warwick Shiller, en dan zijn 50 feet trail ride. Hoorde toevallig vanmiddag een van zijn podcasts met de titel “shut down horses”, ging allemaal over buitenrijden uiteindelijk, ik zou die podcast eens luisteren.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 45 bezoekers