Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73
Kendra schreef:Dank je wel voor dit verhaal.
Ik heb er verder niet zoveel over te melden, maar een like kan hier niet en ik wou toch laten weten dat het mooi is om te lezen. Over kleine grote dingen - en dat het goed is - letterlijk en figuurlijk - altijd in beweging te blijven. Respect!
Maflinger_S schreef:Gaaf stuk weer.
Mooi om te lezen dat een paard altijd wel met je mee wil doen als je intenties maar zuiver zijn. En dat zijn de jouwe waar het je paarden en het paardrijden betreft. Dat een paard het prima vindt om een tandje terug te doen als de baas aangeeft dat dat even nodig en er vervolgens mentaal weer helemaal voor je is (of dat fysiek nou wel of niet helemaal al weer gaat is helemaal niet relevant) op het moment dat de baas aangeeft dat er weer gewerkt gaat worden.
Ook mooi, maar ik weet niet of jij dat zelf zo ervaart, om te lezen dat je lijf voortdurend verandert en dat je daardoor min of meer gedwongen wordt om daar bewust mee om te gaan en als dat nodig is, nieuwe oplossingen te bedenken voor de ontstane situatie.
Je legt altijd zo mooi uit waarom paarden een toegevoegde waarde in jouw leven zijn. En waarom ze dat ook zijn in het mijne.
TheWelsh schreef:Weer een fijn stuk om te lezen. Jouw laatste alinea beschrijft vooral hoe dit altijd voor jou, mij en voor vele andere zal zijn.
Maar als ik naar mezelf kijk denk ik dat begrip en een luisterend oor vaak ook niet te bieden zijn, omdat ik het simpelweg niet laat zien of uitspreek...
Neon schreef:Mooi dat jullie een oplossing gevonden hebben en dat je lijf nu weer de goede kant uit aan het gaan is...
Ayasha schreef:Maar heb je je al af gevraagd waarom je het niet uit spreekt?
Want dat is een beetje een kip-ei verhaal. In mijn geval iig. Ik spreek het vaak niet uit omdat het:
-of soort van genegeerd wordt omdat men niet weet wat te zeggen.
-of ik krijg een reactie a la "ik heb ook wel eens pijn" en "ik ben ook wel eens moe". En dat snap ik best. Het punt is dat ik altijd pijn heb en moe ben. Als ik zeg dat ik pijn heb, heb ik méér pijn dan de chronische pijn die ik al elke dag heb.
-Of je krijgt een nietszeggende "komt wel goed". Een vriendin kan het door een recent voorval bevestigen. Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit een dergelijke "belofte" maken als ik niet 100% zeker ben dat ik ze kan houden. Ik heb zo'n gruwelijke hekel gekregen aan dergelijke betekenisloze geruststellingen dat ik soms tot het botte af (met de beste bedoelingen.) weiger om zulke geruststellingen te geven.
Terwijl éigenlijk alles wat je nodig hebt gewoon iemand is die zegt "ik begrijp je frustratie, is er een manier waarop ik je zou kunnen helpen?"
Al is het maar gewoon even je af leiden van wat er gebeurt in je lijf. Ik heb een paar mensen die ik soms gewoon app of bel met "ik heb afleiding nodig." en als ze tijd hebben (ja ik ben ook weer niet zo veeleisend dat ze alles moeten laten vallen. ) dan gaan we gewoon even heel relaxed in gesprek, over leuke dingen. Over grappige dingen. Dingen die ontspannen. Meer is er vaak niet nodig. Je hersenen gemotiveerd krijgen om endorfines vrij te maken waardoor je er weer tegen kan.
Gebruikers op dit forum: Evi84, heidy_wilco, Janyne, Laurahh, NikkiB1991, November108, Sabrinatomic, vicky, Whizz en 35 bezoekers