[Blog]Troubles in paradise: eeuwig zoeken naar functioneren.

Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Ayasha
Blogger

Berichten: 57831
Geregistreerd: 24-02-04

[Blog]Troubles in paradise: eeuwig zoeken naar functioneren.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-07-21 11:19

*Bokt.nl
Bokt Community

Het is alweer bijna de 18e van de maand, de tijd vliegt! Inmiddels is mijn ping pong bal met hersenen (Joy) alweer ruim anderhalve maand oud. Dat betekent ook dat het schattige ietwat hulpeloze freubeltje inmiddels een gespierd blokje terrorisme is geworden. Niets test je omheining en je algehele accommodatie zo goed als een veulen. (of een shetlander.)
Ook nonkel Sam wordt nog steeds consequent uitgetest. Sam bewijst keer op keer zijn fantastische karakter door enerzijds Joy zijn persoonlijke bodyguard en speelkameraadje te zijn afhankelijk van wat Joy nodig heeft en daarmee Rêve een stukje rust te gunnen zo nu en dan. En anderzijds geduldig maar kordaat hem te corrigeren en te leren wat de sociale regels zijn. Zonder agressie maar wel duidelijk. Nee is Nee en dat merk ik ook in de omgang met Joy. Die snapt nu al dat een correctie gewoon “nee” is. Ook als ik ze geef.

Rêve volbrengt haar taak als moeder feilloos. Ze is zijn steun en toe verlaat, zijn beschermer, zijn melkbar maar ook zijn bron van affectie. Waar Sam hem leert welk speelgedrag oké is en welk niet, leert Rêve hem hoe paarden elkaar verzorgen en kroelen. Elk hun taak.

Terwijl Rêve nog geniet van haar laatste dagen/week veulen-verlof, heeft Sam die luxe niet. Het jaar 2021 was geen makkelijk jaar voor mij fysiek. Het merendeel van dit jaar heeft Sam eigenlijk op weide gespendeerd omdat mijn lijf simpelweg te veel pijn deed. Elke keer als ik probeerde te rijden had ik een week zoveel pijn dat ik amper functioneerde en vroeg mijn fysio me wat ik in vredesnaam met mijn lijf gedaan had. Ik werd er gefrustreerd, verdrietig en boos van. En op het laatste veruit het ergst: moedeloos. Mijn spieren rond mijn heup verkrampte elke keer dusdanig dat mijn hele lijf in de kramp ging. Ik genoot nog steeds van mijn paarden, ik vind het heerlijk om gewoon bij ze te zijn en voor ze te zorgen maar mijn man maakte zich wel zorgen.
Afbeelding
testritje zonder beugels


Paardrijden is het enige wat ik “kan”. Het enige waar ik “goed” in ben. (goed is relatief maar het is veruit mijn best ontwikkelde vaardigheid.) Het is ook het enige waarbij mijn hoofd rust vindt zodat ik mentaal kan ontspannen. Dus ik “moest” op zoek naar een oplossing. Mijn fysio had al uit gelegd hoe de problemen ontstonden. Aan mij dus om de oorzaak aan te pakken want van rijden kent hij niets. Ik gaf al een paar weken aan dat als ik reed ik het gevoel had dat ik niet “kon zitten”. Toen ik een paar weken geleden mijn fysio probeerde uit te leggen wat ik voelde in “leken taal” zei ik ineens zonder nadenken “Ik weet niet of ge u hier iets bij kunt voorstellen. Maar het gevoel alsof uw beugels te kort zijn, zoals een jockey dus.”
Niet alleen begreep mijn Fysio toen ongeveer waar ik heen wilde kwa wat ik voelde als ik zei dat ik niet kon gaan zitten. Ook bij mij viel een muntje… Dus de beugels gingen uit om te kijken wat dat gaf en ja hoor… Buiten de normale spier- en zadelpijn die je hebt na lang niet rijden (wat weer geeft hoe weinig ik gereden heb, kan me zelfs niet meer herinneren dat ik daar ooit last van gehad heb.) voelde mijn lijf niet meer zo extreem pijnlijk dat ik nog amper kon lopen. Ook de nacht die volgde lag ik niet meer wakker van de pijn.

Dus na ruim tien jaar op deze beugellengte rijden was het tijd voor verandering. Ik zit van mezelf al vrij lang. Één gat langer kon ik heerlijk mee doorzitten maar niet mee lichtrijden. Wat op zich geen probleem is in de trainingen maar op wedstrijd moet ik wel kunnen lichtrijden. Toen ik mijn man vroeg of de beugelriemen nog betrouwbaar zouden zijn als ik een gaatje “tussen in” knipte zei ie ietwat verbaast “je rijdt al jaren op deze lengte en nu ineens is het mis?”
Nou. Ja. Niet “ineens”. Maar ja. Blijkbaar. Want een gaatje tussen in blijkt de lengte zijn waarmee mijn heupen (en dus ook de rest van mijn lijf) mee overweg kunnen. Ik ben verre van terug op mijn “normale pijn niveau” gezien de naweeën helaas nog wel even effect zullen hebben. (zoals bijvoorbeeld een geblokkeerde meniscus door een verkorte heupspier die het verkrampen nog niet 100% wil loslaten maar nu krijgt mijn fysio 'm iig alweer los gemaakt. Tot een week geleden kreeg mijn fysio er geen ontspanning in.) Maar het is niet meer zo erg dat ik na elke rit een week “buiten strijd” ben. En zo wordt Sam, die het af gelopen jaar (want het is eigenlijk al van vorig jaar bezig.) zijn fantastische instelling weer eens toonde en geduldig voor me bleef werken ondanks dat ik hem in de weg gezeten moet hebben, inmiddels weer rustig maar een stuk regelmatiger opgepakt.

En deze blog is één van de redenen waarom “troubles in paradise” standaard in de titel blijft staan. Omdat het leven met chronische pijn/letsel nooit vanzelfsprekend is. Er zijn betere periodes, maar nooit periodes zonder problemen. De grote gebeurtenis mag dan voorbij zijn. Elke dag opnieuw lost de “lijder” kleine of grote problemen op die hem of haar in het dagelijkse leven confronteren met het feit dat hij of zij nooit meer wordt wie hij of zij was. Dat het leven nooit meer “normaal” of “makkelijk” zal zijn. Elke dag van functioneren vereist een meer dan gemiddelde mentale en fysieke inspanning. Een inspanning die de mensen rondom de “lijder” al heel snel vergeten omdat het geen zichtbare strijd is. Waardoor het dus ook erg moeilijk is vaak, om een luisterend oor en begrip te vinden in zulke situaties...

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie


Kendra

Berichten: 8713
Geregistreerd: 08-12-01
Woonplaats: Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-07-21 15:56

Dank je wel voor dit verhaal.
Ik heb er verder niet zoveel over te melden, maar een like kan hier niet en ik wou toch laten weten dat het mooi is om te lezen. Over kleine grote dingen - en dat het goed is - letterlijk en figuurlijk - altijd in beweging te blijven. Respect!

Maflinger_S
Berichten: 12143
Geregistreerd: 01-07-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-07-21 21:46

Gaaf stuk weer.

Mooi om te lezen dat een paard altijd wel met je mee wil doen als je intenties maar zuiver zijn. En dat zijn de jouwe waar het je paarden en het paardrijden betreft. Dat een paard het prima vindt om een tandje terug te doen als de baas aangeeft dat dat even nodig en er vervolgens mentaal weer helemaal voor je is (of dat fysiek nou wel of niet helemaal al weer gaat is helemaal niet relevant) op het moment dat de baas aangeeft dat er weer gewerkt gaat worden.

Ook mooi, maar ik weet niet of jij dat zelf zo ervaart, om te lezen dat je lijf voortdurend verandert en dat je daardoor min of meer gedwongen wordt om daar bewust mee om te gaan en als dat nodig is, nieuwe oplossingen te bedenken voor de ontstane situatie.

Je legt altijd zo mooi uit waarom paarden een toegevoegde waarde in jouw leven zijn. En waarom ze dat ook zijn in het mijne.

The smarter the phone, the dumber the person
Je ziet pas waar je in zit als je eruit stapt

Het juiste gereedschap gebruiken is het halve werk
Goed luisteren ontwikkelt zich in stilte
Niet alles is maakbaar
Iemand onderuit halen is niet zo moeilijk, iemand overeind houden daarentegen ...
If you mess with the planet, the planet will mess with you ...
Black and white are just opposite ends of fifty shades of grey

TheWelsh

Berichten: 1599
Geregistreerd: 19-10-09

Re: [Blog]Troubles in paradise: eeuwig zoeken naar functioneren.

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-07-21 12:33

Weer een fijn stuk om te lezen. Jouw laatste alinea beschrijft vooral hoe dit altijd voor jou, mij en voor vele andere zal zijn.

Maar als ik naar mezelf kijk denk ik dat begrip en een luisterend oor vaak ook niet te bieden zijn, omdat ik het simpelweg niet laat zien of uitspreek...

Neon

Berichten: 4907
Geregistreerd: 03-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-07-21 08:04

Mooi dat jullie een oplossing gevonden hebben :) en dat je lijf nu weer de goede kant uit aan het gaan is...

Ayasha
Blogger

Berichten: 57831
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 22-07-21 22:26

Kendra schreef:
Dank je wel voor dit verhaal.
Ik heb er verder niet zoveel over te melden, maar een like kan hier niet en ik wou toch laten weten dat het mooi is om te lezen. Over kleine grote dingen - en dat het goed is - letterlijk en figuurlijk - altijd in beweging te blijven. Respect!

De confrontaties zijn niet altijd groot. Het zijn juist die dagelijkse kleine die heel vaak de emmer doen overlopen. :j En dat vond ik ook wel eens belangrijk om toe te lichten. Is dit onoverkomelijk? Nee. Dreef het mij desalniettemin tot wanhoop toen ik de oplossing niet vond? Absoluut. Bij de grote confrontaties krijg je vaak hulp, want dat "ziet" iedereen. Die kleintjes wuiven mensen snel weg omdat ze er bruut gezegd niet echt "naar hoeven te kijken".


Maflinger_S schreef:
Gaaf stuk weer.

Mooi om te lezen dat een paard altijd wel met je mee wil doen als je intenties maar zuiver zijn. En dat zijn de jouwe waar het je paarden en het paardrijden betreft. Dat een paard het prima vindt om een tandje terug te doen als de baas aangeeft dat dat even nodig en er vervolgens mentaal weer helemaal voor je is (of dat fysiek nou wel of niet helemaal al weer gaat is helemaal niet relevant) op het moment dat de baas aangeeft dat er weer gewerkt gaat worden.

Ook mooi, maar ik weet niet of jij dat zelf zo ervaart, om te lezen dat je lijf voortdurend verandert en dat je daardoor min of meer gedwongen wordt om daar bewust mee om te gaan en als dat nodig is, nieuwe oplossingen te bedenken voor de ontstane situatie.

Je legt altijd zo mooi uit waarom paarden een toegevoegde waarde in jouw leven zijn. En waarom ze dat ook zijn in het mijne.

Mijn paarden zijn fantastische dieren, stuk voor stuk. :+: Sam kan mij net zo goed lezen als ik hem. Ik weet dat zijn leven niet oneindig is en ik vrees nu al de dag dat ik het zonder hem zal moeten doen. Want dat paard voelt echt als een verlengstuk van mezelf. :+:

Mijn lijf veranderd inderdaad voortdurend en helaas eigenlijk nooit in positieve zin. Ook dat weegt mentaal. Ik ben maar van één ding zeker en dat is dat naarmate de tijd verstrijkt, mijn lijf meer zal gaan protesteren. En ja, dat geldt voor iedereen de ouder wordt. Maar ik begin al met een achterstand. :) Ik zou nu in de "top van mijn leven" moeten zijn en het is al een bergopwaarts gevecht. :) En daar ben ik me wel erg bewust van, dat dat niet beter gaat worden. Zeker na dit soort periodes. Al probeer ik daar niet te veel bij stil te staan want dat is deprimerend.

Mijn paarden halen me uit bed, letterlijk en figuurlijk. Geven me de motivatie om bezig te blijven... Zonder paarden zat ik al lang in een rolstoel.


TheWelsh schreef:
Weer een fijn stuk om te lezen. Jouw laatste alinea beschrijft vooral hoe dit altijd voor jou, mij en voor vele andere zal zijn.

Maar als ik naar mezelf kijk denk ik dat begrip en een luisterend oor vaak ook niet te bieden zijn, omdat ik het simpelweg niet laat zien of uitspreek...

Maar heb je je al af gevraagd waarom je het niet uit spreekt? :)
Want dat is een beetje een kip-ei verhaal. In mijn geval iig. :) Ik spreek het vaak niet uit omdat het:
-of soort van genegeerd wordt omdat men niet weet wat te zeggen.
-of ik krijg een reactie a la "ik heb ook wel eens pijn" en "ik ben ook wel eens moe". En dat snap ik best. Het punt is dat ik altijd pijn heb en moe ben. Als ik zeg dat ik pijn heb, heb ik méér pijn dan de chronische pijn die ik al elke dag heb.
-Of je krijgt een nietszeggende "komt wel goed". Een vriendin kan het door een recent voorval bevestigen. Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit een dergelijke "belofte" maken als ik niet 100% zeker ben dat ik ze kan houden. Ik heb zo'n gruwelijke hekel gekregen aan dergelijke betekenisloze geruststellingen dat ik soms tot het botte af (met de beste bedoelingen.) weiger om zulke geruststellingen te geven. :o

Terwijl éigenlijk alles wat je nodig hebt gewoon iemand is die zegt "ik begrijp je frustratie, is er een manier waarop ik je zou kunnen helpen?"
Al is het maar gewoon even je af leiden van wat er gebeurt in je lijf. Ik heb een paar mensen die ik soms gewoon app of bel met "ik heb afleiding nodig." en als ze tijd hebben (ja ik ben ook weer niet zo veeleisend dat ze alles moeten laten vallen. :)) ) dan gaan we gewoon even heel relaxed in gesprek, over leuke dingen. Over grappige dingen. Dingen die ontspannen. Meer is er vaak niet nodig. :) Je hersenen gemotiveerd krijgen om endorfines vrij te maken waardoor je er weer tegen kan.


Neon schreef:
Mooi dat jullie een oplossing gevonden hebben :) en dat je lijf nu weer de goede kant uit aan het gaan is...

Het is er nog niet helemaal. Kan wel weer rijden. Maar ga daarna ook een paar uur weer slapen. Sam is gelukkig gewoon een klein wonderpaard dat ontzettend rekening houdt met mijn lijf. :+: Ben nu op aanraden van de fysio aan de eiwitshakes omdat mijn pezen begonnen te ontsteken zonder reden (dus geen overbelasting, gewoon van de ene dag op de andere pijn, dik en blauw) en mijn spieren ook enorm snel "op" zijn en slecht herstellen. Neem al magnesium dus nu extra bouwstoffen er bij. Ik weet van mijn gastro enteroloog ook al altijd zei dat ik ivm de colitis eigenlijk al heel erg mijn best moet doen om te veel proteïnen in mijn lijf te krijgen. :=
en ik moet zeggen dat mijn lijf beter voelt sinds ik eentje per dag drink. Pezen doen geen pijn meer en ik bouw zowaar zelfs weer wat spier op. (Mijn spieren waren aan het wegvallen en dat is zorgwekkend in mijn geval gezien ik normaal heel makkelijk spieren op bouw. Dat is één van mijn voordelen met mijn aandoeningen.)
Nu alleen de extreme verkramping nog. :x :=

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

TheWelsh

Berichten: 1599
Geregistreerd: 19-10-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-21 00:19

Ayasha schreef:
Maar heb je je al af gevraagd waarom je het niet uit spreekt? :)
Want dat is een beetje een kip-ei verhaal. In mijn geval iig. :) Ik spreek het vaak niet uit omdat het:
-of soort van genegeerd wordt omdat men niet weet wat te zeggen.
-of ik krijg een reactie a la "ik heb ook wel eens pijn" en "ik ben ook wel eens moe". En dat snap ik best. Het punt is dat ik altijd pijn heb en moe ben. Als ik zeg dat ik pijn heb, heb ik méér pijn dan de chronische pijn die ik al elke dag heb.
-Of je krijgt een nietszeggende "komt wel goed". Een vriendin kan het door een recent voorval bevestigen. Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit een dergelijke "belofte" maken als ik niet 100% zeker ben dat ik ze kan houden. Ik heb zo'n gruwelijke hekel gekregen aan dergelijke betekenisloze geruststellingen dat ik soms tot het botte af (met de beste bedoelingen.) weiger om zulke geruststellingen te geven. :o

Terwijl éigenlijk alles wat je nodig hebt gewoon iemand is die zegt "ik begrijp je frustratie, is er een manier waarop ik je zou kunnen helpen?"
Al is het maar gewoon even je af leiden van wat er gebeurt in je lijf. Ik heb een paar mensen die ik soms gewoon app of bel met "ik heb afleiding nodig." en als ze tijd hebben (ja ik ben ook weer niet zo veeleisend dat ze alles moeten laten vallen. :)) ) dan gaan we gewoon even heel relaxed in gesprek, over leuke dingen. Over grappige dingen. Dingen die ontspannen. Meer is er vaak niet nodig. :) Je hersenen gemotiveerd krijgen om endorfines vrij te maken waardoor je er weer tegen kan.


Jazeker en nou ja dat dus eigenlijk.
*Ik wil mensen niet tot "last" zijn, of in iedergeval niet steeds degene zijn waar mensen rekening mee moeten houden naar hun idee. Terwijl ik ook eigenlijk ook wel weet dat zij die mij echt goed kennen, dat niet zo zullen voelen.
*Als tegen reactie krijgen waar die persoon allemaal wel geen last van heeft of inderdaad ook zo moe is. En dat mag ook best, maar wat jij ook zegt geld voor mij dus ook. Als ik zeg dat ik pijn heb of moe ben, dan is dat bovenop mijn "normale" pijn of vermoeidheid.
*Maar ook het tegenover staat ook dat als ik zeg dat het goed gaat, het niet betekent dat ik dus niet moe ben of geen pijn heb. Dan is het gewoon de normale gesteldgeid voor mij incl de pijn en vermoeidheid.
Daar had ik dus van de week een dingetje mee. Mijn vader was jarig en mijn tante vroeg aan mij hoe het ging. Dus ik zeg; "Ja goed!" Ik bedoel, ik was lekker vrij, de zon scheen, het ging goed met mijn paard etc..
Waarop mijn moeder dus hard (en een beetje verontwaardigd) riep; " Nou goed?! Het gaat helemaal niet goed, je hebt hardstikke last van je nek!!“
En ik weet dat ze het helemaal niet zo bedoeld maar toch denk ik dan
"grrr"

* Daarbij hou ik het in mijn geval misschien ook wel in stand doordat ik dus niet snel zeg dat het niet goed gaat en daarbij na mijn werk dagelijks ook nog van hot naar her sjees. En de enige wie daar last van hebben zijn ikzelf en mijn man.
Want hij heeft in principe niks meer aan me als ik s'avonds voor pampus op de bank hang, niet meer in staat om een fatsoenlijk gesprek te voeren.


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Evi84, heidy_wilco, Janyne, Laurahh, NikkiB1991, November108, Sabrinatomic, vicky, Whizz en 35 bezoekers