Bokt Community
Zoals velen inmiddels al weten was mijn merrie drachtig en uitgerekend voor juni dit jaar. Nieuw leven! Iets om naar uit te kijken maar ook iets dat veel stress mee nam. Verandering is moeilijk voor iemand met hersenletsel. Ook als die verandering positief is!
Dus terwijl ik enerzijds enorm uit keek naar het nieuwe leven dat er aan zat te komen, moest ik mezelf anderzijds, vooral in de nachtelijke uren, moed in praten. Dat het een positieve verandering was. Dat het heus wel los zou lopen. Dat ik er niet alleen voor stond. De soep wordt zelden even heet gegeten als dat ze opgediend wordt immers. Maar mijn toch al constant overspannen hersenen wilden dat niet helemaal aannemen. Dus terwijl mijn merrie vrolijk en zorgeloos haar kleintje liet volgroeien, ging ik in gedachten alles af wat fout kon gaan, en probeerde mezelf voor te bereiden zodat ik niet zou verstijven wanneer het dan effectief fout ging.
Want dat is een trucje dat mensen met hersenletsel al snel leren in mijn ervaring. Elk mogelijk scenario uit denken en bedenken wat je kan doen. Overigens een techniek die je ook aangeleerd wordt bij mentale training voor op wedstrijd te gaan. Je proef visualiseren, en ook de dingen waar je voor vreest. Om vervolgens te visualiseren hoe je het zal oplossen. Zodat als het gebeurt, je eigenlijk jezelf al voorbereid hebt en kan reageren zonder te moeten nadenken. Heel vaak halen ruiters daar genoeg rust uit, dat ze het geheel kunnen voorkomen door zelfverzekerder aan de proef te beginnen. Wanneer je dat echter op elk aspect van je leven wil/moet toepassen, kan dat best vermoeiend zijn.
En niet alleen kan dat vermoeiend zijn, maar het heeft ook nadelen. Wanneer ik een bepaalde planning in mijn hoofd heb, dan is het geen enkel probleem wanneer mensen bijvoorbeeld geheel afbellen. Maar wat wél een (groot) probleem is voor mij mentaal, is wanneer mensen de plannen wijzigen, verzetten of er iets aan toevoegen. Daar is mijn scenario niet op voorzien. Daar ben ík niet op voorzien en dus ook niet op voorbereid. Wanneer ik iets in plan van activiteit, dan plan ik dat zo in dat mijn energie level daar ook naar is. Ik pas mijn overige taken en activiteiten aan zodat ik maar één ding heb waaraan ik energie kwijt raak. Ik plan bijvoorbeeld in dat ik die dag of twee dagen niet zal rijden, om maar iets simpel te noemen.
Ik kan dus ook behoorlijk pittig reageren wanneer mensen plannen wijzigen in de zin van een dag vroeger of later komen dan origineel gepland. Dan heb ik liever dat mensen geheel afbellen en dat we een geheel nieuwe afspraak maken, een week of twee weken later bijvoorbeeld, dan dat het de dag er na moet. Want daarop kan ik me niet meer voorbereiden, die tijd is te kort.
Merries en veulens hebben daar echter compleet geen oren naar en zodoende lag Joy zonder enige waarschuwing maar liefst 4 dagen vroeger dan de “minimum van 320 dagen” in de stal. Iets waar ik totaal niet op berekend was natuurlijk. Ik had wel een gevoel dat hij vroeg zou komen maar niet dat hij zó vroeg zou komen.
Dus terwijl ik als een uil en licht in shock tegen mijn merrie zei “Rêve meiske wat hebt ge nu gedaan?!” keek die me aan met een uitdrukking die ik alleen kan beschrijven als “ja, een kind ter wereld gebracht, waar lijkt het op?”
En toen moest ik even gaan zitten terwijl ik met trillende handen mijn man stuurde dat we een veulen hadden en vervolgens de dierenarts belde.
Mijn dierenarts vroeg ietwat bezorgd “ge zijt precies niet echt blij?” waarop ik ietwat ontredderd “ja, jawel, maar hij is te vroeg!” Mijn dierenarts is een ervaren, nuchtere man en die antwoordde al lachend “ja meiske, veulens hebben geen kalender op zak he. Ik ben over een uurtje bij je.”
Mijn man had ook al terug gestuurd dat hij van zijn werk naar huis kwam. En zo kwam het dat ik op mijn kont in de stal zat, terwijl mijn merrie zachtjes haar neus tegen me aan duwde en het kleine hengstje op stond en met de typische wankelende veulen pasjes, kwam kijken wat dat rare ding was dat bij zijn moeder zat. Zonder enige aarzeling legde hij zich vlak naast me terug neer, en legde zijn hoofd op mijn schoot. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zelfs dit jonge diertje, dat amper besefte dat ie leefde, deed van nature al wat al mijn paarden voor mij doen. Me rust geven in mijn hoofd en lijf. Me laten voelen dat het leven en de wereld niet zo eng en groots is als het soms lijkt in mijn hoofd, waar het altijd een beetje oorlog is. Ik kan niet anders dan concluderen dat paarden genetisch belast zijn met het vermogen om mensen te geven, wat weinig mensen hen kunnen geven. Onvoorwaardelijk begrip ook al snappen ze niets van ons.
Een uurtje later had mijn man me al enigszsins proberen te kalmeren en stelde mijn geduldige dierenarts me gerust dat echt alles in orde was met hem en dat het een gezond en stevig veulen was. Gezien mijn overspannen zenuwen een overbezorgdheid mee brachten waar ik zelf niet mee kon copen.
Een dikke maand voor hij de wereld kwam verkennen in al zijn ongeduld, schreef ik al een gedicht voor hem. En ik dénk, dat dat prima in deze blog mag…
Hello my new little friend,
welcome in this world, to your home,
I need to tell you something,
something important.
I will protect you with my life,
I will care for you,
I will listen to you,
and try to understand.
I cannot promise you,
that I won't make mistakes
that I will never misunderstand,
or get mad for something that isn't your fault,
I am only human after all,
But I can promise you,
that I will love you with all my heart,
With all that I am and can be.
I can promise you that I will learn,
to do better, be better. I will let you teach me,
So I won't repeat the errors I make.
I promise we will help each other grow,
You never have to stand alone,
when life challenges us,
we will face it side by side,
I promise I will always be there for you
Welkom Yoyeux Coeur… Dat we samen een lange reis mogen maken en veel van elkaar mogen leren. Dat ik jou even veel rust en vreugde mag geven, als jij me al gegeven hebt.
Same here. Mijn man kan dat inmiddels wel plaatsen en probeert "onvermijdelijk" veranderingen in het schema zo goed mogelijk mee op te vangen en hij negeert het humeur dat ik er aan over houd. 
En zodra ie zich misdraagt heb ik er veelal weinig moeite mee om dat gewoon te corrigeren. Ooit wordt ie een 400tal kg en dat houd ik goed in gedachte. 
