996981 schreef:Kadankovitch schreef:
Sorry dat ik iets laat reageer op uw bericht. Ik heb een jarenlang 'Boktpauze' gehad en vind nog niet altijd onderwerpen die mij echt interesseren.
De voornoemde pauze had zeker ook wat te maken met het niet meer hebben van een paard dat mijn opvattingen kon 'ondersteunen'. Daar is nu verandering in gekomen, waardoor ik weer wat meer zelfvertrouwen heb mijn vaak iets afwijkende mening hier te poneren.
Ik hoop dat u het mij niet kwalijk zult nemen dat ik uw bericht als aanleiding 'misbruik' om verder uit te wijden over mijn gedachten m.b.t. dit onderwerp. Er is geen enkelverwijt aan uw adres gericht. Sterker au fond ben ik het met u eens. De aanhangers van de alternatieve richting [waar ik tegen mijn zin wellicht ook toe behoor] moeten er meer werk van maken om aan te tonen dat het op een andere of fijnzinnigere manier ook kan.
Uit uw ietwat sarcastische toon maak ik op dat u zich iets stoort aan de pretentie van sommigen onder ons om anders rijdende en denkende ruiters met de vinger te wijzen alsof deze niet diervriendelijk genoeg is of het welzijn van het paard niet voorop zou stellen.
Als dat zo is, dan kan ik u alleen maar heel groot gelijk geven ! Ik heb in het verleden, ook op dit forum er keer op keer op gewezen dat dergelijke aantijgingen de sfeer onnodig verpesten. En een dialoog niet ten goede komen.
Maar ik vind wel dat er iets dringend moet veranderen in de rijsport. Al was het maar omdat ik vrees dat anders groepen, die tegen elk gebruik van dieren door mensen [zelfs hulphonden] zijn, steeds meer invloed krijgen op de politiek met alle gevolgen van dien. De paardensport moet zichzelf zuiveren van misstanden, denk ik. Dat zou o.a. kunnen door een veel groter belang dan tot nu toe te hechten aan harmonie van de bewegingen, ontspanning en lichtheid in de teugelvoering. En daarvoor zou men in principe het systeem niet te veranderen. Dat kan even goed via het conventionele Duitse systeem als door bijvoorbeeld de Franse benadering die ik aanhang.
En ofschoon ik zeker niet op de conventionele manier train met mijn paarden en pupillen, streef ik wel naar prestaties. En inderdaad vind ik het jammer, en in zekere zin ook bedenkelijk, dat het overgrote gedeelte van alternatieve africhters/ruiters niet op wedstrijden te zien zijn, of althans daar helemaal geen indruk maken. Vaak wijzen deze mensen zelf wedstrijden principieel af. Dat is jammer. Ikzelf zie de relativiteit van wedstrijden wel in; een mooi en harmonisch gereden paard met een lichte teugelvoering, hebben altijd mijn voorkeur, ongeacht wat de jury ervan vindt. Mooi en licht gereden proeven ook al krijgen ze niet de meeste punten, zouden een geweldig kunnen voorbeeld zijn om na te streven. Maar u hebt gelijk die voorbeelden ziet men heel weinig,. En als dan,.....komen ze juist NIET uit de hoek van mensen met een alternatieve rijstijl. Dat heeft verschillende redenen
1) Een andere rijstijl als de gangbare stijl die op Duitse uitgangspunten is gebaseerd, wordt niet of nauwelijks geaccepteerd {dat ondervonden m.n. de Russen in begin jaren 70}. Het FEI streeft heel nadrukkelijk naar een uniforme rijstijl en methode.
2) De aanpak is vaak dermate afwijkend dat de vraag gerechtvaardigd is of het hier nog wel over dezelfde discipline gaat, dus men gaat dan feitelijk appels met peren vergelijken. Denk denk dan met name aan de academische school van meneer Brenderup. of de École de la Légèreté van Philippe Karl.
OF
3) Het werkt gewoon niet ! En dat is waar u terecht op doelt. Ik vraag mij dan wel eens af of de ruiters echt te slecht zijn om hun theorie in de praktijk om te zetten? Of dat de aanpak slechts een mooi theoretisch construct is dat in de praktijk niet werkt. Iets wat meestal gebeurd in de africhting als de theorie vooraf gaat aan de praktijk. Immers goede theorie is slechts een duidelijke en precieze beschrijving van de praktijk, niet andersom !
Uw verwijt zeker gedeeltelijk van toepassing op mij. Ik heb in het recente verleden niets getoond wat mijn huidige opvattingen kan ondersteunen. En wat ik in het verleden gepresteerd heb, is naar mijn gevoel te lang geleden om nog grote geldigheid te hebben.
Mij zult u waarschijnlijk ook niet meer in de wedstrijdring zien verschijnen. Ik heb daarvoor verschillende redenen. Ik heb wedstrijdrijden nooit bijzonder leuk gevonden, ofschoon ik best wel een paar kleine succesjes heb gehad en uiteindelijk GP heb gehaald. Maar met 63jaar en na een pauze vanaf 2006 heb ik echt geen zin meer opnieuw te starten. En ik ben vanaf geboorte behept met een zeer destructieve en vooral pijnlijke botziekte. Me dunkt dat ik geen flauwe uitvluchten zoek. Ik hoop wel dat ik nog de kans krijg om mijn africhting af te ronden, dit op video vast te leggen en uiteindelijk te tonen met de uitleg van een andere aanpak.
Dat moest eens even van mijn hart.
Dus ik ben het wel in grote lijnen met u eens.
Leuk, in deze post staat niets waar ik me niet in kan vinden
Ik ben het helemaal me u eens! (tegen mij mag overigens gewoon je gezegd worden. Ik zit nog in de “je leeftijd”)
Recent heb ik deelgenomen aan een discussie op dit forum waarin ook de door u genoemde meesters aan bod kwamen. Van alle voorbeelden van aanhangers was er geen een die mij kon bekoren. Veelal was er een gebrek aan aanspanning en activiteit. Hoewel op het eerste oog vriendelijk; want weinig dwang en druk, lijkt de manier van rijden mij op andere fronten onvriendelijk. Onder andere het gebrek aan aanspanning en rug gebruik kan in mijn ogen niet anders dan zorgen voor onnodige en vroegtijdig slijtage.
De meeste vriendelijke combinaties in mijn ogen rijden op de Duits-klassieke manier, met het skala in het achterhoofd. Een probleem wat het skala momenteel in mijn ogen echter heeft, is dat men niet voldoende inziet dat het geen rechte trap is, maar dat aan meerdere factoren tegelijk gewerkt kan en mag worden. Immers hebben alle onderdelen invloed op elkaar en krijg je alleen bij voldoende beheersing van alle onderdelen datgene waarnaar gestreefd wordt; Durchlässigkeit.
Een keer taktverlies, of een aanleuningsfout, omdat er aan een ander punt van het skala aandacht wordt besteed, wordt door de meute hard afgestraft. Echter wordt je enkel beter, door de grens op te zoeken. Dan kunnen er foutjes ontstaan in de basis. Dat betekent niet gelijk dat de basis niet op orde is.
Ja mijn reactie was ook zeker niet als kritiek bedoeld, maar dat heb u a begrepen. Het waren gewoon overwegingen die bij mij naar boven kwamen door uw bericht.
Wat betreft het tutoyeren; laat een oude man in z'n vastgeroeste gewoonten, ik spreek gewoon iedereen met u aan, behalve zeer goede vrienden die ik dan ook echt ken. Ik hoop dat u dat begrijpt. Ik voel mij daar prettiger bij.
Ik begrijp u standpunt ten opzichte van de beide heren die ik heb genoemd [Brenderup en Karl]. Als ik al een keus zou maken, volg ik meer de lijn van Philippe Karl, omdat daar paarden uiteindelijk wel tot die aanspanning komen die u er blijkbaar in mist. Maar zoals in elke richting zijn ook daar aanhangers die de punten van onderscheid met andere stromingen zo sterk overdrijven dat het lachwekkend wordt. En beide scholen neigen ertoe hun opvattingen tot godsdienst en hun respectievelijk 'leiders' tot halfgod te verheffen.
U bent een van de weinigen die de Scala juist heeft begrepen. De Skala op zich is niet echt een handleiding, maar eerder een checklist van een systeem, maar niet een systeem op zich. Dat maakt het Duitse rijsysteem niet minder goed.
Ofschoon Philippe Karl pretendeert de Franse school te vertegenwoordigen, vind ik dat toch iets te ver gaan, ja zelfs arrogant. Er zijn nog een heleboel andere Franse en Portugese Africhters en ruiters die deze school met evenveel recht vertegenwoordigen, maar niet zo extreem zijn in hun eisen. Men streeft naar precies hetzelfde als de Duitse school maar via een andere weg. En die bleek voor mij en mijn fysieke gesteldheid het best te passen. Men legt minder kilometers af bij die methode.
Waar ik niet aan wil beginnen is een discussie over wat diervriendelijker of beter is. Dat omdat ik in beide systemen ben opgevoed en echt tot het inzicht ben gekomen dat niemand kan claimen dat het één of het ander beter of diervriendelijker is. Ik persoonlijk heb een idee dat ik bij het ene paard beter vooruit kom 'auf Deutsch' en bij de ander 'à la Française'. Waarbij komt dat mij als ruiter het laatste beter past. Ik zou het Duitse of Franse systeem niet als alternatief aanduiden. Zij zijn historisch gezien gewoon de twee dominante rijopvattingen. Maar wat Brenderup en Karl voorstaan, ieder op hun eigen manier is duidelijk wel alternatief. Vooral omdat de uitkomst echt heel sterk afwijkt van de meer gangbare uitvoering. Vooral de eerste oriënteert zich op een rijwijze die niet meer overeenkomt met hetgeen in moderne tijden wordt gedaan, men negeert gewoon de ontwikkeling van de 19de eeuw.
Maar dit terzijde. Waar het feitelijk op neer komt is dat men niet kan claimen diervriendelijker te rijden, als men niet iets kan laten zien dat ook maar op bij benadering lijkt op de bekritiseerde uitvoering. En als ik al mijn aanpak zou moeten veranderen, mag ik toch op z'n minst een verrichting zien die dan waarmaakt wat het beloofd. Dat is eigenlijk feitelijk de kern van mijn kritiek
