Dank voor het schrijven van dit mooie blog. Zelf heb ik ook een onzichtbare beperking, en hoe lastig dat soms is begrijp ik goed.
Ook ik heb een paard maar werk niet, ook ik heb de opdracht gekregen vooral te sporten als dat lukt en mijn sociale leven te onderhouden, en werk te laten gaan. Misschien komt het ooit weer, maar voorlopig heeft het geen prioriteit.
Dat is niet alleen voor de buitenwacht soms moeilijk te begrijpen, maar ook voor mezelf moeilijk te accepteren. Want als ik kan rijden, een stal kan mesten, kan ik toch ook wat anders doen?
Het zou mooi zijn als het zo werkte Daar moet ik iedereen, mezelf inclusief, geregeld aan helpen herinneren.