Blog
Wie ben ik? Marijke, 44 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Afgelopen jaar heb ik met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut Grand Prix gereden en met Eros L Lichte Tour. Op dit moment ben ik vooral druk met revalideren. Ieder maand schrijf ik over wat me bezighoudt en verbaast in de paardenwereld.
We hebben allemaal genoeg dingen die we willen en vaak ook dingen die we heel graag willen. En toch zijn er genoeg redenen waarom we die dingen niet bereiken. Soms kun je daar niets aan doen. Ik zou best op de Olympische Spelen willen rijden maar ik heb daar het talent niet voor en ik denk ook niet dat ik daar ooit een geschikt paard voor zou hebben. Dus dat kan ik nog zo graag willen maar dat gaat nooit gebeuren.
Ik zou ook graag maatje 36 willen hebben en eigenlijk is er geen reden waarom dat niet zou kunnen behalve een gebrek aan motivatie. Ik wil het wel maar ik wil er niet de dingen voor doen of laten die nodig zijn om het te bereiken.
En dat laatste is wat ik ook heel vaak zie met rijden. Iedereen heeft een grens aan wat hij kan bereiken gebaseerd om je eigen talent en het talent van het paard dat je rijdt. Maar heel veel mensen komen niet aan die grens of zelfs maar in de buurt van die grens. Terwijl ze wel heel graag verder zouden willen komen. Waarom is dat?
Ik denk dat het vooral komt omdat er een groot verschil is tussen en wens en een doel. Een wens is iets wat je heel graag wilt maar wat ergens in de lucht blijft hangen. Ik heb de wens om een keer een wereldreis te maken maar heb niets gedaan met dat idee dus dat gaat niet zomaar opeens gebeuren.
Een doel is iets waar je mee aan de slag gaat. Je gaat een plan maken en met dat plan ga je ervoor zorgen dat je stapsgewijs steeds dichter bij je doel komt. Een doel is ook concreet, je weet wat je wilt bereiken en ook wanneer.
Natuurlijk kun je niet alles plannen. Een paard kan een blessure krijgen, je kunt zelf geblesseerd raken, dingen duren soms langer dan je gedacht had. Maar zonder een planning blijft het te vrijblijvend en bereiken maar heel weinig mensen hun doel.
Ik heb er altijd van gedroomd om GP te rijden maar tot een paar jaar terug was het een droom en toen opeens werd het een doel. En met dat doel kwam ook een hele andere manier van werken. Gerichter trainen en niet alleen van mijn paard maar ook van mezelf. Ik ging kritischer kijken naar wat er beter kon. Ging aan de slag met een personal trainer in plaats van zelf een beetje aanklooien in de sportschool, ging naar een sportpsycholoog om te zorgen dat ik met meer concentratie door mijn proef en mijn trainingen heen ging. Maakte een strakke wedstrijdplanning. Maar vooral heb ik super veel aan de kant gezet. Minder tijd voor vrienden en familie, minder vaak leuke dingen doen, minder geld uitgeven aan leuke dingen en meer investeren in mijn doel.
Het doel was om in een jaar GP te rijden, uiteindelijk heb ik er ruim anderhalf jaar over gedaan. Er kwam een kleine periode tussendoor waarin ik niet op wedstrijd kon en ik had, of beter gezegd heb, totaal geen aanleg om wissels om de pas te rijden. Zo vaak gedacht dat ik het echt niet ging leren, huilend op mijn paard gezeten en zelfs op het punt komen dat je niet meer weet in welke galop je zit omdat je gewoon echt al het gevoel kwijt bent.
Maar ik had en doel en omdat ik zoveel voor dat doel deed moest en zou het me lukken om die ellendige eners voor elkaar te krijgen.
En het is me gelukt. Sterker nog ik heb niet met één maar zelfs met twee paarden GP gereden, wedstrijden gewonnen en zelfs scores gereden waarvan ik niet gedroomd had.
En zonder doel was dat me nooit gelukt. Misschien moet ik toch eens gaan nadenken over een nieuw doel want blijkbaar kan ik meer dan ik soms zelf denk.
zat wat minder in mijn vel omdat ik voor de zoveelste keer de weg naar mijn, reeds enorm bijgestelde, doel (een keer op mijn eigen paard rijden) verspert zag. Net als jij, naar ik nu lees, heb ik een aantal jaar geleden alles opnieuw moeten leren, ik was als gevolg van de ziekte van lyme alle kracht, mijn motoriek en concentratie verloren. Een enorm frustrerend proces omdat alles wat voorheen vanzelf ging nu veel nadenken en oefening kost. Vervolgens is mijn eigen gefokte paard en toekomstdroom atactisch geraakt. Ik ben inmiddels al weer een tijdje met een ander paard bezig met nogal wisselend succes. Met oa een afkeuring nav x-rays, wat na een second opinion gelukkig een verkeerde diagnose was. De afgelopen maanden hadden we eindelijk de weg vooruit gevonden en durfde ik weer stilletjes mijn doelen uit de kast te halen. Helaas was ze deze week ineens flink kreupel waarbij ik dan meteen het ergste denk. Vandaar mijn zure reactie. Gelukkig blijkt het een hoefzweer te zijn en liep ze vandaag weer de sterren van de hemel, dus wie weet. Ik ga mijn doel weer oppoetsen en in het zicht zetten. Maar ik merk wel dat het iedere keer moeilijker wordt. Aan mijn dromen durf ik nog niet te denken, misschien komt dat nog ... vast wel