Blog
Wie ben ik? Marijke, 44 jaar. Orun instructrice, begonnen als springruiter en inmiddels omgeturnd naar dressuur. Afgelopen jaar heb ik met Adjudant en MDG Equestrians Connecticut Grand Prix gereden en met Eros L Lichte Tour.
We zijn allemaal wel eens onzeker over dingen en paardrijden is hierop geen uitzondering. Bij vlagen ben ik ervan overtuigd dat ik écht niet kan rijden en dat ik het écht allemaal nóóit ga leren. Dit gaat gepaard met de nodige drama maar het gaat altijd weer over en dan blijkt het allemaal ook wel mee te vallen. En eigenlijk als ik heel eerlijk ben... Zelfs op de momenten dat ik het hardst roep dat het niet goedkomt weet ik diep in mijn hart dat het heus gaat lukken.
Hoe ander is het nu. Een half jaar geleden kreeg ik een klap tegen mijn hoofd van een paard. En sindsdien is het leven een beetje anders. Of eigenlijk heel erg anders want sinds die dag heb ik nog niet volledig kunnen werken, nog niet zo kunnen rijden als ik altijd deed en zijn alle dingen een heel stuk ingewikkelder. Ik ben al een heel eind gekomen. Eerst kon ik helemaal niet draven, toen alleen lange zijdes, toen een heel rondje en inmiddels hoef ik niet meer te tellen hoe ver ik kan. Maar het is nog lang niet waar het zijn moet.
En waar ik altijd dat stemmetje had die zei dat ik het heus kon en dat het wel goed komt heb ik nu vooral heel veel onzekerheid. Wat als ik nooit meer zo goed kan rijden als ik daarvoor deed, wat als ik nooit meer zoveel uren kan werken, wat als...
Afgelopen week was heel confronterend. Ik ben voor het eerst weer op wedstrijd geweest. Iets waar ik heel erg naartoe heb geleefd en wat echt een doel voor me is geweest om naartoe te trainen. Maar het viel enorm tegen. Ik was super bang om te vallen en mijn hoofd daarin te stoten, bang wat iedereen van me zou vinden en door alle prikkels tijdens de wedstrijd werden mijn balansproblemen alleen nog maar groter. Gelukkig had ik een paard mee die zich fantastisch gedroeg en viel het allemaal nog best mee. Het was alleen wel duidelijk dat ik voorlopig niet de ring in ga want daar heb ik echt nog niets te zoeken.
Deze week intakegesprekken bij een revalidatiecentrum gehad maar zij willen eerst dat er nog meer onderzoek wordt gedaan. En ik moet in de tussentijd gaan zoeken naar de balans in mijn leven om daarmee hopelijk beter te herstellen. Paarden zullen zeker een onderdeel bijven uitmaken van alles maar hoe en wat dat weet ik even niet.
Toch is er ook nog goed nieuws. Deze week is er het meest geweldige veulentje aangekocht waar ik over drie jaar mee aan de slag mag. Zo fijn dat er zelfs in deze situatie nog mensen zijn die genoeg vertrouwen in me hebben om te investeren.
En over drie jaar ben ik zo goed als nieuw heb ik besloten. Dus dat is een mooi doel!!
Of andere paarden rijden, ik houd het liever veilig bij mijn eigen.
