Geplaatst Bokt community
Barrelracen met de 29-jarige Peter.
Deze maand blijven we nog even lekker in Australie. Bokker classic_life gaf het stokje door aan bokker Barramundi. Hier lezen wij wat waarom zij zich geregistreerd heeft, wat bokt voor haar betekent en wat zij met meeste mist van Nederland. Nieuwsgierig naar haar antwoorden? Lees dan snel wat haar antwoorden waren op de 10 vragen.
1. Waarom heb je je 10 jaar geleden geregistreerd op Bokt?
Eerlijk gezegd kan ik me dat niet meer precies herinneren. Ik gok dat ik iets aan het Googelen was over western rijden of barrelrace en hier ‘per ongeluk’ terecht kwam.
2. Wat is het eerste bericht dat je hebt geplaatst op Bokt?
Citaat:Leuke foto's!!!
Weet iemand of en wanneer er weleens zoiets georganiseerd wordt voor mensen (& paarden) die nog helemaal 'groen' zijn in het werken met koeien?? Ik zou het weleens willen proberen met die van mij, maar hij heeft geloof ik nog nooit een koe gezien zonder hek eromheen
3. Op een schaal van 1 tot 10, hoe beschamend zijn je oudste berichten
Valt eigenlijk alles mee! Maar goed, ik was ook ‘al’ 27 toen ik mij aanmeldde op Bokt. Hooguit zijn de berichten een beetje eenzijdig: Het gaat of over Peterpaard of over Australië!
4. Waar kunnen wij je van kennen op Bokt?
Het Australië-topic (en alle voorlopers of gerelateerde topics
) en het emigratie-topic. Vooral de laatste is een gezellige groep dames en heer die over de hele wereld verspreid zitten.5. Wat betekent http://Bokt.nl voor jou?
Paardennieuws uit NL kunnen volgen en daarnaast vooral gezelligheid! In het emigratie-topic zijn we inmiddels best hecht vind ik en delen we lief en leed met elkaar.
Verder vind ik het erg leuk om bokkers te kunnen helpen met informatie en tips als ze naar Australië willen. Het is voor veel (jonge) meiden een grote stap om zo’n eind van huis te gaan en dan is het erg fijn als iemand je wat kan vertellen over ‘hoe het daar nou is’. Iets wat ik zelf al die jaren geleden best wel een beetje gemist heb.
6. Durf je toe te geven dat je vroeger ook penny-gedachten had?
Absoluut!! Sowieso las ik heel trouw de Penny en verder eigenlijk alle andere boeken over paarden die er te vinden waren. De avonturen van de zwarte hengst vond ik het mooist! Toen ik die gelezen had, wilde ik jockey worden.
Ik ging zelfs zo ver dat ik bij gebrek aan een pony, mijn schaap (als paplam gekregen van mijn opa) leerde springen over hindernisjes. Die arme Blacky werd eerst ‘gepoetst’ en daarna gingen we ‘trainen’.
Toen ik 11 was, gaven mijn ouders eindelijk toe en mocht ik op paardrijles. In de hoop dat ik er dan genoeg van zou krijgen. Helaas; toen werd het alleen maar erger! Rond mijn 17de ben ik overgestapt naar het western rijden. Er ging een wereld voor mij open, dit was wat ik eigenlijk altijd had gewild! Ik had in die tijd een vast lespaard, genaamd Peter. Toen hij te koop kwam, heb ik vlug mijn scooter verkocht zodat ik hem kon kopen. Mijn eigen zwarte (nep)hengst!! Dat was in 1999 en Peter is inmiddels 34 en nog steeds in mijn leven, zij het op afstand.
Met hem heb ik de meest gekke avonturen beleefd: western optocht door Rotterdam (over de Erasmusbrug), demonstratie veedrijven met Falabella’s op het Malieveld in Den Haag, talloze barrelrace wedstrijden en demo’s, zelfs een keer op het CHIO. In 2007 zijn we nog gestart op het NK Barrelrace in Mariënheem, helaas een DQ omdat hij weer eens een spook zag, maar wat was ik trots op die oude gekke pony (hij was toen al 23). Later zijn we ook nog aan koeienwerk begonnen, zelfs dat bleek hij te kunnen.
Mijn pennydromen lagen inmiddels niet meer op de renbaan maar in de richting van de cowboys en grote boerderijen op open vlaktes. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik op mijn 24ste in Australië belandde en daar op een groot cattle station in het noorden aan het werk kon als jillaroo. Hele dagen te paard achter de koeien aan, geweldig vond ik het!
Het grappige is dat ik daarna toch ook nog een blauwe maandag op een renstal gewerkt heb in het zuiden van het land. Ik heb nooit zelf een echte race gereden op de baan, maar wel wat trainingsritten op onze eigen baan mogen doen omdat ik na mijn tijd op het cattle station eindelijk binnen de gewichtsmarge viel (was hier toen 60 kg). En ik ging wel mee als strapper naar de races, dus ik heb toch een beetje kunnen proeven aan mijn oorspronkelijke pennydroom.
Werken in bij de paardenopvang.
7. Als alles kan wat je zou willen, hoe zou je leven er dan uitzien?
Dan zou mijn vrijwilligerswerk mijn full-time baan zijn. Zaterdags werk ik hier in een opvang voor ‘afgedankte’ paarden, Save a Horse Australia. Zij vangen paarden op die om vele redenen ‘afgestaan’ worden.
Hier heb ik te maken met hele verschillende paarden, allemaal met een verhaal. Dat betekent dat het bijvoorbeeld weleens 20 minuten kan duren voor je een paard een vliegenkap omgedaan hebt, simpelweg omdat ze doodsbang zijn voor mensen. Of dat we sterk vermagerde paarden heel voorzichtig weer op gewicht brengen met behulp van speciale voeding en supplementen. Paarden die weer helemaal gezond zijn en die stabiel zijn in de omgang, kunnen geadopteerd worden door mensen die ze een tweede kans willen geven. Sommige paarden zijn echter zo getekend door wat ze meegemaakt hebben, dat ze voorgoed bij ons blijven.
Het werk wat ik daar nu doe, bestaat vnl uit dagelijkse dingen zoals voeren, paddocks uitmesten en heel veel waterbakken schrobben. Daarnaast werk ik aan het vertrouwen van een aantal paardjes door grondwerk met ze te doen of hele simpele dingen zoals borstelen of een keer wassen. Als ik het salaris van mijn kantoorbaan niet meer nodig had om rond te komen, dan zou dit echt mijn full-time werk worden! Ik zou zo graag meer tijd doorbrengen met sommige van deze getraumatiseerde paarden.
Oh, en als dan toch alles kan; dan combineer ik dit met een opvang en rehab centrum voor Australian wildlife. In Sydney deed ik vrijwilligerswerk voor een wildlife rescue organisatie, dat zou ik er dan bij willen doen. Gewoon omdat het kan!
8. Wat mis je het meeste van Nederland dat we niet in Australie hebben?
Behalve familie, vrienden en Peterpaard; een gezellig bruin café waar je aan de bar kunt gaan zitten voor een biertje en een praatje. De pubs hier zijn op zich wel leuk, maar vaak vrij groot en wat onpersoonlijk. In Nederland hadden wij echt ons stamkroegje in de buurt waar we regelmatig te vinden waren.
9. Aan welke Bokker wil jij 10 vragen stellen?
_Linda die alweer een paar maanden gezellig meekletst in ons emigratietopic en gevestigd is in Canada, op een veehouderij bedrijf (wat ik super interessant vind).
10. Welke vraag zou je zelf aan deze Bokker willen stellen?
Hoe doen jullie dat toch allemaal in de winter met al jullie dieren bij die dikke pakken sneeuw en temperaturen rond de -20C?
. 
Ik heb nu ook al zin om het stuk van Linda te lezen... 
voor je vrijwilligerswerk.