[BLOG]Egypte: Paarden eten geen brood! Wel watermeloen
Geplaatst: 09-12-16 17:54*Blog, Bokt Community
Toen Hylke Hettema voor haar studie Arabisch in Egypte verzeild raakte, verloor ze haar hart aan het land bij het rijden van Arabische paarden in hun oorspronkelijke omgeving: de woestijn. Haar oude ambitie om Arabieren te fokken kwam naar boven en voor ze het wist had ze een merrie. En nog een. En nog een. Om te rijden kwamen er tevens hengsten op stal. Inmiddels is ze trotse eigenaresse van Al Safy Arabians. In haar blogs stelt ze haar paarden voor -een handvol Straight Arabians en een aantal rescues van de straat- en deelt ze haar avonturen in Egypte met ons. Haar overige blogs kun je lezen op http://grenzeloospaardenmeisje.nl/
Rescue Farah met op de achtergrond Jarawa gras.
De Egyptische paardenwereld ligt nog veel verder van de Nederlandse paardenwereld dan je aanvankelijk denkt. Je beseft het pas als je de knoop uit je oerhollandse zakje oud brood haalt en op het moment dat je dat bammetje in je paard zijn mond duwt, iemand heel hard tegen je roept: "Wat doe je in vredesnaam? Paarden eten geen brood!" Of wanneer je in de pauze van de grooms stiekem met je merries op het prachtig onderhouden gazon bij de receptie gaat staan. Stiekem, omdat gras uiteraard voor de sier is en niet voor paarden. Erop los laten kan niet. Bij het grazen komt het gras er vaak al met wortel en al uit, dus als ze gaan rennen dan blijft er geen gras over op het woestijnzand. Het weiland-idee gaat hier dus niet op. Maar wat eten paarden dan wel?
In tegenstelling tot wat veel gedacht wordt, is het wel degelijk mogelijk om een paard fatsoenlijk te voeren in Egypte. Ik vind het zelfs een enorm contrast, goede halsters en touwen kan je in Egypte nergens vinden maar voer is er in overvloed en in alle vormen en maten. De kwaliteit daarentegen varieert nogal. Omdat er dus geen weilanden zijn, bevinden onze paarden zich afwisselend in paddocks en boxen. Daardoor zijn wij gedwongen een maaltijdensysteem te handhaven. Iedere twee uur krijgen de paarden afwisselend kracht en ruwvoer te eten. 's Nachts krijgen ze een extra baal hooi of stro. De fokmerries staan op rijststro dat uit de Nijldelta komt, waar de bekende Egyptische rijst gekweekt wordt. De gozers staan op zaagsel omdat strobuiken net als Nederlandse grasbuiken ongewenst zijn met betrekking tot trainingen en shows. In de winter eten de paarden onbeperkt verse luzerne (elke twee uur een nieuwe bult). Er bestaan twee soorten in Egypte: de ene groeit op zand en is in de zomer beschikbaar, en de ander groeit op klei en is in de winter beschikbaar. Dit is een belangrijk verschil wanneer je denkt aan voedingsstoffen wanneer je het tot hooi maakt. De op zand gekweekte luzerne bevat veel minder water en is daarom heel geschikt om hooi van te maken. Vandaar dat ik in de zomer deze soort als hooi aan de paarden geef. De kwaliteit van de op klei gekweekte verse luzerne is in de zomer heel erg slecht, omdat het dan gewoon te warm is en de grond als het ware opdroogt. Wij hebben de luxe dat we in de winter zelf luzerne op stal kweken en soms laat ik de ladies daar een half uurtje in los. Waarom niet langer? Luzerne groeit tot ongeveer 50 cm hoog voordat de grooms het met een zeis van het land halen. Je kan je voorstellen hoeveel er verloren gaat als er een troepje dikke merries doorheen sjouwt.
Naast klaver (luzerne) eten mijn paarden ook nog krachtvoer. Lokale brokken komen van de fabriek die slechts één soort brokken maakt maar deze in verschillende zakken stopt. De ene zak heeft een plaatje van een paard erop, de andere een kip. Vandaar dat ik geen lokale brokken voer. Geïmporteerde brokken van merken als Havens en Cavalor voer ik ook al niet. De soorten die geïmporteerd worden zijn voornamelijk voor de race-industrie en mijn paarden stijgen op van de hoge waardes haver, maïs en as. Soms koop ik wel een zak muesli voor de jonge paarden als deze hun opleiding starten, met name voor het bekende handje na de training. Maar het mooie van paardenhouden hier is dat je helemaal in de basis je paardendieet kan samenstellen. Er zijn lokale granen op de markt tegen aantrekkelijke prijzen. Mijn paarden eten gerst, omdat dit de gunstigste zetmeelwaardes heeft. Ja, haver heeft lagere waardes, maar wordt geïmporteerd en dus ook bespoten met conserveringsmiddelen. Dezelfde die vaak ook op brokken zitten. Paarden kunnen er enorme allergieën aan over houden. Vandaar mijn keuze voor lokale gerst. Er zitten helaas grote naalden op waardoor we het moeten weken of koken voordat de paarden het eten.
Gerstkorrels hebben naalden.
Is het dan zo makkelijk, wat gerst en wat klaver? Zoals de meeste paarden in Nederland krijgen ook de mijne een dieet op maat. Na bloedonderzoek bepalen we of er supplementen nodig zijn. Zo krijgen enkele merries een mineralenmix die hier lokaal gemaakt wordt voor koeien. Sommige paarden, voornamelijk jonge hengsten, krijgen symptomen van big head disease. Deze vergroeiingen aan het hoofd ontstaan vaak doordat luzerne niet voldoet aan de ideale fosfor-calciumverhouding. Wanneer we dit vermoeden bij een paard voeren we magnesium of kalksteenpoeder bij. Merries die in de laatste paar dagen voor bevalling nog steeds geen uier ontwikkelen krijgen gekiemde fenegriek, wat wonderen doet. Alle paarden hebben een enorme mineralen/zoutsteen, geïmporteerd uit Spanje. De Egyptische zoutstenen zijn weliswaar goedkoper maar erg poreus en die grapjassen van mij gooien ze kapot en eten ze vervolgens als stukken snoep. Er blijkt namelijk suiker in te zitten, en dat is lekker. Suikerbietenpulp is een heel goede en ook spotgoedkope oplossing voor paarden die last hebben van de fosfor-calciumverhouding, want het balanceert de grote hoeveelheden luzerne perfect. Tevens vervang ik voor extreem hete paarden de gerst door suikerbietenpulp. Wanneer we juist meer energie nodig hebben is lijnzaadolie hier heel erg goedkoop en ook molasses(stroop) makkelijk verkrijgbaar.
Waarom schreef ik dan in de eerste Bokt-blog dat er er veel voer-gerelateerde problemen zijn onder de Egyptische paardenbevolking? De harde realiteit is dat de meeste paardeneigenaren, arm en rijk, niet weten wat een paard hoort te eten en in welke hoeveelheden. De meeste arme paardeneigenaren stoppen hun paarden vol met gehakseld stro dat eigenlijk alleen maar functioneert als een filler en je paard enorm laat zweten. Werkpaarden eten ook volop jarawa, een hybride Sudangrass dat veel suikers bevat en tevens snedes in de maagwand veroorzaakt bij jonge paarden. Als werkpaarden gerst krijgen dan wordt dit zelden geweekt, waardoor veel werkpaarden abcessen hebben aan hun gehemelte door de naalden op de gerstkorrels. Suikerbietenpulp is enorm goedkoop maar mensen weten vaak niet hoe ze dit klaar moeten maken. Gevolgen zijn gruwelijk, want paarden stikken erin als het niet lang genoeg geweekt heeft. Rijke paardeneigenaren mesten hun paarden onbewust enorm vet. Vaak weten ze niet dat paarden het best op zo min mogelijk krachtvoer kunnen leven. Terwijl de dure fokpaarden dag en nacht op stal staan krijgen ze soms exorbitante hoeveelheden krachtvoer, tot wel 12 kilogram gerst met maïs per dag! Koliek en hoefbevangenheid zijn dan ook veelvoorkomend. Met name in de zomer als de temperaturen oplopen, kunnen paarden met overgewicht hun temperatuursregeling niet meer de baas.
Jaarling Amira met vreselijke allergie nadat een leverancier geimporteerde gerst
in plaats van lokale gerst bracht.
Tevens hebben de meeste paarden in Egypte niet continu toegang tot water. Werkpaarden krijgen vaak alleen 's nachts de mogelijkheid tot drinken en de fokpaarden krijgen om de zoveel tijd een emmer aangeboden. Uitdroging en koliek door een te droge maag zijn bekende problemen. En wanneer er een automatische drinkbakken systeem is zoals wij ook hebben, worden we nog geteisterd door stroomuitval (iedere dag geven we stroom aan Gaza en worden wijken dus om de beurt een paar uur afgesloten). Hierdoor valt de pomp stil en moeten we als nog emmers brengen. Deze zomer heb ik geleerd dat de buizen te heet worden en de paarden dan niet meer uit de automatische bakken drinken. We slepen dan ook met emmers die we meerdere keren per dag moeten verversen, want zodra er stuifzand in komt, willen mijn verwende paarden het ook niet meer.
Na het volgen van verschillende cursussen over paardenvoer kan ik met toch wel een beetje trots zeggen dat mijn paarden hier van profiteren. Maar we leren steeds nieuwe dingen. Gebruik van kruiden zoals zwartzaad, kurkuma en tijm voor allerlei darmgerelateerde problemen is een leuk onderwerp. Ook heb ik pasgeleden meegemaakt hoe mijn paarden graag zoete aardappel als snack eten. Dit kan op het lijstje van grappige dingen die paarden lusten. Zo krijgen ze hier ook sinaasappels, komkommers, watermeloen, druiven, en peren. Vooral watermeloen is een favoriet onder de knollen, zelfs veulentjes komen een zacht stukje proberen. We zijn bezig met een experiment onder begeleiding van voedseldeskundigen uit het Verenigd Koninkrijk en onze eigen dierenartsen. Want wat voer je een chronisch hoefbevangen paard? Kleine hoeveelheden gekookte gele erwten. Tot nu toe gaat dit goed, maar spannend is het wel.
Mocht je nu nog specifieke vragen hebben over dit onderwerp dan hoor ik die graag en zal ik proberen die zo goed mogelijk te beantwoorden. Volgende maand lees je over de samenstelling van de Egyptische paardenbevolking, wat Baladipaarden zijn en hoe je überhaupt als buitenlander aan een paard komt. Of twee. Of drie. Of meer.
Toen Hylke Hettema voor haar studie Arabisch in Egypte verzeild raakte, verloor ze haar hart aan het land bij het rijden van Arabische paarden in hun oorspronkelijke omgeving: de woestijn. Haar oude ambitie om Arabieren te fokken kwam naar boven en voor ze het wist had ze een merrie. En nog een. En nog een. Om te rijden kwamen er tevens hengsten op stal. Inmiddels is ze trotse eigenaresse van Al Safy Arabians. In haar blogs stelt ze haar paarden voor -een handvol Straight Arabians en een aantal rescues van de straat- en deelt ze haar avonturen in Egypte met ons. Haar overige blogs kun je lezen op http://grenzeloospaardenmeisje.nl/
Citaat:Beste Bokkers,
Ik vond het enorm jammer dat er zoveel commotie over mijn vorige stuk ontstaan is. Als mensen zich beledigd voelden dan wil ik hiervoor graag mijn excuses aanbieden. De stukken zijn geschreven als blog. Het gaat om mijn persoonlijke ervaringen uit eerste hand en dit heeft niets te maken met het beheer of de mening/standpunt van Bokt. Ik heb duidelijk verkeerd ingeschat hoe mensen op dingen zouden reageren en ook de gevolgen die het met zich meebracht. Voor mij maar ook mijn paarden. Persoonlijk sta ik achter mijn mening maar in het vervolg zal ik de stukken minder persoonlijk en meer informatief indelen. Bij deze hoop ik dan nu met een schoon schip verder te kunnen bloggen voor jullie.
Rescue Farah met op de achtergrond Jarawa gras.
De Egyptische paardenwereld ligt nog veel verder van de Nederlandse paardenwereld dan je aanvankelijk denkt. Je beseft het pas als je de knoop uit je oerhollandse zakje oud brood haalt en op het moment dat je dat bammetje in je paard zijn mond duwt, iemand heel hard tegen je roept: "Wat doe je in vredesnaam? Paarden eten geen brood!" Of wanneer je in de pauze van de grooms stiekem met je merries op het prachtig onderhouden gazon bij de receptie gaat staan. Stiekem, omdat gras uiteraard voor de sier is en niet voor paarden. Erop los laten kan niet. Bij het grazen komt het gras er vaak al met wortel en al uit, dus als ze gaan rennen dan blijft er geen gras over op het woestijnzand. Het weiland-idee gaat hier dus niet op. Maar wat eten paarden dan wel?
In tegenstelling tot wat veel gedacht wordt, is het wel degelijk mogelijk om een paard fatsoenlijk te voeren in Egypte. Ik vind het zelfs een enorm contrast, goede halsters en touwen kan je in Egypte nergens vinden maar voer is er in overvloed en in alle vormen en maten. De kwaliteit daarentegen varieert nogal. Omdat er dus geen weilanden zijn, bevinden onze paarden zich afwisselend in paddocks en boxen. Daardoor zijn wij gedwongen een maaltijdensysteem te handhaven. Iedere twee uur krijgen de paarden afwisselend kracht en ruwvoer te eten. 's Nachts krijgen ze een extra baal hooi of stro. De fokmerries staan op rijststro dat uit de Nijldelta komt, waar de bekende Egyptische rijst gekweekt wordt. De gozers staan op zaagsel omdat strobuiken net als Nederlandse grasbuiken ongewenst zijn met betrekking tot trainingen en shows. In de winter eten de paarden onbeperkt verse luzerne (elke twee uur een nieuwe bult). Er bestaan twee soorten in Egypte: de ene groeit op zand en is in de zomer beschikbaar, en de ander groeit op klei en is in de winter beschikbaar. Dit is een belangrijk verschil wanneer je denkt aan voedingsstoffen wanneer je het tot hooi maakt. De op zand gekweekte luzerne bevat veel minder water en is daarom heel geschikt om hooi van te maken. Vandaar dat ik in de zomer deze soort als hooi aan de paarden geef. De kwaliteit van de op klei gekweekte verse luzerne is in de zomer heel erg slecht, omdat het dan gewoon te warm is en de grond als het ware opdroogt. Wij hebben de luxe dat we in de winter zelf luzerne op stal kweken en soms laat ik de ladies daar een half uurtje in los. Waarom niet langer? Luzerne groeit tot ongeveer 50 cm hoog voordat de grooms het met een zeis van het land halen. Je kan je voorstellen hoeveel er verloren gaat als er een troepje dikke merries doorheen sjouwt.
Naast klaver (luzerne) eten mijn paarden ook nog krachtvoer. Lokale brokken komen van de fabriek die slechts één soort brokken maakt maar deze in verschillende zakken stopt. De ene zak heeft een plaatje van een paard erop, de andere een kip. Vandaar dat ik geen lokale brokken voer. Geïmporteerde brokken van merken als Havens en Cavalor voer ik ook al niet. De soorten die geïmporteerd worden zijn voornamelijk voor de race-industrie en mijn paarden stijgen op van de hoge waardes haver, maïs en as. Soms koop ik wel een zak muesli voor de jonge paarden als deze hun opleiding starten, met name voor het bekende handje na de training. Maar het mooie van paardenhouden hier is dat je helemaal in de basis je paardendieet kan samenstellen. Er zijn lokale granen op de markt tegen aantrekkelijke prijzen. Mijn paarden eten gerst, omdat dit de gunstigste zetmeelwaardes heeft. Ja, haver heeft lagere waardes, maar wordt geïmporteerd en dus ook bespoten met conserveringsmiddelen. Dezelfde die vaak ook op brokken zitten. Paarden kunnen er enorme allergieën aan over houden. Vandaar mijn keuze voor lokale gerst. Er zitten helaas grote naalden op waardoor we het moeten weken of koken voordat de paarden het eten.
Gerstkorrels hebben naalden.
Is het dan zo makkelijk, wat gerst en wat klaver? Zoals de meeste paarden in Nederland krijgen ook de mijne een dieet op maat. Na bloedonderzoek bepalen we of er supplementen nodig zijn. Zo krijgen enkele merries een mineralenmix die hier lokaal gemaakt wordt voor koeien. Sommige paarden, voornamelijk jonge hengsten, krijgen symptomen van big head disease. Deze vergroeiingen aan het hoofd ontstaan vaak doordat luzerne niet voldoet aan de ideale fosfor-calciumverhouding. Wanneer we dit vermoeden bij een paard voeren we magnesium of kalksteenpoeder bij. Merries die in de laatste paar dagen voor bevalling nog steeds geen uier ontwikkelen krijgen gekiemde fenegriek, wat wonderen doet. Alle paarden hebben een enorme mineralen/zoutsteen, geïmporteerd uit Spanje. De Egyptische zoutstenen zijn weliswaar goedkoper maar erg poreus en die grapjassen van mij gooien ze kapot en eten ze vervolgens als stukken snoep. Er blijkt namelijk suiker in te zitten, en dat is lekker. Suikerbietenpulp is een heel goede en ook spotgoedkope oplossing voor paarden die last hebben van de fosfor-calciumverhouding, want het balanceert de grote hoeveelheden luzerne perfect. Tevens vervang ik voor extreem hete paarden de gerst door suikerbietenpulp. Wanneer we juist meer energie nodig hebben is lijnzaadolie hier heel erg goedkoop en ook molasses(stroop) makkelijk verkrijgbaar.
Waarom schreef ik dan in de eerste Bokt-blog dat er er veel voer-gerelateerde problemen zijn onder de Egyptische paardenbevolking? De harde realiteit is dat de meeste paardeneigenaren, arm en rijk, niet weten wat een paard hoort te eten en in welke hoeveelheden. De meeste arme paardeneigenaren stoppen hun paarden vol met gehakseld stro dat eigenlijk alleen maar functioneert als een filler en je paard enorm laat zweten. Werkpaarden eten ook volop jarawa, een hybride Sudangrass dat veel suikers bevat en tevens snedes in de maagwand veroorzaakt bij jonge paarden. Als werkpaarden gerst krijgen dan wordt dit zelden geweekt, waardoor veel werkpaarden abcessen hebben aan hun gehemelte door de naalden op de gerstkorrels. Suikerbietenpulp is enorm goedkoop maar mensen weten vaak niet hoe ze dit klaar moeten maken. Gevolgen zijn gruwelijk, want paarden stikken erin als het niet lang genoeg geweekt heeft. Rijke paardeneigenaren mesten hun paarden onbewust enorm vet. Vaak weten ze niet dat paarden het best op zo min mogelijk krachtvoer kunnen leven. Terwijl de dure fokpaarden dag en nacht op stal staan krijgen ze soms exorbitante hoeveelheden krachtvoer, tot wel 12 kilogram gerst met maïs per dag! Koliek en hoefbevangenheid zijn dan ook veelvoorkomend. Met name in de zomer als de temperaturen oplopen, kunnen paarden met overgewicht hun temperatuursregeling niet meer de baas.
Jaarling Amira met vreselijke allergie nadat een leverancier geimporteerde gerst
in plaats van lokale gerst bracht.
Tevens hebben de meeste paarden in Egypte niet continu toegang tot water. Werkpaarden krijgen vaak alleen 's nachts de mogelijkheid tot drinken en de fokpaarden krijgen om de zoveel tijd een emmer aangeboden. Uitdroging en koliek door een te droge maag zijn bekende problemen. En wanneer er een automatische drinkbakken systeem is zoals wij ook hebben, worden we nog geteisterd door stroomuitval (iedere dag geven we stroom aan Gaza en worden wijken dus om de beurt een paar uur afgesloten). Hierdoor valt de pomp stil en moeten we als nog emmers brengen. Deze zomer heb ik geleerd dat de buizen te heet worden en de paarden dan niet meer uit de automatische bakken drinken. We slepen dan ook met emmers die we meerdere keren per dag moeten verversen, want zodra er stuifzand in komt, willen mijn verwende paarden het ook niet meer.
Na het volgen van verschillende cursussen over paardenvoer kan ik met toch wel een beetje trots zeggen dat mijn paarden hier van profiteren. Maar we leren steeds nieuwe dingen. Gebruik van kruiden zoals zwartzaad, kurkuma en tijm voor allerlei darmgerelateerde problemen is een leuk onderwerp. Ook heb ik pasgeleden meegemaakt hoe mijn paarden graag zoete aardappel als snack eten. Dit kan op het lijstje van grappige dingen die paarden lusten. Zo krijgen ze hier ook sinaasappels, komkommers, watermeloen, druiven, en peren. Vooral watermeloen is een favoriet onder de knollen, zelfs veulentjes komen een zacht stukje proberen. We zijn bezig met een experiment onder begeleiding van voedseldeskundigen uit het Verenigd Koninkrijk en onze eigen dierenartsen. Want wat voer je een chronisch hoefbevangen paard? Kleine hoeveelheden gekookte gele erwten. Tot nu toe gaat dit goed, maar spannend is het wel.
Mocht je nu nog specifieke vragen hebben over dit onderwerp dan hoor ik die graag en zal ik proberen die zo goed mogelijk te beantwoorden. Volgende maand lees je over de samenstelling van de Egyptische paardenbevolking, wat Baladipaarden zijn en hoe je überhaupt als buitenlander aan een paard komt. Of twee. Of drie. Of meer.
Die van mij zijn er gek op.
