Blog
Hoe kom ik er nou bij om aan de Mongol Derby mee te doen? Die vraag krijg ik de afgelopen twee maanden vaak in mijn schoot geworpen. Het komt eigenlijk door Bokt. Ruim een jaar geleden stuitte ik op het Mongol Derby topic, waarin Novalues dagelijks verslagjes deed van de race. Ik vond het zo intrigerend, maar dacht nog wel dat moeten wel echte bikkels zijn die daaraan meedoen. Dat zou ik zelf nooit kunnen.
Toch ging de gedachte aan de Mongol Derby niet uit mijn hoofd. Ik verzamelde in de maanden daarop alle informatie die er ook maar te vinden was op het web, volgde de Nederlandse deelnemers en het begon steeds meer te kriebelen.
Maar waarom is het dan echt wat voor mij? Mijn hele jeugd was ik een vrij onzeker introvert meisje. Toen ik op mijn 20-jarige leeftijd beviel van mijn dochter moest ik snel volwassen worden. Ik kwam erachter dat als je dingen wilt bereiken in het leven je daar voor moet werken, buiten je comfortzone stappen. Het bange meisje dat gewaagde ideeën en dromen altijd wegstreepte omdat ze daar vast niet geschikt voor was, veranderde in een stoere chick die iets vaker dan eens een sprong in het diepe neemt.
Zo ging ik met mijn 3-jarige dochter alleen kamperen in Zuid-Frankrijk, het jaar erop rondtrekken met de auto in Noorwegen en hebben mijn dochter en ik vorig jaar leren skiën in Oostenrijk (ja blinde mensen kunnnen ook leren skieën). Ook op paardengebied werd ik steeds stoerder, ik ging alleen met mijn paard op pad met de trailer en naar endurance wedstrijden, want een groom is toch niet (altijd) nodig?
Maar waarom nu dan de Derby? Al mijn avonturen waar ik eerder over sprak vallen hierbij nogal in het niet, toch? Ik wilde graag mijn lifestyle veranderen; meer sporten, fitter worden, een goede balans vinden in alles wat ik doe en bovenal een goed voorbeeld zijn voor mijn dochter. Mijn interesse voor duursporten is groot en ik vind het heerlijk om één te zijn met en overgeleverd te zijn aan de natuur. Al deze aspecten komen samen in de race en de voorbereidingen.
Nog voordat de inschrijvingen uberhaupt open waren begon ik iedereen te vertellen: Ik doe mee aan de Mongol Derby 2019! Nog nooit was ik zo zeker van mijn zaak, en ik dacht als ik het aan iedereen vertel komt het vast wel uit. Nadat ik me eindelijk kon inschrijven via het online formulier was het wachten en duimen draaien. Het duurde zeker nog een maand voordat ik op een vrijdagavond ineens een telefoontje vanuit de UK ontving, ik zat op dat moment met mijn dochter in de snackbar een patatje weg te eten. Het was daar te rumoerig om te spreken en ik kan mijn blinde dochter lastig alleen laten in een snackbar om buiten 'even' een sollicitatiegesprekje te doen dus ik moest helaas melden dat het even niet uit kwam. De vrouw aan de telefoon wilde me een uurtje later wel terugbellen.
Een uur later…. Geen bericht meer. Tenslotte was het al 6 uur geweest en daarmee ook vast weekend in de UK. Ik dacht nog, ohh help mijn plek is nu vast naar de volgende op de telefoonlijst gegaan. Het weekend heb ik het nog volgehouden, maandagochtend de telefoon gepakt en gebeld. Een leuk gesprek gehad en ik zou binnen enkele weken wel wat horen. Diezelfde middag nog in mijn mailbox: Congratulations…. You’re in!!
