Bokt.nl

https://www.facebook.com/20298984046105 ... 397402896/
Wow, mooi zeg! Heel ontroerend en indrukwekkend. Gaaf filmpje ook. Petje af voor Hinke.

Zo jammer dat het nu echt afgelopen is -O-

.

Ik kan trouwens dat gedichtje dat ze aan het einde noemt nergens vinden, kijk ik ergens overheen of is het er echt niet?

**Geplaatst**: 19-09-18 21:37

Geplaatst: 19-09-18 21:37

Marie_Anne schreef:
https://www.facebook.com/20298984046105 ... 397402896/
Wow, mooi zeg! Heel ontroerend en indrukwekkend. Gaaf filmpje ook. Petje af voor Hinke.

Zo jammer dat het nu echt afgelopen is .

Ik kan trouwens dat gedichtje dat ze aan het einde noemt nergens vinden, kijk ik ergens overheen of is het er echt niet?

Staat tussen de berichten

**Geplaatst**: 19-09-18 21:38

Geplaatst: 19-09-18 21:38

**Geplaatst**: 19-09-18 21:44

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 19-09-18 21:44

Ik kan hem dit keer helaas niet op Facebook bekijken.

Heeft iemand een andere link of kam iemand de tekst kopiëren?

**Geplaatst**: 19-09-18 21:45

Geplaatst: 19-09-18 21:45

Wat een prachtig geschreven stukken van Hinke. Ik heb echt zitten genieten van de manier waarop ze haar race beschrijft. Kippenvel, tranen uit mijn ooghoeken, lachen. Het zat er allemaal in. Knap dat je dat zo op papier kan zetten.
Heel erg bedankt voor jou inkijk in de race Hinke!

**Geplaatst**: 19-09-18 21:52

Geplaatst: 19-09-18 21:52

Rocamor schreef:
Ik kan hem dit keer helaas niet op Facebook bekijken.

Heeft iemand een andere link of kam iemand de tekst kopiëren?

Tekst kopiëren lukt me niet. Kun je deze openen?
https://www.facebook.com/pages/category ... 840461054/

Bedankt voor het plaatsen van het gedichtje quera!

**Geplaatst**: 19-09-18 21:54

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 19-09-18 21:54

D-Day.
Al dagen hik ik er tegen aan. Dag 7 beschrijven en daarmee ook het einde van alle verslagen van de Mongol derby. Mijn vader plaagde mij nog, ‘ je had er ook best wat langer over de derby kunnen doen dan hadden we nog wat meer verslagen kunnen lezen’.

Maar zo werkt dat niet Heit!

Bij HS 24 besefte ik mij dat dit de laatste nacht op de steppe zou zijn. Mijn lijf was moe maar mentaal wilde ik niet stoppen. Ik genoot van de vrijheid, de leegte, het zorgeloze leven op de steppe.
Dit is bijzonder want het is een enorme tweestrijd. Je lichaam zegt ‘ho!’ maar mentaal wil je het omgekeerde.

Ik heb die laatste avond hier heel bewust over nagedacht en genoten van de prachtige sterrenhemel. Daarnaast heb ik de laatste dag uitgedacht en gevisualiseerd in mijn hoofd. Ik heb de route bekeken, gekeken waar ik ‘uitloop’ mocht hebben en een inschatting gemaakt van mogelijkheden. Ik ben mijn hele lichaam nagegaan, waar zaten de pijnpunten en wat zou tegen kunnen zitten? Dit heb ik afgezet tegen mijn kwaliteiten. Ik wist dat bijv. draven veel pijn deed en dat ik dit morgen absoluut niet wilde. Mijn bovenbenen en core waren sterk genoeg, die konden de laatste 160 km wel houden. Het was dus of galop of in stap. Snelle paarden die goed waren in galop die moest ik dus hebben.
Daarnaast moest ik zorg dragen voor mijn voeten. Ik zou mijn YAK sokken dragen en extra wol er om heen wikkelen zodat ik de pijn beter uit kon houden.

Die nacht sliep ik goed. Ik werd wakker voor zonsopgang en ben in alle stilte deze gaan aanschouwen. Het was een prachtig ontspannen moment waarbij ik de aankomende dag visualiseerde. In alle rust heb ik voorbereidingen getroffen en wist ik wat mij te doen stond.
Toen de crew en bewoners ontwaakten was ik al helemaal klaar. Ik had er zin in. Het was net of viel alles van mij af, de moeheid, de pijn maar ook de angst om de laatste dag van het paard te vallen. Ik was vastberaden om deze dag te finishen.

Bij de start kreeg ik een heel mooi paard mee, een zenuwachtige maar snelle valk. Ik bedankte het lieve gezin en schoot als een raket richting HS 25. We kwamen weer langs het moeras van dag 6 waar we nog een keer door moesten. Dit paard weigerde echter een stap in de modder te zetten.

6.35 uur en daar sta je dan met je gevisualiseerde finish. Niks kon mij meer schelen, ik wilde geen tijd verliezen. Dan maar zelf het voortouw nemen. Tot mijn middel in de modder maar het paard liep wel achter mij aan. Opstijgen is dus wel een dingetje zeker zonder dat iemand je paard vast kan houden. Dit paard was nog niet moe en had er zin in. Op het droge aangekomen schoot hij elke keer weg en had ik moeite om er weer op te komen. Ik was langzaam door de drek en deze paarden zijn zo schichtig. Het oude trucje door alleen de buitenteugel vast te houden, zodat hij zijn billen naar je toe keert, was mijn redding. Wel verdraaide ik mijn knie omdat hij bij het opstijgen al in rengalop ging. Het deerde mij niet, ik voelde alleen maar overwinning dat dit mij al gelukt was!

Het was een leuke rit, Damasco (naar mijn favoriete Portugese paard) was snel, goed in klimmen en bracht mij snel naar HS 25. HS 25 was speciaal. Dit was namelijk de plek waar Dzjengis Khan zijn eerste war council oftewel vergadering over de oorlog hield. Een historische plek dus. Er lag wel een rivier voor HS 25 en Damasco was duidelijk niet vzo an de natte voeten. Ook hier plonsde ik eerst door het water en volgde hij mij gelukkig snel daarna. Voordeel was wel dat de modder uit het moeras ook een beetje wegspoelde. Bij HS 25 een keurige hartslag van 50 slagen per minuut en de complimenten van de dierenarts.

Een beetje waterig maar verder vol goede moed ging ik door naar HS 26. Ik had een super leuk paard gekregen. Een echte go’er zoals ze dat noemden. Kon urenlang door blijven gaan. Het was een sterk bruin paard met een mooie stevige galop. Niet de snelste, wel 1 van de sterksten. Dit kwam goed uit want er waren nog een paar klimmetjes die we moesten overwinnen. In minder dan 3 uur waren we op het volgende HS (26) waar hij een hartslag had van 56.

Bij HS 26 was alles een beetje vreemd. Ik denk dat de mannen een beetje een kater hadden. De paarden daar waren zo wild dat zelfs de eigenaren er eigenlijk liever niet opstapten of ze überhaupt vast wilden houden. Ik was een beetje in dubio want ik wilde door maar ook niet al mijn botten breken op deze laatste dag. Ik was wel heel dankbaar dat ik nu in de voorhoede zat want ik had tenminste nog wat te kiezen. De paar mensen voor mij hadden soms wel 3 keer van paard gewisseld omdat die te wild waren en ze er vanaf waren gevallen. Ik heb in overleg met de dierenarts gekozen voor een sterk bruin paard met een paar vlekjes op zijn rug. Ik gokte erop dat die vlekjes, oude genezen wondjes waren van slecht zittende zadels. Dit kon betekenen dat dit paard vaker was gebruikt. Zeker wist ik het echter niet en ik kan niet ontkennen dat dit wel een super spannend moment was!

Niemand van de herders wilde erop, de dierenarts vroeg drie keer of ik dit paard echt wilde. Hij was namelijk de hele tijd aan het springen en ook hoofdstel om ging met heel veel moeite. Ik had liever een paard wat nu al wild was dan een paard wat vanuit het niets gek zou gaan doen. Het was een soort ‘kom-maar-op’ dag want ik sprong erop en hij ging als een gek ervandoor. Ik voelde meteen dat dit paard een topper was. Hij was waanzinnig snel, niet te stoppen maar geen gemeen paard. Hij was schichtig, schrok vaak en bokte dan maar je voelde het aankomen. Balans houden en sturen, hij zou mij dan ook in een kleine 2 uur naar HS 27 brengen met weer een waanzinnig lage hartslag. Onderweg kwam ik dus een auto van de crew tegen die onderstaand filmpje heeft gemaakt. Het lukte ze eerst niet om ons bij te houden want hij ging als een speer.

Ik vond het echt jammer om afscheid te nemen van zulke leuke paarden. Door de snelheid heb ik geen naam voor hem kunnen bedenken dus mochten jullie nog een naam weten die eer doet aan deze topper dan hoor ik het graag.

Bij HS 27 was de feeststemming voelbaar. Ik kreeg complimenten over mijn rijden en het terugbrengen van de paarden in uitstekende conditie. Er was alweer een paard voor mij uitgezocht en voordat ik het wist zat ik op het volgende paard. Een cremello deze keer. Hij was heel lief maar niet zo snel. Dit klinkt niet heel aardig maar de standaarden voor snelle paarden waren wat verschoven. Ik wilde een wild paard, die je niet kon stoppen. Deze snowy slowie wilde wel stoppen en ook wel gras eten. In een keurig handgalopje gingen we richting HS 28. We hebben er 3 uur over gedaan maar het voelde tergend langzaam.
Het leuke was wel dat ik een super pittig meisje tegenkwam. Ze zal een jaar of 13 zijn geweest en ze reed als een Mulan over de steppe in haar roze laarsjes. We konden weinig communiceren maar wel glimlachen naar elkaar. Snow wilde ook wel bij haar paard blijven dus ging net iets sneller en dat wist zij ook! Ze reed een heel eind met mij mee en met een grote glimlach heb ik afscheid van deze kleine grote vriendin genomen. Snow had een hartslag van 48 en met een grote glimlach kon ik dus door naar de finish.

De tijd begon echter te dringen want ik had een kleine 2 uur om de finish te bereiken. Dit betekende dat ik geen fouten kon permitteren qua navigatie. Mijn vraag aan de familie op HS 28 was dan ook ‘ welk paard kan mij in minder dan 2 uur naar de finish brengen?’. Ze lachten en wezen mij naar een prachtig paard. Een ranke goudkleur net als Goud, met fjordenmanen maar dan korter afgeschoren. Ze vertelden mij dat dat hun racepaard was en dat hij mij binnen 5 minuten wel naar de finish kon brengen. Binnen 2 minuten zat ik op dat paard en vlogen we weg.

Dit paard was een soort samenvatting van alle paarden die ik heb gereden in de derby. Hij had de looks van Goud, een soort madness van Mad, hij vloog over de bergen als Blue, kon net zo waanzinnig hard al Brown Caviar en Yalla Yalla.

Ik noemde hem dan ook Ferrari.

Hij ging zo hard dat het leek alsof de wereld stil stond. Het suisde om mij heen. Ik wist niet of ik bang moest zijn toen we met 50 km per uur van een berg af galoppeerden of juist moest genieten van dit uiterst stabiele paard. Ik wist niet of ik blij moest zijn dat ik bijna bij de finish had bereikt of juist verdrietig omdat al dit moois dan afgelopen was. Het was een soort grote bubbel waar ik in zat en het liefst wilde ik daarin blijven.

Ik besloot Ferrari te stoppen (anders waren we binnen een uur daar al geweest) en te genieten van de laatste minuten op de steppe. Alles leek samen te komen, de lessen die ik leerde, mijn zelfvertrouwen, de rust die ik overstraalde naar de paarden, het loslaten maar vooral ook het genieten van al het moois wat ik mee mocht maken. Dit laatste uurtje heb ik dan ook in alle stilte met veel tranen van geluk mogen beleven.

Ik had gegokt te finishen om 19.50 uur en dat zou lukken als ik niet ergens een auto met pech tegenkwam. Ik heb nog even met de mensen gekletst en gevraagd of ik hulp voor ze moest halen. Het moet een gekke gewaarwording voor ze zijn geweest dat ik ook nog meedeed aan een race en mij om 19.50 uur besefte dat het al bijna 20.00 uur was. Maar Ferrari zou Ferrari niet zijn als hij mij niet om 19.57 uur, 3 minuten voor tijd bij de finish zou brengen.

En dan?

Huilen, lachen?

Ik wist niet wat ik moest en bleef stil maar een beetje glimlachen naar iedereen die bij de finish stond. Ik zag mensen met armen in de mitella’s, mensen die gestopt waren maar ook eerder aangekomen ruiters. Het voelde zo raar om daar tussen al die mensen te zijn. Mijn paard werd afgepakt (doei verantwoordelijkheid!) en uiteraard had hij een hartslag van 56 slagen per minuut. Ik was blij dat ik er was maar alles voelde zo onwerkelijk? Ik wilde door, dit fijne ritme vasthouden, doen waar ik blijkbaar beter in was dan ik zelf ooit had kunnen denken, mooie mensen en dieren ontmoeten, de elementen van de natuur voelen. Ik wilde niet feesten en met anderen praten.

Kortom ik was in de war. Het voelde leeg en raar ondanks de vreugde die ik ook voelde. Het was mij toch gelukt om op dag 7 te finishen zonder enige vet penalty.

De volgende dag voelde ik mij prima en wilde ik wel weer een stukje rijden. Dit was puur op mentale kracht en waarschijnlijk ook ontwenningsverschijnselen want lichamelijk kon ik niks meer. Alle kleding slobberde om mij heen, ik was koud en eten ging nog lang niet. Toen ook mijn adrenaline wat gezakt was kakte ik in en had ik ook medische hulp nodig. Niks ernstig maar wel een lage temperatuur en gewoon verzwakt door de hele derby. De finish feestjes en de bruiloft zijn grotendeels aan mij voorbij gegaan. Wel heb ik nog een foto van mij en Valeria (Urugay) in een Mongoolse deel, traditionele feestkleding.

Nu is het voorbij, niet in mijn hoofd maar wel voor jullie. Mocht ik nog foto’s binnenkrijgen dan zal ik die uiteraard posten met uitleg.
Als bedankje voor alle lieve woorden, kaartjes en berichtjes heb ik klein gedichtje gevonden van René Oskam die goed past bij de derby maar die ik ook aan jullie wil laten zien en waarvan ik hoop dat die ooit nog eens van pas kan komen voor ieder die het nodig heeft!
Dank voor alles!

Liefs,

**Geplaatst**: 19-09-18 22:18

Geplaatst: 19-09-18 22:18

Marie_Anne schreef:
Rocamor schreef:
Ik kan hem dit keer helaas niet op Facebook bekijken.

Heeft iemand een andere link of kam iemand de tekst kopiëren?

Tekst kopiëren lukt me niet. Kun je deze openen?
https://www.facebook.com/pages/category ... 840461054/

Bedankt voor het plaatsen van het gedichtje quera!

Jaaa gelukt. Nu ook de prachtige foto's en indrukwekkende filmpjes gezien.

Bedankt voor het plaatsen! Laurie ook.

**Geplaatst**: 19-09-18 22:24

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 19-09-18 22:24

Goh wat zal ik het nu missen zeg.
Het is nu gewoon echt voorbij.

Zelf heb ik al een start gemaakt.
Volgende week donderdag begin ik weer met rijlessen en ik ga aan de slag met een personal trainer 2x in de week. Daarnaast zelf ook nog 1 of 2x zelf aan de slag.
Volgend jaar wil ik ook met eco coaching aan de slag.
Dit zal voor mij het zwaarst worden.
Ik heb valangst en elke keer als een paard schrikt dan ben ik zelf ook in een soort van paniek.
Dut kan ik daar niet hebben dus dan wordt het mijzelf confronteren ermee.
De financiën dat blijft een ding.
Maar ik hoop tussen de 300 en 500 per maand opzij te kunnen zetten van mijn loon.

**Geplaatst**: 19-09-18 22:27

Geplaatst: 19-09-18 22:27

Machtig.... bedankt voor het plaatsen!

**Geplaatst**: 19-09-18 22:34

Geplaatst: 19-09-18 22:34

AfricanLady schreef:
Goh wat zal ik het nu missen zeg.
Het is nu gewoon echt voorbij.

Zelf heb ik al een start gemaakt.
Volgende week donderdag begin ik weer met rijlessen en ik ga aan de slag met een personal trainer 2x in de week. Daarnaast zelf ook nog 1 of 2x zelf aan de slag.
Volgend jaar wil ik ook met eco coaching aan de slag.
Dit zal voor mij het zwaarst worden.
Ik heb valangst en elke keer als een paard schrikt dan ben ik zelf ook in een soort van paniek.
Dut kan ik daar niet hebben dus dan wordt het mijzelf confronteren ermee.
De financiën dat blijft een ding.
Maar ik hoop tussen de 300 en 500 per maand opzij te kunnen zetten van mijn loon.

Gaaf! Mocht je wellicht een volgtopic openen dan volg ik graag, road to.. :))

**Geplaatst**: 19-09-18 22:47

Geplaatst: 19-09-18 22:47

Wederom mooi geschreven en tof om te lezen. Zoveel respect voor Hinke en alle deelnemers, in mijn ogen echte uberbikkels!

African Lady, dat klinkt als een serieuze start, succes +:)+

**Geplaatst**: 19-09-18 23:44

Geplaatst: 19-09-18 23:44

FelineNanet schreef:
AfricanLady schreef:
Goh wat zal ik het nu missen zeg.
Het is nu gewoon echt voorbij.

Zelf heb ik al een start gemaakt.
Volgende week donderdag begin ik weer met rijlessen en ik ga aan de slag met een personal trainer 2x in de week. Daarnaast zelf ook nog 1 of 2x zelf aan de slag.
Volgend jaar wil ik ook met eco coaching aan de slag.
Dit zal voor mij het zwaarst worden.
Ik heb valangst en elke keer als een paard schrikt dan ben ik zelf ook in een soort van paniek.
Dut kan ik daar niet hebben dus dan wordt het mijzelf confronteren ermee.
De financiën dat blijft een ding.
Maar ik hoop tussen de 300 en 500 per maand opzij te kunnen zetten van mijn loon.

Gaaf! Mocht je wellicht een volgtopic openen dan volg ik graag, road to..

Haha mischien wel een idee ja

Mijn doel is binnen 5 jaar dus dat wordt wel een lang topic xD

**Geplaatst**: 20-09-18 09:41

Geplaatst: 20-09-18 09:41

@AfricanLady of je maakt er een blog van?

On topoc: ik vind echt dat hinke fijn schrijft en ja die vets choice award klinkt voor mij zo ongeveer als de hoofdprijs! Jammer dat het voorbij is, ik heb er van genoten

**Geplaatst**: 20-09-18 10:19

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 20-09-18 10:19

Op termijn ook Crowdfunden AfricanLady?

Kwam op Facebook alweer iemand tegen die toegelaten is, die gaat een soort heitje-voor-karweitje en crowdfunding doen

**Geplaatst**: 20-09-18 10:35

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 20-09-18 10:35

Ik wil dat tegen die tijd ook wel gaan doen ja! Maar voor nu stel ik het nog even 2 jaar uit, heb nog wat andere 'dromen' die ik eerst waar wil maken stel ik breek daar m'n rug :')

**Geplaatst**: 20-09-18 14:51

Re: [BLOG] Mongol Derby 2018

Geplaatst: 20-09-18 14:51

Ja dat is idd ook een idee.

Geld binnen halen daar ben ik niet zo goed in. Voor verschillende goede doelen geprobeerd maar ik haal altijd nauwlijks wat op helaas dus voor mijzelf zal het helemaal moeilijk worden.
En dan ook nog paar honderd voor goede doel moeten binnen halen

**Geplaatst**: 21-09-18 00:54

Geplaatst: 21-09-18 00:54

AfricanLady schreef:
Weer een leuk artikel

http://www.hanzemag.nl/hinke-op-de-steppe/

Heel verbaasd, mijn school? Staat ineens allemaal een stuk dichterbij

Super leuk stuk, ook van de laatste dag.
AfricanLady heel veel succes! Ik hoop voor je dat het lukt

**Geplaatst**: 21-09-18 20:38

Geplaatst: 21-09-18 20:38

AfricanLady schreef:
Goh wat zal ik het nu missen zeg.
Het is nu gewoon echt voorbij.

Zelf heb ik al een start gemaakt.
Volgende week donderdag begin ik weer met rijlessen en ik ga aan de slag met een personal trainer 2x in de week. Daarnaast zelf ook nog 1 of 2x zelf aan de slag.
Volgend jaar wil ik ook met eco coaching aan de slag.
Dit zal voor mij het zwaarst worden.
Ik heb valangst en elke keer als een paard schrikt dan ben ik zelf ook in een soort van paniek.
Dut kan ik daar niet hebben dus dan wordt het mijzelf confronteren ermee.
De financiën dat blijft een ding.
Maar ik hoop tussen de 300 en 500 per maand opzij te kunnen zetten van mijn loon.

Dat lijkt me pittig, van zo'n angst af zien te komen. Misschien helpt het als je een duidelijk doel hebt, ik ben benieuwd. Veel succes!

**Geplaatst**: 21-09-18 23:45

Geplaatst: 21-09-18 23:45

Marie_Anne schreef:
AfricanLady schreef:
Goh wat zal ik het nu missen zeg.
Het is nu gewoon echt voorbij.

Zelf heb ik al een start gemaakt.
Volgende week donderdag begin ik weer met rijlessen en ik ga aan de slag met een personal trainer 2x in de week. Daarnaast zelf ook nog 1 of 2x zelf aan de slag.
Volgend jaar wil ik ook met eco coaching aan de slag.
Dit zal voor mij het zwaarst worden.
Ik heb valangst en elke keer als een paard schrikt dan ben ik zelf ook in een soort van paniek.
Dut kan ik daar niet hebben dus dan wordt het mijzelf confronteren ermee.
De financiën dat blijft een ding.
Maar ik hoop tussen de 300 en 500 per maand opzij te kunnen zetten van mijn loon.
Dat lijkt me pittig, van zo'n angst af zien te komen. Misschien helpt het als je een duidelijk doel hebt, ik ben benieuwd. Veel succes!

Thnx

Ik heb 1x een parachutesprong gedaan dat was in Kaapstad.
Het eruit gaan dat was echt echt vreselijk.
De vrije val vond ik wel leuk en toen de parachute open ging kwam de verlichting.
Maar zodra de grond eraan kwam voelde ik weer paniek aank9men terwijl het een goede landing was
Zo stom ik hoop echt dat ik ervan af kom.
Heb het zelf met achtbanen bij de eerste val