Geplaatst Bokt community
Esmeralda, de foto waarmee zij de veulenverkiezing won.
Deze maand in 'Hoe gaat het nu met de Boktveulens?' lees je over Esmeralda van bokker Twinklebel die in 2009 gouden merrieveulen werd.
Regelmatig zag ik dit onderwerp voorbij komen, en elke keer dacht ik, hopelijk vragen ze mij voorlopig nog niet.....maar de vraag kwam, of ik een stukje wilde typen hoe het met mijn gouden Boktveulen Esmee is gegaan.
De reden waarom ik dacht, nog even niet, is omdat het een verhaal met een verdrietig einde is. Maar langzaam beginnen de hele scherpe kantjes van het verlies eraf te gaan, en Smeetje verdient zo'n eerbetoon.
Esmee werd geboren op 15 april 2009, uit mijn Casco merrie Vienna, en haar vader was de Oldenburgerhengst Daddy Cool. Een geboorte die niet helemaal volgens het boekje ging, Esmee probeerde de verkeerde uitgang te nemen, maar dankzij de hulp van ervaren mensen kwamen moeder en kind er ongeschonden uit. Ze werd geboren bij de fokker van haar moeder, waar ze liepen omdat moeders een langdurige blessure had.
Met 5,5 maand werd Esmee gespeend, ze bleef daar, met een vriendje in de grote loopstal, en Vienna ging mee naar huis, weer aan het werk, die leek goed hersteld.
Een half jaar later volgde Esmee zelf ook, ik kreeg de kans haar in een uitloopstal met grote paddock te stallen met twee leeftijdsgenootjes. In de zomer liepen de dames dag en nacht buiten in de grote merriekudde
Esmeetje was een brokkenpiloot, had regelmatig wonden omdat ze een trap kreeg door haar brutale gedrag, of sloeg zelf haar eigen pootjes kapot. Maar op een paar schiefels na kwamen we er altijd goed vanaf. Toen ze 2,5 was moest ik haar moeder helaas met vervroegd pensioen doen, de blessures van voor Esmee speelden weer op en ik besloot haar naar een rusthuis te brengen.
Ze was een echte laatbloeier, dus mede door de problemen met haar moeder besloot ik haar de tijd te geven. Met 3,5 jaar begonnen we met wat longeerwerk, gevolgd door lange teugelen en een keertje dubbellonge. Helaas was Esmee weer eens lomp geweest in de paddock en beschadigde ze haar strekpees. Een blessure met een goede prognose, maar wel twee maanden aan de hand stappen. Daarna mochten we weer rustig opbouwen, drafje rechtuit onder het zadel. Eh, jawel meneer de veearts, maar ze is nog niet zadelmak......we hebben toen heel veel dubbellongewerk mooi rechtuit door de rijbak gedaan en ook liep ze als handpaard naast Daantje, de friese merrie die zich over haar had ontfermd toen haar twee opfokvriendinntejes een half jaar daarvoor vertrokken.
Toen ze eenmaal goed opgebouwd was en ook weer los mocht ben ik er op geklommen, de dag voor mijn verjaardag. Wat was ik trots, en op weg naar haar moeder die middag, heb ik een paar traantjes gelaten, van geluk....
Daarna volgde er 2,5 mooie jaren. wel nog wat kleine blessures, schiefeltje hier, einschussje daar...maar dingen die allemaal weer goed kwamen. Ze was een lekker vlot pittig paardje, maar goudeerlijk, bokken of steigeren stonden niet in haar programma. We maakten ons eerste strandritten:
Gingen op wedstrijd:
Foto gemaakt door Shelly Jordaan Fotografie.
Reden viertal:
En gingen regelmatig op vakantie.
Zo zouden we ook eind september 2015 gaan. We hadden er erg veel zin in, deze vakantie kregen we kado omdat we de Fries van mijn buitenrijmaatje hadden gerevalideerd van een ernstige rugblessure. Om te vieren dat die het zo goed deed, en om mij en mijn bijrijdster te bedanken voor alle tijd die we in de revalidatie hadden gestoken zouden we met zijn vijfen (vriendin, bijrijdster en hun mannen en ik) met Esmee en Renske een lang weekend naar Kootwijk gaan. Drie weken daarvoor sloeg het noodlot toe, Renske kreeg ernstige koliek en binnen 12 uur lieten we haar in Utrecht inslapen.
Heel verdrietig besloten we de vakantie toch door te zetten, het zou fijn zijn wat tijd met elkaar door te brengen. Esmeetje ging als enige paard mee.
De zondag ervoor verstapte ze zich buiten, ik dacht op een steentje. Ze liep op het harde af en toe een pasje kreupel, maar in de bak was er niks aan de hand, en aangezien Kootwijk allemaal zandpaden zijn, besloten we gewoon te gaan. Heerlijke ritten hebben we dat weekend gemaakt, een weekend met een lach en een traan. Zondagochtend terwijl iedereen nog sliep, zadelde ik Esmee en reed met haar de zonsopgang tegemoet. Onze eerste rit echt samen, zonder iemand erbij, misschien wel de mooiste ooit.....
De dag daarna maakte ik nog een lange rit met mijn bijrijdster, omstebeurt op Esmee en de mountainbike en daarna pakten we in en reden naar huis.
De dag daarrna even een rustdag, alleen wat longeren, want ze had veel en lang gelopen dat weekend. Ze was wat stijf, maar daar maakte ik me niet druk over, we hadden zo actief gereden.....
Woensdag belde mijn bijrijdster, ze liep kreupel, ook in de bak. Vrijdag is de hoefsmid gekomen, ik dacht aan een zoolkneuzing ivm het verstappen op dat steentje. Ze was inderdaad gevoelig op de zool, maar hij kon nog niks vinden. Weekendje in het broeiverband, maandag kwam die weer. Weer hetzelfde, gevoelig, maar niks te vinden. Ondertussen liep ze goed kreupel, dus dinsdag met haar naar de kliniek gereden. De veearts dacht aan een scheurtje in het hoefbeen, dus maakte foto's. Daarna riep die zijn collega erbij en gingen ze samen naar de foto's kijken.....vreemd, dat deed die anders nooit. Vervolgens werden wij erbij geroepen, want er was iets heel vreemds te zien op de rontgen....
Een vreemd stuk bot op het kroongewricht, maar wat het was wisten ze niet. Misschien een soort van schiefel? Hij ging het doorsturen naar wat chirurgen en collega's, maar verwachtte wel dat het eruit moest. Woensdag werd dat bevestigd, wat het was wist niemand, maar wel dat het eruit moest, het prikte aan de onderkant van het gewricht in het kraakbeen, dat al wat beschadigd was en ook al artrosevorming was.
26 oktober zou ze onder het mes gaan in Utrecht, maandagochtend 9 uur, gezien de Raaphorst niet opereert. Ik was stikzenuwachtig, de prognose was opzich niet slecht, maar ik was doodsbang voor het risico van de narcose.
Die maandag stond ik om zeven uur in Utrecht om nog even te knuffelen, acht uur werd ze meegenomen. Een uur later kwam ze onder narcose langs om door de CT scan te gaan, heel onwerkelijk je paard zo te zien liggen....vanaf boven hebben we de hele operatie kunnen volgen, de chirurgen hadden het niet makkelijk, het stuk bot zat gedeeltelijk nog vast en onder de strekpees door, Ze hebben flink moeten hakken. Om half een werd ze van de tafel getakeld, en om half twee eindelijk de verlossende woorden, ze stond en maakte het goed. Wat heb ik gehuild op dat moment........
De dag erna had ze veel pijn, maar dat was niet gek na zo'n ingreep, ze werd goed in de gaten gehouden en kreeg wat meer pijnstilling. Woensdagochtend werd ik op mijn werk gebeld, Esmee maakte het goed, ze had veel minder pijn, maar ze hadden controlefoto's gemaakt, en er bleken nog twee flinke botsplinters te zitten.....ze moest opnieuw onder het mes. Ik was verdrietig, boos, voelde me machteloos, waar hadden we dit aan te danken, maar had gezien hoe hard de chirurgen hadden gewerkt, hoe vaak ze gecontroleerd hadden tijdens de operatie, en nam het hun niet kwalijk.
Drie weken laten was het weer zover, Esmee deed het goed, belastte het been goed en was zelfs een week thuis geweest. weliswaar op volledige boxrust, maar toch, thuis.....
Deze operatie verliep gelukkig een stuk sneller, en ook kwamen de verlossende woorden weer, ze stond en maakte het goed...weer een boel tranen van opluchting. De dag erna had ze weer veel pijn, daar schrok ik niet zo van, de keer ervoor knapte dat ook weer snel op. Maar dit keer niet, op voor 1000 kg pijnstillers deed ze het aardig, maar zodra ze afbouwden liep ze op drie benen. Twee keer is haar verhuizing naar de Raaphorst uitgesteld, ze was te slecht om te vervoeren. De ochtend dat we haar verhuisden, eind november, was ze weer slechter door het afbouwen, maar toch besloten haar te verhuizen. Ik heb in tranen de veearts gevraagd goed naar haar te kijken, ze had zoveel pijn......dinsdag kwam het telefoontje, ze had zware botvliesontsteking over het gehele breukvlak (uit de CT scan bleek het om een lengtebreuk in het kootbeen te gaan), en de prognose werd daardoor een stuk slechter. Ze moesten het onder controle krijgen, anders bleef ze pijn houden en groeide het gewricht dicht door artrosevorming. Enige optie was dan nog een artrodese operatie, het vastzetten van het kroongewricht met schroeven en platen.
Met alles wat mogelijk is gingen ze de ontsteking te lijf, en ik vroeg verschillende mensen hun mening over die artrodese. Die waren erg verschillend, maar duidelijk was dat het een lange revalidatie zou worden, weken in het gips en waarschijnlijk een half jaar boxrust. Na twee weken leek het erop dat we de boel niet onder controle kregen. Ik had ondertussen nagedacht over de artrodese en besloten dat ik dat niet eerlijk vond voor mijn meisje, voor de derde keer een heftige operatie, zolang boxrust, zoveel pijn, en dan nog de vraag wat we straks konden.......Esmee was altijd vrolijk en beweeglijk, dit wilde ik haar niet aandoen, al heb ik flink getwijfeld, kwijt wilde ik haar ook niet.
Maandagochtend heb ik een vriendin laten bellen, ik kreeg het niet uit mijn strot, wil je de verzekering toestemming voor euthanasie vragen, het is genoeg geweest, het liefst vandaag nog........mijn veearts en verzekering hebben alles keurig en snel geregeld, en s'middags een paar minuten na vieren, de tijd waarop ze ook geboren is, blies ze haar laatste adem uit.......ik was erbij, net als bij haar eerste adem.....ik hield haar vast en zei dan het goed was.....
Een laatste kus....
Daarna heb ik het vreselijk moeilijk gehad, had ik haar die kans nog moeten geven, had ik juist niet eerder een einde eraan moeten maken? Wat als de eerste operatie goed was gegaan? was dit dan ook gebeurd? Was mijn meisje dood door een fout tijdens de operatie? En wat wilde ik, nog een nieuw rijpaard, of was ik er klaar mee? Nee, een veulen ging ik niet doen, dat was nog zo lang wachten voor ik weer wat kon....uieindelijk mijn bijrijdpaard aangeboden gekregen voor een mooi prijsje, maar ook daar heb ik na wat twijfelen nee op gezegd, het is een leuk paard, maar niet het paard waarvoor ik wil gaan. Maar voor welk paard dan wel? Toen heel diep in mijn hart gekeken, en hetgeen ik het liefst wilde was toch een veulen van Vien......
Eind januari 2017 heb ik haar uit het rusthuis naar huis gehaald, ze is inmiddels voor eind mei drachtig van Henkie.
Esmee zal ik altijd blijven missen, ze was mijn droom en mijn eerste babypaard. Maar ik geniet weer volop van Vien en kijk uit naar haar (half)broertje of zusje. Als deze maar half zo geweldig is als zij......dan mag ik in mijn handjes knijpen!
Hopelijk komt er dit jaar een prachtig halfbroertje of zusje van haar om het gat een beetje te vullen! 
Wat een verhaal zeg en wat een verdrietig einde. 
