Maflinger_S schreef:Mooi, mooi, mooi, zo'n team om je heen waarop je letterlijk kunt steunen en die je woordeloos begrijpen. Dat geeft inderdaad een hoop rust en in die rust kan je - samen - stappen maken. Ook al zijn die soms zo klein dat ze bijna onzichtbaar zijn, ze zijn er wel. En dan is er een zekere "flow" waardoor je weer verder kunt, bijna tegen de klippen op. Die momenten zijn goud waard.
Ik heb een heel fijn team om me heen. Een hele goede fysio die me echt enorm bij staat. Een hele lieve, begripvolle man. Mijn man en ik zouden beiden niet met iemand anders samen kunnen zijn in die zin dat we allebei door het leven dat we geleid hebben een manier van doen ontwikkeld hebben waar heel veel mensen moeite mee hebben. En omdat we ons zelf kennen, snappen we de ander... Niet dat we het altijd met elkaar eens zijn, maar we snappen vanwaar bepaalde reacties komen en we respecteren en accepteren die van elkaar zonder dat persoonlijk te nemen. En dat is, met mijn temperament en karakter (en het zijne) niet heel simpel... Je met onze handleiding hebben zeg maar... En die ook kunnen volgen.
MyWishMax schreef:Goed stuk heb je er weer van gemaakt.
Grappig dat tapen. Hier kan het ook enorm helpen,maar we doen het zo min mogelijk. Wil niet afhankelijk worden ervan. Ik loop momenteel wel met band voor heupen
Heb jij nog last van het weer eigenlijk?
Jep. Ik ben een lopend weerstation. Deels ook door de hoeveelheid ledematen die ik al ooit gebroken heb trouwens. Met weer zoals dat van nu (onstuimig, nat, onweerachtig) word ik weer aan breuken en letsels herinnerd waar ik al tijden niet meer aan gedacht heb. Maar de meest irritante is nog wel de "breuklijn" waar mijn prothese zit. Dat is zo'n vreselijk irritante, scherpe, onhoudbare pijn in mijn hoofd... Daar kan ik ook echt wanhopig van zitten huilen op de bank want geen pijnstiller helpt er tegen. En dat is een type pijn die me echt in paniek drijft.