Bokt Community
Citaat:“If a thing is worth doing, it is worth doing badly.” – G.K. Chesterton
Een tijdje geleden las ik een verbastering van bovenstaande quote. Wat opzoek werk leerde me dat deze oorspronkelijk kwam van Gilbert Keith Chesterton. Een Engelse schrijver. Ik ben me er bewust van dat die “omschrijving” nogal een understatement is. Maar als ik zijn carrière volledig uit de doeken wil doen ga ik niet meer aan mijn blog toe komen. Dus ik hoop dat de heer Chesterton me deze beknopte voorstelling vergeeft.
Ik las dus een variant van de bovenstaande quote. En sinds spookt hij rond in mijn hoofd. De uitspraak is niet bedoelt als een excuus voor halfslachtige pogingen zoals een aantal mensen hem wellicht zullen interpreteren. Het is juist een motivator om dingen niet te laten uit perfectionisme.
Ik ben een dressuur-ruiter. Uit perfectionisme noem ik mezelf veelal een “recreatieve wedstrijdruiter” als ik wedstrijden rijdt. Ik ben geen top-ruiter en zal dat ook nooit worden. Desalniettemin ben ik een dusdanige perfectionist dat ik de neiging heb om een paard dat heus wel klaar is voor de B thuis te houden omdat ik weet dat het dier niet “150%” klaar is.
90% is veelal niet goed genoeg voor mij. Om die reden is Joy er. Voorop gesteld; ik ben erg blij met Joy. Maar Rêve is eigenlijk nu drachtig geweest omdat ik haar niet “klaar” vond om mee op wedstrijd te nemen ondanks dat ze een b proef prima door zou komen. We waren altijd al van plan om minstens één veulen uit Rêve te fokken dus mijn man zei toen “laat haar dan nu dekken, dan hoef je niet te onderbreken als je haar wél klaar vindt.”
Het is de reden dat Sam thuis gehouden wordt in de plaats van Z2 te starten omdat die wissel nog maar 95% goed is en niet 110% goed is. Ik stel nu steevast het bellen voor les uit, omdat ik wil dat Sam 200% klaar is voor die les. Terwijl mijn trainer het echt geen enkel probleem vindt om even een stapje terug te nemen gezien hij ook van mijn lichamelijke toestand af weet.
Wanneer ik te veel pijn heb of gewoon te moe ben neem ik mezelf dat wel eens kwalijk dat ik niet train. Of zoals nu, wanneer ik alleen maar lang en laag rijd omdat mijn lijf weer vol ontstekingen zit, dan denk ik “hoe wil je ooit weer wedstrijd gaan rijden als dit alles is wat je hebt?” Nog maar een tweetal weken geleden zei ik tegen mijn kinesist "Als dit de maximum is die er nog in me zit, dan gaat wedstrijd rijden niet meer lukken." Ik zei dat zelfde tegen een vriendin. Mijn vriendin gaf aan dat het nog steeds een tijdelijk iets kon zijn. Mijn fysio zei alleen maar "waarom kan je alleen wedstrijd rijden als je het perfect kan doen?" (mijn perfectionisme en veeleisendheid aan mezelf is sowieso een stokpaardje van hem.)
En elke keer als ik mezelf nu die vraag stel, mezelf op m'n donder geef. Dan denk ik aan bovenstaande zin… Want ik probeer.. Ik kan het niet helpen dat mijn lijf niet mee werkt maar ik probeer. En de resultaten zijn niet perfect, soms zelfs ronduit bedroevend. Maar het is het waard om het te proberen. Elke rit die ik doe, waarbij ik hem ontspannen lang en laag rijd, heeft een positieve invloed op zijn aanleuning en rug gebruik, op zijn elasticiteit en op zijn conditie en spierkracht. Dus ook al kan ik twee weken niet “echt” trainen. Dan nog is twee weken lang en laag rijden beter dan hem twee weken niet trainen. In plaats van boos te zijn op mezelf dat ik te kort schiet gedurende die twee weken. Zou ik trots moeten zijn op mezelf dat ik ondanks alles, toch blijf proberen en iets doe dat fysiek bij draagt op die dag dat ik wél een keer fatsoenlijk kan trainen. Ook vandaag liep hij maar twintig minuten alleen lang en laag, in stap konden we wat wijken en wat schouderbinnenwaarts maar dat was het. Enerzijds ergert het me dat ik niet door kan tainen. Anderzijds is hij weer soepeler en leert hij meer lengte te nemen in deze trainingen wat weer in mijn voordeel zal spelen wanneer mijn lijf wel mee werkt. En ondanks de pijn heb ik dus tóch een nuttige training kunnen doen waar mijn eigen lijf ook wat losser van geworden is. Want als ik rustig lang en laag train, ontspannen mijn eigen spieren ook voelbaar. Ik heb gedurende deze training bewust kunnen werken aan mijn houding waardoor ik straks met mijn fysio kan overleggen hoe ik kan trainen dat ik niet "verkort" in mijn schuine buikspieren wanneer ik mijn been naar achter moet leggen bijvoorbeeld.
En ik denk dat veel mensen met fysieke of mentale problemen worstelen met bovenstaande… Dat boos zijn op jezelf wanneer je iets niet kan doen zoals je het zou willen doen, het daardoor veelal bij voorbaat wellicht “laten”. Maar eigenlijk is dat jezelf te kort doen. Snel met een sponsje met vet over je hoofdstel en zadel gaan omdat je geen zin hebt om het hele spul uit elkaar te halen, is nog steeds beter dan het helemaal niet doen. Alleen je dekjes even organiseren of je dekens even net weg hangen in plaats van meteen de hele zadelkamer op te ruimen, is nog steeds meer orde dan als je er bij voorbaat niet aan begint. Je dier tien minuten longeren, of zelfs alleen even een rondje stappen, is nog steeds beter dan hem volledig laten stilstaan. Maak er een training van die nut heeft ook al kan je alleen stappen. Stappen is goed voor de rug en de achterhand en doet meer voor de conditie dan veel mensen beseffen. Rijd je oefeningen eens alleen in stap en sta eens geheel stil bij jezelf nu je de tijd hebt, wat doet jouw lichaam en hoe reageert jouw paard er op?
En elke kleine taak die je kan doen terwijl je je niet op je best voelt, is geen te kort schieten maar een overwinning op jezelf. Een reden om trots te zijn op jezelf.