Blog
Want als je even niet meer weet wat te schrijven, dan stap je gewoon op je paard en inspiratie komt tot bij jou. Blijkbaar
. Ik weet niet of dit een blog wordt, of eerder een verslag van de dag maar het geeft in ieder geval weer hoe ik zou reageren in bepaalde situaties.Hebben jullie dat wel eens? Dat je gewoon even geen zin hebt om er op te stappen en dan maar bij ze in het hooi gaat zitten. Een beetje staren naar de reden dat je blut bent en geen enkel paar zuivere schoenen meer hebt. Ik heb dat dus wel vaker. Ik ben helemaal niet zo'n fanatieke ruiter, ik vind het leuk maar niet voor dagelijks (of zelfs wekelijks). Dat is waarschijnlijk ook de reden dat mijn paarden zo goed bij mij passen, ik zou niet weten hoe ik alles geregeld moest krijgen als hier ook nog 2 Duracell-konijnen op de weide stonden die geen dag stil konden staan zonder gefrustreerd te geraken
Maar vandaag had ik écht zin om te gaan rijden! En omdat Dexter al van me wegloopt bij het zien van zijn zadel was Duke het slachtoffer van de dag. Ik probeerde niet te veel te denken aan het feit dat ik met Duke nog nooit alleen buiten was gaan rijden maar hij maakte het moeilijk om te vergeten. Wat een compleet ander paard is dat als Dexter er niet bij is
. Maar dat mocht de pret niet drukken dus ik bleef alert en we gingen best lekker 
Insert...Moo & Boo.
Ik spoel even door naar het moment dat er weer 6 voeten op de grond stonden en we beiden weer konden ademen. Deze twee feestbeesten vonden het nodig om hun beste Jagger-moves boven te halen en ik heb gezien hoe milkshake gemaakt wordt. Duke ging compleet over de rooie, ook hij was opeens erg licht op zijn voetjes! Het was vast een prachtig feest om te zien voor de wandelaars en fietsers die ons passeerden. Aangezien ik geen 16 meer ben en straks gewoon nog moet werken, ben ik (zo elegant als dat op zo'n moment kan) van mijn paard gesprongen toen de prikkeldraad op veilige afstand leek. Want dat is blijkbaar wat je doet als je volwassen bent en verantwoordelijkheden hebt. Waar is de tijd dat ik mijn cowboyhoed greep en yihaaa riep als het leuk werd?!
Oh wacht, zo ben ik nooit geweest
Aangekomen bij het wandelend buffet op de hoek was Duke weer rustig en maakte het ook niet meer zoveel uit dat de koeien nog steeds drama aan het schoppen waren.
Een nadeel aan olifantenpaarden is echter dat je er zo moeilijk weer op geraakt als je eenmaal die salto naar beneden hebt gemaakt. Met nergens een boomstam, picknicktafel of weidepaal in de buurt (en Duke die nog steeds liep te stuiteren naast me) ging de rest van de rit dus al wandelend verder. ZUCHT.
Onderweg kwamen we nog een vader tegen die met zijn twee kindjes aan het wandelen was, super gezellig natuurlijk. En blijkbaar, als je een meisje naast haar volledig opgezadelde paard ziet wandelen is een logisch vervolg om te vragen 'mogen mijn kindjes eens op je paard zitten'.
Ik heb hem vriendelijk uitgelegd dat er een reden was dat ik er zélf nog niet terug op zat en dat het wellicht geen goed idee was.
Om af te sluiten ben ik thuis terug opgestapt (ja, via de picknicktafel
) en zijn we nog een stukje doorgewandeld om fijn af te sluiten. We draaiden terug voor de koeien in zicht kwamen en konden fijn met een lange teugel terug naar huis. Wat zal ik zeggen, hij houdt me jong!
