Wat vaak samenhangt met blessures is angst. Dat is niet erg, maar het gaat er om hoe je er mee om gaat. Er komt weer een 'eerste keer' met alles. Eerste keer te paard, eerste keer op dat desbetreffende paard, eerste keer draven/galopperen/naar buiten/springen etc.etc.etc.. Kun je de angst relativeren en accepteren dat paardensport nu eenmaal een gevaarlijke sport is of niet? Kun je het ongeluk plaatsen voor jezelf (stomme pech of echt doelbewuste actie 'en nu ga je er af'). Daar hangt ook eea mee samen.
Regelmatig zie je op stallen mensen rondlopen die eigenlijk bang zijn geworden voor hun eigen paard, maar dat niet voor zichzelf toe durven te geven. Als dat paard dan ooit verkocht wordt of een andere ruiter krijgt dan zie je hetzelfde 'gevaarlijke' paard plots lekker op buitenritjes gaan zonder problemen. Met andere woorden: niets aan de hand met dat paard, maar door een eerder ongeluk heeft de eigenaar het vertrouwen verloren.
Volgens mij gaat het er om dat je eerlijk naar jezelf moet blijven. Ga je nog met plezier naar je paard of gaat dat al met knikkende knieen en bedenk je vervolgens 1001 excuses om vooral niet er op te gaan zitten? Of zou je eigenlijk diep in je hart liever een ander paard hebben, of helemaal geen paard?
Er is niets mis mee om toe te geven dat het genoeg is geweest.
