Geplaatst Ik lees op bokt een enorme variatie aan paardenprobleempjes, van problemen in de stal of wei via lastig in een bepaalde oefening tot bokkend, rennend en steigerend.
Het eerste dat wij hier doen is strooien met mogelijke oplossingen. Zo af en toe vragen we opheldering over het 'probleem'. Desondanks blijft het lastig echt te zien wat er gaande is en vandaar al snel het devies: "Laat hem medisch nakijken" of "Haal er een osteopaat/zadelmaker/... bij"
Vaak vooraf gegaan door iets in de trant van "Ik herken hier een gebit/nek/rug/SI/zadel/bit probleem in.
De jonge manegeruiter die moeite heeft met stelling krijgt gelijk te horen dat haar manege haar paard moet gaan nakijken. De nieuwbakken eigenaresse van een jong paard leest al na twee reacties dat ze haar paard rondom op de röntgen moet zetten omdat hij een bokje geeft bij het aanspringen in galop. En dat wat oudere paard dat aan de longe graag een spurtje rechtdoor maakt zou wel eens vast kunnen zitten in de kaak of rug. En het bange paard na een paar vreemde ontmoetingen met enge dingen zou weleens iets aan de ogen of het gehoor kunnen mankeren.
En eigenlijk is dat alleen maar een goede zaak. Want immers, pas als je een medische oorzaak of lichamelijk ongemak kan uitsluiten. Dán biedt een opvoedkundig of rijtechnische tip oplossing voor de problemen.
Geen discussie over mogelijk eigenlijk
Maar tóch... Ondanks dat ik via het scherm maar een topje van de ijsberg kan zien in iemand zijn topic. Jeukt het soms als een hele bups meteen doorverwijst naar allerlei -peuten en -akers.
Dan denk ik, wat is er mis met eerst aan de slag met een beetje opvoeding, les en rijtechniek? Waarom niet eerst kijken naar iets dat vrijwel direct is te beïnvloeden: de ruiter? De artsen staan ook daarna nog voor je klaar*. Het kan een hoop tijd en geld schelen als je even wordt getikt op je rijtechniek of paardenskills.
*Andersom ook natuurlijk, na 100 uur les en een trainingsstal alsnog een kissing spines vinden is de andere kant.
Ik moet toegeven dat ik zelf met dank aan wat (buitenlandse) ervaring weet dat de luxe en ethiek hier in Nederland hoog is. En ik weet dat het alleen maar goed is om pijn en ongemak bij je dier uit te sluiten.
Toch, hoeveel ongemak ervaart een paard dan echt? Waarom wordt niet vaker doorverwezen naar goede les? Of de kijk van een ervaren stalgenoot? Waarom blijf ik denken dat vaak genoeg opvoeding van het paard - of beter de ruiter- een rol speelt? En dan hoeft men echt niet gelijk naar een gedragstherapeut, de staleigenaar of de ervaren ruiter die om de hoek woont heeft er vaak ook best kijk op.
Of is dat een slecht advies? is het beter om online altijd eerst te roepen dat het paard medisch en lichamelijk op orde is?
Dat lijkt alleen maar met 'ja' te kunnen worden beantwoord. Toch wilde ik deze non-discussie even delen. En misschien heeft iemand er nog wat van te zeggen....
maar als het ook maar enigzins lijkt alsof het meer is dan een communicatieprobleem tussen paard en ruiter, dan is mijn volgorde toch echt ook:
