Askja schreef:Dat hierboven toegevoegde stuk over de gevaren van de Concord (zelf geen ervaring met dat ding), wat is dat slecht onderbouwd. Er staat een hoop onzin in. Zoals: ALLE manieren van laag instellen zijn fout en zorgen voor spierschade. Nee, het gaat om de wijze waarop dat van het paard wordt gevraagd, dat maakt het verschil tussen functionele en schadelijke training.
Verder wordt er beweerd dat een paard een hernia in de lendenen kan krijgen door te laag instellen. Wat een onzin, een paard kan sowieso geen hernia krijgen. Wel allerlei andere problemen in de wervelkolom, maar geen hernia. Een paard heeft namelijk geen tussenwervelschijven.
Het zal uit een goed hart komen, maar wie zo van leer trekt, mag wel zorgen voor een beetje fatsoenlijke achtergrondkennis om alle beweringen te onderbouwd. Anders komt zo'n betoog eerlijk gezegd nogal belachelijk over.
Ik kan niet voor haar spreken maar het komt zeker uit een goed hart (en mijn ervaring) en helaas een paard heeft wel tussenwervelschijven ( discus),
De wervelkolom heeft een bijzonder komplexe structuur, die uit botten, banden, spieren en zenuwen bestaat. De wervels ( wervel=vertebra) zijn, vanaf de tweede halswervel, met elkaar verbonden d.m.v. tussenwelschijven (discus). De wervels worden door banden bij elkaar gehouden.
Alhoewel de wervelkolom uit ongeveer 200 gewrichten bestaat en de beweeglijkheid toch zeer gering is (5 graden) , zijn de hals en de rug met elkaar zeer beweeglijk. Deze beweging is noodzakelijk omdat het paard anders niet in takt zou kunnen bewegen noch een hindernis zou kunnen springen of andere door ons verlangde bewegingen zou kunnen volbrengen.
De wervels van het heiligbeen zijn met elkaar vergroeid. De wervels van het staartbeen zijn zeer beweeglijk.
De totale lengte van de wervelkolom varieert per paard.
waar dient een discus voor:
Tekst: Lisa-Marie Bille / Foto’s: Marc Rühl, Archiv Boiselle/Christiane Slawik, Ilja v.d. Kasteele, Nicole Kumpf, Privat
Ziektebeeld
Het Kissing Spines Syndrom (KSS, Nederlands: letterlijk zoenende wervels syndroom) is een pijnlijke ontsteking als gevolg van de vorming van nieuw botmateriaal aan de wervelkolom. Er ontstaan botwoekeringen waardoor de doornvormige uitsteeksels aan de bovenzijde van de wervelkolom dichter bij elkaar komen te liggen of elkaar zelfs kunnen raken. Daardoor ontstaan er in dit gebied ontstekingen met als gevolg exostose (benige uitwas van het bot).
De wervelkolom is bij een paard ongeveer drie meter lang en bestaat uit zeven nekwervels, achttien borstwervels, zes lendenwervels, vijf kruiswervels (die bij een volwassen paard vergroeid zijn tot het zogenaamde heiligbeen) en vijftien tot 22 staartwervels. Elke wervel bestaat uit een wervellichaam, wervelboog en diverse uitstulpingen, waarbij de doornvormige uitsteeksels aan de bovenkant liggen. De wervelkolom wordt bij elkaar gehouden door vele korte ligamenten en door de tussenwervelschijven die werken als een schokdemper, zij zorgen voor stabilisatie en controleren de beweeglijkheid van de rug. De rug wordt stabiel als hij door aanspanning van de buikspieren naar boven wordt gedrukt. Daardoor raken de doornuitsteeksels aan de wervellichamen van elkaar verwijderd. De hiertussen liggende ligamenten beschermen de wervel tegen een overdreven welving.
KSS ontstaat vanwege het naar onder doorbuigen van de rug. Daardoor komen die doornvormige uitsteeksels dichter bij elkaar en kunnen er ontstekingen en botwoekeringen ontstaan. Dat gebeurt het meest tussen de twaalfde en de achttiende borstwervel, omdat hier de afstand tussen de doornvormige uitsteeksels korter is dan tussen de overige delen van de wervelkolom. Een te nauwe stand is vaak van jongs af aan aanwezig en wordt door een verkeerde training alleen maar erger.
Klinisch worden er twee vormen van KSS onderscheiden: bij de subklinische vorm gaat het om een pijnloos omvormingsproces. De klinische vorm van KSS daarentegen is voor het paard een pathologisch en pijnlijk proces. De problemen ontstaan geleidelijk in een periode van maanden of zelfs jaren.
https://www.bitmagazine.nl/medisch/zijd ... nia/33792/
In de Verenigde Staten is voor het eerst een maas van zijde gebruikt om een middenrug-hernia bij een paard te behandelen, aldus Horsetalk.
Een hernia aan de lagere middellijn is een ongewone complicatie na operaties, maar ze kunnen wanneer ze voorkomen ernstige gevolgen hebben.
Op dit moment heeft het gebruik van mazen de voorkeur bij een behandeling tegen hernia’s en paarden hebben hierbij de beste kans om weer terug op hun oude niveau te komen.
Er kunnen echter ernstige complicaties optreden bij het gebruik van een polypropyleen of polyester gaasje bij paarden, zoals infecties, herhaling van de hernia en verklevingen in de buikwand. Daarnaast bestaat er een kans op koliek.
Jennifer Haupt, van de Massachusetts Institute of Technology en José García-López en Kate Chope, van de Tufts Universiteit, rapporteren over het zijdegaasje, dat ze toepasten bij een paard van 600 kilo.
“Voor zover wij weten is dit de eerste keer dat dit wordt gemeld in de literatuur”, schrijven ze in het tijdschrift BMC Veterinary Research.
De negen jaar oude warmbloed merrie ontwikkelde een hernia na een operatie aan haar buikwand, 20 maanden eerder. De oorspronkelijke operatie werd uitgevoerd vanwege ernstige problemen met haar dikke darm. De merrie werd onder narcose gebracht en de hernia werd gerepareerd met het gaasje.
Er waren geen complicaties voor en na de operatie. Na drie dagen mocht de merrie weer naar huis. De daaropvolgende twee jaar bracht ze succesvol veulens ter wereld.
Bron: Horsetalk
Renée Müller
