Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Napie schreef:Je heb haar twee weken. Ze zal nog moeten wennen lijkt me. Daarnaast kies je voor een bepaald ras die ook wel wat pit kan bezitten. Hoe was ze voorheen bij de vorige eigenaar en bij het proefrijden? Hoe oud is de pony?
prugelpiet schreef:Hij is sinds half oktober in Belgie, en je hebt hem nu 3 week? Geef het dier even tijd, niet zo gek dat zijn hoofd even overloopt. Even terug naar de basis en op de grond rustig wat met hem werken.
Femke_Tweety schreef:Het zijn paarden die op heel kleine hulpen reageren.
Dat maakt ze juist zo fijn.
Als jij zo'n grove hulp als arm omhoog brengen geeft in haar stal, is ze juist superbraaf dat ze daar ook groot op reageert...
Mijn Iberiër reageert op het bewegen van een wijsvinger, als ik verder volledig stilsta...
Heerlijk juist.
prugelpiet schreef:Tijd is het codewoord geweest hier. En die van mij heeft lang de tijd nodig gehad hoor. Onder het zadel gaan we inmiddels al een poosje heel lekker en hebben we zelfs wedstrijdjes gestart, waar ik in het begin niet eens kon stappen zoveel stress had ze al.
Je schrijft dat die van jou aan de hand al zo braaf is; is dat echt braaf, of is dat gewoon afsluiten van het koppie? Die van mij bouwt alle spanning en stress op van binnen, en kon dan voor een buitenstaander "ineens" ontploffen. Voor mij ook in het begin, ik was zo'n sensibel paard niet gewend. Het heeft me een hele poos gekost om dat goed aan te voelen en te kunnen oplossen.
Kijk of je dat kan gaan voelen. Wat is de stressfactor? Waar komt het weg? Wat is voor jullie een fijne manier om het op te lossen? Stappen helpt bij mij bijvoorbeeld niet. Om stress af te vloeien kan ik het beste even aan een langer teugeltje op de volte draven en gewoon even kletsen.
Ik heb echt ontiegelijk vaak 3432384 stappen terug moeten doen en gewoon weer overnieuw beginnen.
Hoe zit je er zelf op? Vind je het spannend? Ik heb het eerlijk gezegd een tijdje best wel lastig gevonden, echt spannend zou ik het niet willen noemen, maar ik twijfelde zo aan mezelf dat ik stopte met paardrijden. Been er af en een beetje in elkaar gekrompen zitten. Dat helpt natuurlijk voor geen meter, want deed ik dan wat met mijn been vlogen we weer een meter omhoog omdat ze zo schrok. Ga eens bij jezelf voelen.
Over het stukje "afsluiten van de buitenwereld" Aan de hand is de mijne altijd "braaf geweest". Ook daar wou ze best eens schrikken en opzij schieten, maar ze wandelde altijd mee. Ze stond altijd netjes op de poetsplek stil en liet alles toe. Zadel en deken op was eng en zorgde ervoor dat ze in elkaar krimpte, maar ze liet het wel gebeuren. Ze stond altijd een beetje chagrijnig erbij leek het haast, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Poetsen vond ze niet echt leuk en knuffelen ook niet. Ze wou niet geaaid worden op haar hoofd en vond truttelen ook maar niks.
En toch kwam daar na een hele lange tijd een ander paard uit, dat poetsen stiekem toch wel lekker vond, en eigenlijk ook wel een knuffel en een aai wou. Het ging onder het zadel al een hele poos goed, en we waren echt al naar elkaar toe gegroeid, maar dit is een van de laatste dingen die nu aan het licht komen.
Voglensmij is dit een heel warrig verhaal, maar mocht je nog vragen hebben beantwoord ze gerust. Ik hou het al 2 jaar uit met mijn geweldige schimmel en kan me geen leuker paard wensen.