Geplaatst 
Goed, ik heb een lang verhaal. En het moet er even uit.
Toen ik 6 was ofz reed ik bij een soort manege waar ze echt om ponys gaven. Kleinschalig, altijd dezelfde mensen maar 15 ponys op zn max. Ik kom hier nog steeds wel eens en de ponys worden daar allemaal zo oud. Gwn een top plekje. Daar leerde ik veel. Wel moet ik er bij zeggen dat ze niet flauw waren. De ponys werkten niet te veel, waren gezond maar mochten niet bijten en bokken. 3 daar waren er echt goed in en krijgen dan ook echt een tik. Dit vind ik nog steeds rechtvaardig. (Als ik chagrijnig heb mag ik het ook niet op een ander af reageren denk ik dan) Hier mag iemand gerust een andere mening over hebben hoor! Dit deel ik om aan te geven dat ik echt niet alles zielig vond.
Maar meerdere 'vriendinnen' hadden overal en nergens verzorgshets staan. Ik mocht dan mee maar echt waar ik word hier nog steeds boos van als ik er aan denk. Als ponys niet snel genoeg gingen: volaan zweep erop. Boeren bij wie ze stonden die totaal niks aan hoeven deden en nog meer dingen.
Nog wat later denk dat ik 11 was, had ik zelf een verzorgpony. Er werd goed voor gezorgd op zich. Ik gaf aan als de hoefsmid komen moest en zo. Maar op den duur was het: het is over.
Nu kan ik me soms echt druk maken over bijv. konijnen die in kleine hokjes zitten en dat mensen het gek vinden dat die stampt. Nou dan zetten ze hem maar in de natuur.
Zo heb ik vaker mijn hart verloren aan dieren. De ene gingen dood de ander werd als het ware afgepakt.
En gewoon kleine dingen zoals een zieke vogel die ik niet mee naar huis mocht nemen een kip waar mn ouders niets aan wormen wouden doen. Dat doet mij altijd gewoon zo veel pijn. Mensen die wel een dier willen maar het mag niets kosten. Konijnen dumpen. Mensen die de 'ouderwetse manier' van dieren houden beter blijven vinden in de zin van weinig ruimte dan vooral.
En ik ben echt niet zo dat ik bijv een paard meteen zielig vind als die 12 uur op stal staat. Het is natuurlijk wel mooier 24/7 buiten. Of dat ik alles vegetarisch wil hebben. (Ook hierin snap ik de andere meningen hoor) Ik denk dat we heus van dieren mogen profiteren maar we moeten wel zorgen dat ze zich goed voelen. En verantwoordelijkheid nemen.
Maar goed zo kan ik nog een paar uur doorgaan met verhalen en mijn mening. Nu is er recent weer zon geval geweest. Dat ik dan uiteindelijk maar op moet geven. Dat geeft mij frustratie. Soms denk ik: ik kap met dieren. Ik moet er geen meer. Ik wil er niks meer mee te maken hebben. Het verdriet erover (als ze doodgaan, 'afgepakt' worden, of niet goed verzorgd en het buiten mijn macht ligt) is op dat moment groter dan het geluk. Dan zie ik dat even niet meer. Maar het enige wat me dan opvrolijkt is bijv iets kleins zoals een kat die ergens heel grappig voor een raam zit. Of een leuk filmpje van een vriendin van de paarden. Of een hond die ik onderweg tegenkom en zit te dollen. Dus nee ik zou niet zonder dieren kunnen.
Sorry voor dit lange verhaal. Ik hoop dat er mensen dit herkennen
