Je geeft ze een vinger en nemen twee handen en twee voeten, ze nemen beslissingen, knippen manen en staarten, verweiden de pony's omdat er niet meer genoeg te eten is, gaan zomaar buitenrijden of de dieren beleren of weet ik veel wat. Opeens zijn mijn pony's hun eigen pony's en mogen ze die als eigen beschouwen, ik geloof mijn oren niet! Laatst ben ik op de basisschool moeten komen in een klas om een ruzie te sussen, want daar was een groepje van 5 à 6 meiden die ruzie hadden van wie de pony's in de wei waren. Die gestippelde was van Miep, die kleine van Suus en die andere kleine van Zus, echter werd er ruzie om gemaakt tot slaan toe welke pony van wie was. De lerares had mij gevraagd om even duidelijk te komen maken dat het mijn paarden waren.
Dit is voor mij de reden dat ze bij mij niet meer in de wei komen, waar zijn in godsnaam die opgevoede kinderen van 'mijn eigen generatie' gebleven? Wij vroegen alles netjes, namen vaak een ouder mee en als die niet kon was de eigenaar aanwezig. Nu zeggen ouders mee te gaan maar dumpen hun kinderen om ze 2/3 uur later op te halen. Kinderen kennen geen respect meer voor de dieren, voor spullen of voor mij, de eigenaar. Alles wat ik doe is niet goed en weten die snotneuzen beter. Het ergste vind ik nog dat ik ook een stel meiden van 15 heb gehad waarvan ik dacht dat die wel enig verantwoordelijkheidsgevoel en respect hadden precies hetzelfde waren.
Nu na het zoveelste topic over 'mijn pony's' die toch een eigenaar blijken te hebben ben ik wel eens benieuwd hoe andere eigenaren dit ervaren...
Iets wat nooit zal gaan veranderen gok ik. 'Vroeger' was dit ook al zo hoor, dat jij dit niet was betekent niet dat niemand dat deed 
