Hier nog even berichtje, ik heb ondertussen ook een bijrijder. Gelukkig tegen alle verwachtingen in op stal toch nog iemand gevonden die tijd en zin had. Klein meisje, maar heel zelfstandig en ze rijdt echt super leuk.
Heeft nu 2 keer erop gezeten en het gaat eigenlijk echt goed. Bij de 2e keer wel wat testen maar had niet anders verwacht
Ze gaat er heel leuk mee om.
Wat ik wel merk is dat ik het er mentaal moeilijker mee heb dan ik dacht. Pas op, begrijp me niet verkeerd, ik vind het super leuk om ze bezig te zien, maar tegelijk ook steeds een stemmetje van: en waarom kan jij dit nu niet. Ik weet dat het om fysieke redenen is, maar toch, ik heb er moeite mee..
Herkennen jullie dit? Hoe gingen jullie ermee om? Ik merk dat ik steeds dingen zoek waarom het die dag toch niet zou gaan (voorlopig rijdt ze nog even onder begeleiding) totdat ik mezelf een schop onder mijn kont geef toch afspreek. Dan vind ik het wel weer leuk om het plezier te zien, maar het blijft toch dubbel...
Hopelijk betert het met de tijd