Tigra_ schreef:J_emma schreef:Wat een verhalen! Ik verbaas me ook over de eigenaren die het vervelend vinden als hun bijrijder beter rijdt dan zij. Alleen maar fijn voor het paard, toch?
Dat ligt eraan. Kan me best voorstellen dat als je paard al 10 jaar hebt en rijdt en er ineens iemand komt die 3 of 4 maanden rijdt dat het wat zuur is als het paard dan beter loopt bij die persoon.
Natuurlijk fijn voor het paard maar daar moet je wel tegen kunnen.
IHN schreef:Grappig eigenlijk, als een bijrijder niet te goed mag zijn en niet te slecht is het toch logisch dat er spanningen ontstaan?
Ik kan wel zeggen dat mijn meeste bijrijders beter reden dan ik...ik heb er totaal geen moeite mee dat te zeggen....voordeel: gratis tips etc. Want mijn bijrijders waren op hun beurt nooit te beroerd mij verder te helpen. Ik ben er ook weleens door een instructrice ff afgestuurd dat de bijrijder erop moest van: die kan dit beter ff oplossen nu....fijn toch dat dat dan kan? En dat terwijl ik rete onzeker ben, geen fouten van mezelf accepteer etc. Maar dat ego is helemaal weg als ik met paard bezig ben.
TelmaB schreef:Ik heb een tijdje 3x per week een paardje verzorgd waar er van gezegd werd dat ik in de (nabije) toekomst ook op mocht rijden. Wel werd er een bijdrage gevraagd ivm de situatie van de eigenaar. Naïef dat ik was, heb ik maandenlang geld betaald om een paard 3x per week te longeren en uit te mesten. Ik ben elke keer trouw gekomen (van ver) en het is wel eens vaker voorgekomen dat het paardje en ik daar allebei met tegenzin in de stromende regen stonden, terwijl ik haar longeerde omdat dat moest van de eigenaar.
Ik ben het maar blijven doen omdat er zoveel mooie beloftes werden gemaakt voor wat ik mocht doen wanneer ik mocht rijden en omdat het vinden van een verzorgpony hier echt niet te doen is. Ook wilde ik geen slechte verzorgster zijn en wilde ik aantonen dat ook iemand van mijn leeftijd (13) verantwoordelijk kan zijn.
In het begin was het nog leuk en heb ik alles geprobeerd om het nog leuker te maken (vrijheidsdressuur, wandelen, etc.) maar dat kon op een gegeven moment ook niet meer omdat ik zo lang bezig was met de weides uitmesten en het longeren, en er moest nog strenger getraind worden.
Na maandenlang nog steeds niet gereden te kunnen hebben en wel geld betaald te hebben, heb ik uiteindelijk besloten om er mee te stoppen. En het pijnlijkste vond ik dan nog dat de eigenaresse (die zelf voor een half jaar in het buitenland zat) er 0,0 begrip voor toonde. Ik ben zeker niet meteen gestopt en heb de mensen die toen alles regelden ook meerdere weken de tijd gegeven om vervanging te zoeken, maar ik voel me er nog steeds soms schuldig over ook ivm het verleden van het paardje
Als iemand een kennis heeft of gewoon iemand weet die ene verzorgster/bijrijdster zoekt in den haag is een PB zeker welkom
Absolem schreef:Titus heb ik een jaar lang getraind. Hart en ziel er in gestopt om hem op gewicht te krijgen. En er enigsinds spieren op te krijgen.
En in januari kreeg ik opeens te horen dat die man er mee ging stoppen. Titus zou pas begin april in de verkoop gaan.
Vervolgens een week later stond hij al met mijn foto's waarvan ik had gezegd dat die niet geschikt waren als verkoop foto's al op marktplaats.
Ik heb amper de kans gehad om het geld bij elkaar krijgen om titus zelf te kopen. Want vier weken later werd hij weggebracht naar een bemiddelaar. En nu is hij naar Oostenrijk verkocht voor een bedrag met vier nullen.
Potverdorie een jaar geleden had hij titus nog niet eens voor de helft van dat bedrag kunnen verkopen.
En een bedankje dat ik zijn paard zoo goed getraind heb? Ho maar.....
Alle plannen. Wedstrijden. Strandritten. Bestgaand rijpaard waar ik me voor aan het voorbereiden was. In een klap allemaal weg. Ik voel me echt gepiepeld nog steeds. Ook al is het nu enkele maanden geleden. God wat mis ik dat paard
Gebruikers op dit forum: Amazonbot en 1 bezoeker