Dan kun je beter op het NH subforum je vraag stellen.... ik TEM wel even, denk dat een mod het dan wel verplaatst voor je.
Vertrouwen geven......
Mijn nieuwe aanwinst, een 5 jarige Welsh A merrie, heeft tot afgelopen zomer altijd bij een boer op 't land gelopen, en vrijwel niets gedaan. Alles is dus eigenlijk een beetje 'vreemd' voor haar. Gelukkig is ze wel heel nieuwsgierig.
Ik wandel heel, héel veel met haar aan de hand, om haar zo te laten wennen aan allerlei dingen. In het begin was het alleen maar snurken en snuiven, en heel gespannen zijn. Maar jij bent de leider, en jij moet dus doen alsof er helemaal niets aan de hand is; die dingen zijn helemaal niet eng! Een stukje nuchterheid en vastberadenheid doet al heel veel, als pony ziet dat jij, de leider, het niet eng vind, heeft hij/zij ook geen reden om bang te zijn. En door de pony keer op keer te laten zien dat iets toch écht niet eng is, en dat jij hem/haar er wel doorheen helpt en goed beloond als ze hun angsten op zij zetten, zullen ze ook meer in je vertrouwen.
Laat, zo mogelijk, pony ruiken en kijken naar dingen die hij eng vind. Mijn pony heeft deze drang van zichzelf al; ze vind iets heel erg eng, maar als ik doe alsof er niets aan de hand is, wil ze toch wel graag haar angstigheid opzij zetten om het enge voorwerp te kunnen aanraken en te kunnen ruiken. Ze staat op dat moment soms echt op ontploffen en is heel gespannen, maar ik laat haar duidelijk merken dat er niets aan de hand is. Als ze het voorwerp heeft bekeken/geroken/aangeraakt beloon ik haar rustig met een aai of klopje, dan zie je haar direct ontspannen en ook de typische kauwbewegingen en lippen likken maken.
Daarbij heb je ook nog wel eens pony's er tussen die soms schrikken 'om het schrikken', oftewel, 'miepen' noem ik dat. Zag ik ook wel eens bij een shetmerrie die ik jarenlang voor de wagen heb gehad; beestje was zo goed als bomproof, de meest enge dingen waarvan ik het erg logisch zou vinden als ze daar van schrok, deed haar helemaal niets. Maar soms was ze wat heet en fris in de kop, en dan kon ze idd maar zo schrikken van een modderplekje op de weg, een hoopje gras in de berm of een takje. Bij haar kon je echter heel goed verschil zien tussen echt 'schrikken' of 'miepen'. Miepen werd door mij heel consequent gecorrigeerd, terwijl als ze iets echt eng vond, ik haar daarin zo goed mogelijk probeerde te begeleiden.
Als ze bijv. aan de hand 2 keer door hetzelfde plasje water lopen, maar de 3e keer direct daarna dezelfde plas op hetzelfde moment ineens 'eng' vinden, dan pak ik wel even door.
Geplaatst 
