M’n eerste buitenrit, die vond ik toch wel heel speciaal. Ik reed toen een jaar ofzo en we gingen met onze lesgroep ergens rijden. Voor het eerst naar buiten, op vreemde paarden, door de polders en over glibberige bruggetjes heen en het klepperende geluid van de hoeven op de straat. Heel stoer, vond ik toen.
Of het mijn leukste rit was weet ik niet, apart was het wel: de nachtrit in het stikkedonker in Oostenrijk. ’s Middags gingen we rijden, we stopten ergens bij een tentenkamp. Daar kwam de wagen van het hotel ook aanrijden, die het eten (bbq met apfelstrudel toe ) verzorgde. Toen het donker begon te worden werd het kampvuur gedooft en werden de paarden weer uit de wei geplukt. Tegen de tijd dat we klaar waren om weg te gaan was het helemaal donker. De eerste paar meters werden we nog begeleid door de auto, daarna doken we het bos in. Ik zag bijna niets meer (ik was expres achter een wit paard gaat rijden in de hoop dat ik die nog wel kon zien, niet dus), was mijn oriëntatievermogen grotendeels kwijt en ik moest volledig op mijn paard vertrouwen. Leuk, als je over smalle paadjes in de bergen rijdt… Een heel aparte gewaarwording in ieder geval!
7 augustus 2012: Rust zacht lieve Macho. Je hebt me zoveel gegeven, ik zal je nooit vergeten.