Weer een mijlpaal(tje) bereikt !
Geplaatst: 06-07-04 13:21
Even een kort inleidend verhaaltje
Helion staat sinds vorig jaar gestald aan de rand van de Drunense Duinen.
Uitrijmogelijkheden te over natuurlijk, maar er is een probleempje...... baasje Oscar heeft last van knikkende knieeen en okselklots (lees: is doodsbang ).
Vorig jaar zijn we samen achterover gevallen (Helion kon er niks aan doen, singelprobleempje) maar het leek erop dat ik het vertrouwen definitief kwijt was.
Een maand of 3 geleden heb ik na lang aandringen van de "staleigenaar" Helion toch weer gezadeld en samen met hem heb ik 2 ritjes gemaakt door de bossen en duinen.
De eerste rit ging perfect, de tweede waardeloos....... en weer was daar die angst, ik durfde echt niet meer te rijden, ook niet op de wei ofzo.
Vorige week kreeg ik een aanbieding van de dochter van de staleigenaar om weer een keer mee naar buiten te gaan; ze beloofde om heel rustig aan te doen en wilde er alles aan doen om rekening te houden met mijn angst.
Ik besefte maar al te goed dat het nu of nooit was.
De angst was er nog steeds, maar op een of andere manier (vraag niet hoe ) heb ik toch ja gezegd.
Vorige week heb ik een paar rondjes gestapt in de wei en dat gaf me wel weer een beetje vertrouwen.
En vandaag was de grote dag: de bosrit !
Vraag niet hoe het kan, maar ik was er helemaal niet zenuwachtig voor, in tegenstelling tot de vorige keren.
Helion 10 minuutjes gelongeerd (even vertrouwen kweken ) en daarna erop, vriend Karst volgde op gepaste afstand.
En we hebben echt genoten !!!
Ondanks de dazen (wat een vervelende beesten ) heb ik de hele rit met een vette smile rondgereden.
Ik durfde Helion zelfs de ruimte te geven door de teugels te laten vieren; dat had ik me ook voorgenomen, want de vorige keer had ik hem door mijn eigen schuld / angst een beetje opgeblazen
We hebben een staprit van bijna 2 uur gemaakt en op een gegeven moment durfde ik zelfs wel voorop, en op "enge punten" waar Karst aan de grond genageld stond, heb ik Helion aangemoedigd om de stoerste te zijn en toch door te gaan; en dat werkte nog ook
Kortom: we hebben een geweldige ochtend gehad en volgende week gaan we weer !
Met grote dank aan Arike voor de geweldige begeleiding
Helion staat sinds vorig jaar gestald aan de rand van de Drunense Duinen.
Uitrijmogelijkheden te over natuurlijk, maar er is een probleempje...... baasje Oscar heeft last van knikkende knieeen en okselklots (lees: is doodsbang ).
Vorig jaar zijn we samen achterover gevallen (Helion kon er niks aan doen, singelprobleempje) maar het leek erop dat ik het vertrouwen definitief kwijt was.
Een maand of 3 geleden heb ik na lang aandringen van de "staleigenaar" Helion toch weer gezadeld en samen met hem heb ik 2 ritjes gemaakt door de bossen en duinen.
De eerste rit ging perfect, de tweede waardeloos....... en weer was daar die angst, ik durfde echt niet meer te rijden, ook niet op de wei ofzo.
Vorige week kreeg ik een aanbieding van de dochter van de staleigenaar om weer een keer mee naar buiten te gaan; ze beloofde om heel rustig aan te doen en wilde er alles aan doen om rekening te houden met mijn angst.
Ik besefte maar al te goed dat het nu of nooit was.
De angst was er nog steeds, maar op een of andere manier (vraag niet hoe ) heb ik toch ja gezegd.
Vorige week heb ik een paar rondjes gestapt in de wei en dat gaf me wel weer een beetje vertrouwen.
En vandaag was de grote dag: de bosrit !
Vraag niet hoe het kan, maar ik was er helemaal niet zenuwachtig voor, in tegenstelling tot de vorige keren.
Helion 10 minuutjes gelongeerd (even vertrouwen kweken ) en daarna erop, vriend Karst volgde op gepaste afstand.
En we hebben echt genoten !!!
Ondanks de dazen (wat een vervelende beesten ) heb ik de hele rit met een vette smile rondgereden.
Ik durfde Helion zelfs de ruimte te geven door de teugels te laten vieren; dat had ik me ook voorgenomen, want de vorige keer had ik hem door mijn eigen schuld / angst een beetje opgeblazen
We hebben een staprit van bijna 2 uur gemaakt en op een gegeven moment durfde ik zelfs wel voorop, en op "enge punten" waar Karst aan de grond genageld stond, heb ik Helion aangemoedigd om de stoerste te zijn en toch door te gaan; en dat werkte nog ook
Kortom: we hebben een geweldige ochtend gehad en volgende week gaan we weer !
Met grote dank aan Arike voor de geweldige begeleiding