Toen mijn Haflinger merrie met pensioen ging en er ruimte in mijn hoofd kwam om na te denken over haar opvolger, dacht ik altijd; "Hoe kies je nou een paard uit?"
Want eigenlijk al mijn paarden, kwamen op mijn pad, waardoor de keuze voor zich sprak en ik nooit actief op zoek ben geweest.
Ik droomde van leuke bonte rijpaarden, Quarters, Friezen, grijze Fjorden, maar ook KWPNers en wat al niet meer.
Little did I know, dat het universum al was begonnen met mijn volgende sprookje te schrijven..
Voor hoe ons sprookje begint, neem ik je mee naar 22 jaar geleden, 2001.
Ga er goed voor zitten want het is een lang verhaal.
Het is winter, ik ben een verlegen en onzekere tiener van 13, zo één van het kaliber; Modisch gezien een ramp en puur en enkel gedreven door een niet te stoppen, gigantische liefde voor paarden.
Een HARDCORE PENNYMEISJE , durf ik wel te zeggen.
Mama, mijn zusje Sas en ik stappen uit de auto na een lange rit. Friese grond onder de voeten, Drentse wind in de neus, heerlijk!
Langedijke heet het plaatsje, een piepklein langgerekt dorp gelegen aan het Drents- Friese woud.
We zijn op inspectie, want in de Penny (jaja!) zagen we een advertentie voor een ponykamp op IJslanders, dat leek ons wel wat, zo iets bijzonders!
Op het erf loopt een oude IJslander los rond te scharrelen en zodra we door de poort lopen worden we warm onthaald door een enthousiaste, charismatische man waar de hartelijkheid en bevlogenheid van af spat; Gerrit Haas.
Hij geeft ons een stevige handdruk met brede glimlach en laat het voelen alsof we oude bekenden zijn.
Wat volgt is een rondleiding met een langdurig gesprek waarin hij honderduit praat over zijn bedrijf en grote passie; Zijn IJslanders!
Vol trots laat hij ons alles zien, met glunderende ogen, die keer op keer lijken op te lichten als hij over zijn dieren vertelt.
De liefde voor zijn dieren en bedrijf is duidelijk voelbaar en we voelen ons besmet raken met het IJslandervirus.
In de binnenbak is een les gaande, waar kinderen rijden op de schatting uitziende maar vurige paardjes met prachtig dik en lang behang. Als uit een sprookje tölten ze aan ons voorbij, terwijl wij het IJslander virus voelen oplaaien.
Na een uur of 2 vertrekken we weer naar huis, al waren we het liefst gebleven en nooit meer weggegaan.
Onderweg praten we enthousiast na en mama is het er roerend mee eens; JA, hier gaan we graag op
ponykamp !Vele ponykampen volgen, want na die eerste zomer raak ik niet alleen verslaafd aan de IJslander als ras, ook de gastheer en diens gezin hebben een magnetische uitwerking op ons.
De gastvrijheid, kennis, liefde voor het dier, alles klopt op deze plek die een stukje hemel op aarde lijkt;
De Besmanninck hoeve.
Gerrit had de gave, vanaf de grond het juiste paard voor de ruiter te weten. Hij beschikte over een hele grote dosis mensenkennis, zelden zat hij er naast.
De kampen waren niet alleen gevuld met waanzinnige ritten en leerzame lessen, ook met heerlijk en goed eten, gezelligheid, humor en een huiselijkheid en warmte die ik thuis vaak miste in ons eigen gezin.
Er was oog voor ieder kind. Niemand was een nummertje.
Èn er was Jan Sander; de zoon die óók in de paarden zat en een jaloersmakend natuurlijk ruitergevoel heeft.
Uren zaten we in stilte langs de ovaalbaan, bak of longeerkraal om maar zoveel mogelijk te leren van zijn trainen (en stiekem te zwijmelen, want menig ponykamp meisje was natuurlijk heimelijk verliefd op hem).
Wanneer ik 17 ben en huilend afscheid neem aan het eind van het kamp, verdrietig omdat ik volgend jaar te oud zal zijn om deel te nemen, zegt Gerrit tot mijn grote vreugde en verbazing; "Volgend jaar kom je maar gewoon lekker als leiding hier, Sophie!"
En zo word ik uiteindelijk zelf ponykamp leiding.
Wat een eer!
Ik heb er ook als leiding heerlijke weken beleefd, de meest fantastische paarden mogen rijden en levenslessen geleerd.
Lekker kneuterig kennismakingspelletjes doen met de kinderen en een beetje moederen, maar ook werken aan mijn eigen sociale vaardigheden en natuurlijk tijdens de kampwissels stappen in Skopje, tussen de boeren.
Om vervolgens de volgende dag brak schoon te maken en te wachten op de volgende groep kinderen. Om alles vervolgens weer van voren af aan te herhalen. Het zijn blijvende herinneringen waar ik nog altijd met regelmaat aan terugdenk.
Uiteindelijk koop ik op mijn 19e mijn grote jeugdliefde, mijn oud verzorgpony Linda, in plaats van "een IJslander van Gerrit", zoals ik ooit óók droomde te kunnen...
En zo verdwijnt de Besmanninck Hoeve wat op de achtergrond, mede door de stormen in mijn leven.
Uit mijn gedachten gaat het nooit en op enig moment komt het weer dichterbij.
Niet meer in Langedijke, maar in Duitsland.
Daar worden we hartelijk ontvangen door Robert en Jan Sander op hun prachtige bedrijf.
Drinken we samen koffie, in plaats van mierzoete ponykamp Ranja uit grote jerrycans, terwijl we herinneringen ophalen én nieuwe maken.
Zo rijden Sas en ik ineens spontaan een buitenrit op "Reiterhof Bramsche" en rijden we ook een cursus mee.
Wanneer Sas haar paard daar koopt voel ik de kriebel ook heus wel hoor!
En tevens weten de heren ook elke keer wel de vraag te stellen.
Maar tussen willen en kunnen ligt nog een wereld open.
Ik heb 3 geweldige ponies, de liefde van mijn leven en mijn kleine "per-ongelukje". Sinds een jaar een vriendje voor hem er bij.
Dus klagen hoor je mij zeer zeker niet, want ik leef mijn droom en véél meer dan dat!
En tja, over die IJslanders?
Ik zie genoeg moois voorbij komen, ze hebben op Reiterhof Bramsche ook genoeg leuks staan, maar heb eigenlijk nooit een andere IJslander gewild, dan een paard van Gerrit... Hij fokte zulke mooie, fijne en bijzondere dieren.
Exact zoals in mijn optiek een IJslander hoort te zijn.
Zijn paarden zijn juweeltjes van binnen én van buiten.
Mijn droom om ooit één van zijn dierbare IJslanders te kunnen bemachtigen vervloog met de verkoop van de Besmannick hoeve en toen later Gerrit overleed was dat een extra realisatie dat het voor altijd bij een droom zou blijven...
Maar...
Wanneer ik met Sas naar Duitsland ga, valt ze me altijd op.
In de wei komt ze altijd naar me toe voor een aai.
Ze kijkt zacht en vriendelijk uit haar ogen, met tegelijkertijd een krachtige zelfverzekerdheid die me een soort oergevoel geeft.
Dat ze er voor kiest me op te zoeken voelt als een eer. Alsof ze mijn beste vriendin is.
Bij een van de laatste bezoeken fluister ik haar zachtjes toe, "ik hoop je snel weer te zien, prinses!"
Ze is een IJslander als uit de boekjes, een super lieve moeder voor haar veulens en een echte merrie bovendien.
Die vertrouwdheid die ik bij mijn eigen merrie voel, is ook wat ik bij haar voel.
Ik vind haar dan ook heel bijzonder.
Wat ik lang niet wist?
Ze is er één, van Gerrit.
En niet zomaar één.
Ze is zijn laatste fokproduct...
En daar was ineens die tag op Facebook van Sas, bij een bericht van Robert en Jan Sander;
ZIJ staat te koop.
Ik schrik er van.
Mijn hoofd en hart gaan alle kanten op.
Nu? Nu!
Veel denken, toch een berichtje sturen en dan naar Duitsland toe, maar nu speciaal voor HAAR.
En dan krijg je weer dat gevoel, weer die bevestiging.
Van iets wat ik onbewust eigenlijk al heel lang weet maar steeds weg rationaliseer.
Nóg meer denken.
Nóg meer voelen.
"Dit is once in a lifetime, Sophie. Deze kans krijg je nóóit meer!", denk ik bij mezelf.
En dan besluit ik, te springen in het diepe!
De afgelopen weken heb ik ontzettend veel tranen gelaten. Van vreugde, ongeloof, geluk en dankbaarheid.
Met bijzonder veel dank aan Jan Sander & Robert dat ze mij deze geweldige merrie gunnen en zo mijn kinderdroom tòch waarmaken!
En hee, Gerrit? Ik hoop dat je vanaf daar boven ook ziet, dat dit zo moest zijn!
Welkom thuis Phoenix Frá Héri.
Ik heb lang van je gedroomd!
Het hele plaatje past zo perfect in elkaar, tot haar naam aan toe.
Phoenix is een hele vriendelijke, nuchtere, mensgerichte, 5 ganger merrie.
Ze fokmerrie geweest en nog onbeleerd.
Het is de bedoeling dat ze mijn Haflinger merrie gaat opvolgen die inmiddels 4 jaar met pensioen is, dus om haar te beleren onder het zadel!
In de verdere toekomst hoop ik ook zelf een veulentje van haar te fokken.
Ze heeft dit jaar een veulen gehad (die er net pas af is) en is momenteel wat schraal en arm in haar bespiering.
Kortom; We kunnen lekker aan de bak de komende tijd en ik hoef me niet te vervelen!
