Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 04-10-21 01:46

Afscheid nemen...

Geplaatst door de TopicStarter: 04-10-21 01:46

Aankomende woensdag is het zover, dan zal ik afscheid nemen van het paard wat al ruim 10,5jr mijn trots, mijn maatje is...

Afgelopen donderdag de praktijk gebeld om een afspraak te maken, ik sta achter deze keuze, mijn moeder, mijn dochter, de dierenarts...
Maar dat ik op dit tijdstip een topic aanmaak, zegt genoeg over hoe het aan me vreet.

Al jaren een onbestemd onderbuikgevoel, er is iets met dit paard maar wat??
Daar kwam ik precies een jaar geleden achter, nadat ik een ander paard ben gaan rijden waardoor mijn ogen geopend werden: die kon wel een normale galop-draf overgang maken, die kon wel een volte 10 meter maken, die kon wel schakelen in galop.
En bovenal, ik voelde controle en vertrouwen.
En Black werd ondertussen gereden door een springamazone, waarbij hij hetzelfde, en erger, gedrag vertoonde als bij mij.

Ik had een budget, en als we daarmee niets konden vinden zou ik doorsparen voor meer onderzoek.
Dat was niet nodig, de dierenarts zag al snel dat hij atactisch was.
Iets wat ik niet verwacht had, bij een atactisch paard zou je juist een arm bespierde bovenlijn verwachten en Black was juist zwaar bespierd, en hard in zijn spieren.
Maar de bevindingen van de dierenarts klopten, hij was zo om te trekken aan zijn staart en korte bochtjes kan hij eigenlijk niet.
Net als galopperen, dat is altijd zijn minste gang geweest ondanks dat hij volledig springgefokt is.
De foto's van de hals wezen uit dat hij een vernauwing tussen c4-c5 heeft, met wat artrose op het facetgewricht.
Ik vermoed dat hij nog wel meer mankeert, maar dit is voor mij voldoende, het wordt niet meer beter, er kan niets aan gedaan worden wat al zijn symptomen kan verhelpen.
Ik was toen stom genoeg zo blij met de uitslag, het lag NIET aan mij...
Later besefte ik pas dat een diagnose heel fijn is, maar dat er niks aan zijn defect en symptomen doen is.
Inmiddels zijn er al vele tranen gevloeid, en zullen er nog velen komen.

Alle puzzelstukjes vielen op hun plek: daarom kon hij geen volte 10 meter draven, daarom struikelde hij (meer een soort blokkeren van een been, zowel voor als achter), daarom kreeg ik hem nooit op het achterbeen, nooit met zijn neus op of voor de loodlijn.
Daarom werd hij niet gespierder in het werk.
Daarom was/is hij altijd hyper alert...

Mijn droom om met hem verder te komen dan waar ik met mijn vorige paard was gebleven, had ik allang overboord gegooid.
Elke staakperiode van hem, stelde ik mijn doelen bij: van wedstrijden rijden, naar thuis tot Z niveau trainen, tot hooguit een beetje ontspannen hobbelen en wat werken aan de hand.
En nu, sinds een jaar zijn alle doelen, alle dromen als een kaartenhuis in elkaar gestort.
Ik had nog een stille, niet realistische hoop dat hij met een lange rustperiode misschien toch wat zachter en rechter in zijn lijf zou worden, wat meer ontspannen en misschien konden we dan toch nog iets...
Maar nee, zodra hij ook maar 1 gekke beweging maakt in de wei wordt zijn lijf hard en keert hij wat in zichzelf.

En nu laat ik hem gaan, in de bloei van zijn leven.
Hij heeft er nog nooit zo goed uit gezien als nu, hij is mega bespierd terwijl hij al 1,5jr niets doet.
Hij glimt je tegemoet.

Ik heb bewust gekozen om hem voor de winter in te laten slapen, met het natte weer kan hij zichzelf niet op de been houden wanneer hij gek doet.
Hij valt dan regelmatig, en hij heeft daar nooit van geleerd om dan juist rustiger te doen.
Wellicht komt het door zenuwpijn met kou/nattigheid dat hij zo uit z'n stekker kan gaan dat hij glijd en valt, ik weet het niet.
Het vallen zal mentaal ook wat met hem gedaan hebben door de jaren heen, immers ben je als prooidier op je kwetsbaarst wanneer je op de grond ligt.
Ik weet niet of hij pijn heeft omdat ik hem niet anders ken dan zoals nu: hyper alert, altijd "aan".
Hij heeft dit zeer waarschijnlijk als jong paard opgelopen of zelfs een aangeboren afwijking.
Pijnstillers werken amper op dit specifieke probleem, dus pijn uitsluiten is lastig.

Hij is 12 jaar, en wat had ik hem nog graag 20jr bij me gehouden...
Maar ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als hij een ongeluk krijgt door zijn hysterische gedrag, of een glijpartij met fatale afloop.
Het is al 10jr een bepaalde stressfactor in mijn leven, dat schrikken van "niks", dat glijden, het vallen, de staakperiodes.
Daarbij komt nog dat hij niet gelukkiger wordt als weideversiering.
Al jaren heb ik mijn leven ingericht rondom hem, met alle liefde, maar het houd na zoveel jaar én met deze diagnose helaas een keer op.

Hopelijk kan ik, nu ik dit geschreven heb, toch nog wat slapen...
Bedankt voor het lezen.

Volg ons op insta: Sam.v.dijk86
[PP] [Volg] hackney merrie Tani, van fokmerrie tot rijpaard

Wie is er online