Geplaatst Tomba heeft nog niet zo heel veel hout gezien. En terwijl Marleen en Tomba dapper op een kruisje afdraafden vond Tomba het wel welletjes. Zonder gebruik te maken van een richtingaanwijzer, sloeg het paard vlak voor de hindernis linksaf. Marleen was echter in de veronderstelling dat ze gezamenlijk over dat kruisje zouden gaan. Als gevolg van de natuurkundige wet op de remvertraging, kwam Marleen dus meer naast dan op haar paard terecht.
Een collega-amazone die een ietwat vrolijk paard trachte te kalmeren kwam dus net op een verkeerd moment op een verkeerde plaats terecht. Tomba, die nog niet zo goed overweg kan met instabiele amazones ging lichtelijk over de rooie, kwam het andere paard tegen, nam een rare sprong en kwam erachter dat ie alleen verder was gegaan.
Hoe het nu precies gebeurd is, weet niemand, maar Marleen heeft een onvrijwillige smak tegen de grond gemaakt. Haar rechterbovenarm en de grond hebben nog even een wedstrijdje gehouden, wie het eerst zou wijken. Helaas heeft de grond gewonnen met als gevolg een retourtje eerste hulp naar het ziekenhuis.
Fotootjes maken en helaas helaas, rechterbovenarm gebroken. Volgens de artsen 1 van de pijnlijkste plekken die je kunt breken. De gevolgen daarvan heb ik vanacht mogen meemaken.
Omdat Marleen alleen woont, en ik ook, belde Marleen mij uit mijn slaap om te vragen of ik haar die nacht wilde helpen. Er kon nog niet gegipst worden, omdat de eerste hulp dat op dat moment niet kon: geen botbreukspecialisten aanwezig. Dus zus mocht komen opdraven om te zus-sitten gedurende een lange en pijnlijke nacht. Die overigens ook bijzonder koud was....
Als pijnbestrijding wat simpele pijnstillers (4 paracetamolletjes en nog 2 andere simpele pilletjes) meegekregen. Nou, wat helpen die goed. NOT
Marleen heeft amper een oog dicht gedaan vanwege de pijn, want op het moment dat ze de spieren in haar onderste teen bewoog, deden die in haar bovenarm vrolijk mee. Met een schurend bot over bot effect tot gevolg AUW!Vanmorgen moest ze terug om een echte arts te zien. Die vonden de breuk heel mooi, maar de manier waarop de arm was ingepakt kon zijn goedkeuring niet wegdragen. Geen wonder dat ze er zoveel last van heeft gehad.
Er zijn op dit moment 2 mogelijkheden:
1 hangend laten helen in een gips, waarbij het gips dienst doet als verzwarend middel, zodat het onderste gedeelte onder het bovenste deel blijft hangen
mocht dit komende week niet goed gaan, dan komt optie 2 ter sprake:
2 operatie om pinnen er in te zetten.
Volgens haar arts werden deze breuken nooit accuut geopereerd. Dus ze mag eerst een week kreperen en volgende week weet ze meer of ze een operatie moet ondergaan.
De arts vroeg nog wel of de medicijnen die ze had, genoeg werkten. Nou nee dus. Tja jammer dan. Ik mocht van haar collega's in een ander ziekenhuis wt valium komen halen, maar dat heeft ze vanacht eerst maar afgeslagen. Toen de arts hoorde dat Marleen zelf verpleegkundige was, kwam ie ineens
met een morfine aanzetten. Nou dat zal wel helpen. Ik snap nu dus wel dat wij leken (die niet in pleeg ofzo werken) met "slappere"medicijnen worden weggestuurd dan de mensen die er wel verstand van hebben.
Maar goed. Komende week wordt voornamelijk hangen en wurgen in bed. Omdat er eigenlijk constant iemand aanwezig moet zijn, zal ze de komende tijd gaan samenwonen met onze moeder, die aangeboden heeft bij Marleen in te trekken voor die tijd.
We hebben nog wel aan de arts gevraagd of ie een tijdsindicatie kon geven; hoe lang ze uitgeschakeld zou zijn. Meneer de Hark vond dit op dit moment de meest oninteressantste vraag die we konden stellen. De gipsmeester had het gehoord en fluisterde ons toe dat ze toch met 3 maanden rekening moest houden, waarschijnlijk nog wel langer.
Dus de komende tijd geen auto rijden, niet werken, geen knollie hobbelen, ergo, gewoon je complete vrijheid kwijt zijn.
Het is een beetje lang verhaal geworden, maar ik wilde het toch even kwijt..
)
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze er zo weer aflazerd omdat ie de kolder in z'n kop krijgt 
