Ik ben de afgelopen dagen veel aan het nadenken.
Sinds de diagnose Ataxie lag de focus de eerste paar dagen op ondersteuning vanuit voer.
Ze had levenslust, was vrolijk, sociaal en genoot, ondanks dat haar lichaam niet meewerkte.
Sinds afgelopen weekend gaat ze voor mijn gevoel achteruit. De levenslust verdwijnt langzaam uit haar ogen, ze is futloos en staat vaak met gesloten ogen te eten. Op, moe. Wat eerst goed te ondersteunen leuk met voeding gaat nu ineens zo hard achteruit. Dit is confronterend, het sloopt mij. Aankomende Vrijdag word ze 13... zonde, dat is het enigste wat ik daarover kwijt wil. Veel denken, rusteloze nachten en dagen verder heb ik een besluit gemaakt, zowel in mijn en haar welzijn. We zijn beiden op, we hebben gestreden, ik voor haar en zij, hopelijk, voor zichzelf. En misschien een beetje voor mij. Ik heb het geprobeerd maar ze geeft het zelf keihard aan, ze kan niet meer. Volgende week gaan wij dan ook afscheid van haar nemen. Ik ga zo naar haar toe, zodat ze weer fijn een lading hooi heeft voor de nacht, wetende dat het einde eraan komt. Iets waar zij minder moeite mee gaat hebben dan dat ik dat ga doen, en al doe. Waarom niet morgen inslapen? Waarom volgende week? Omdat ik wil dat ze deze laatste dagen nog echt even mag genieten, paard mag zijn, haar gevoelens eindelijk mag uiten zoals ze dat nooit heeft kunnen doen. Ondanks dat ze zich niet optimaal voelt, gun ik haar dit. Een waardig afscheid zal ze zeker krijgen, haar 13e verjaardag gaat nog uitgebreid gevierd worden, ze gaat extra vertroeteld worden en haar stem word gehoord. Ook een stukje afsluiting voor mijzelf, dit is het laatste wat ik haar kan bieden en voor haar kan doen.
Het is goed zo, ze mag gaan, pijnloos paard zijn op de groene weides.
Ik wil degenen die dit topic volgenden en Dalencia gekekend hebben de mogelijkheid bieden om uiterlijk
voor aankomende Zaterdag afscheid van haar te kunnen komen nemen. Het inslapen gebeurd privé.