Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-11-18 21:08

Geplaatst: 21-11-18 21:08

[***] schreef:
Ik denk dat ik ook anders in de dingen sta dan andere mensen. Sommigen denken om het simpel te houden: ik ben een uur met mijn paard gaan wandelen en we leven beiden nog, het was een goede wandeling. Terwijl het voor mij veel verder gaat, als ik onderweg merk dat mijn pony om wat voor reden dan ook niet happy is dan neem ik dat mee naar huis ... Dan maakt het mij niet uit dat we het wel overleefd hebben, ik wil dingen doen met een blije en meewerkende/meedenkende pony ... Niet met eentje die het maar doet omdat ik dat persé wil en hij geen keus heeft.

Maar waarom heeft je pony het recht niet om eens niet happy te zijn? Waarom moet het leven voor jouw pony alleen uit suikerspin en rozegeur en maneschijn bestaan? Negatieve emoties horen bij het leven, ook bij het leven van dieren.
Zou je pony niet automatisch blijer en meewerkender worden als hij een baasje had dat niet bij ieder akkefietje zich meteen down voelt? Anticipeert je pony niet op wat onvermijdelijk komt: namelijk een verdrietig, ontgoocheld baasje?

Ik wil met mijn vragen niet hard of onbegripvol overkomen, ik wil je alleen "dwingen" van eens om te denken. Wat het nadeel van dipjes is dat het een negatieve smurrie is waar je niet zomaar uitkomt als je je eigen negatieve gedachtes niet eens goed onder de loep neemt en dood analyseert.

**Geplaatst**: 21-11-18 21:20

Geplaatst: 21-11-18 21:20

Heel herkenbaar! Ik heb dit regelmatig, vooral met slecht weer, maar ook in de zomer hoor. Ik heb dit vooral omdat ik altijd alleen ben op de wei en het ook niet altijd even goed gaat met mijn paard, maar tegenwoordig wel. Als ik dan naar jumping ga kijken of bij een vriendin langs met een paard krijg ik altijd weer super veel zin om te rijden en te werken. Dit gaat bij mij ook vaak op en af, maar uiteindelijk komt het altijd terug en weet ik goed genoeg dat ik niet zonder kan. Mijn oplossing: een halve stal voor mijn paard zodat ik af en toe eens rust kan nemen of als ik even geen zin heb.

**Geplaatst**: 21-11-18 22:17

Geplaatst: 21-11-18 22:17

@ A3a1 : daar heb ik niet zo meteen een antwoord op.

@ Gini : ik begrijp waar je naartoe wil

Maar het is moeilijk communiceren via internet, denk dat je het pas echt begrijpt als je het eens meegemaakt hebt. Het gaat niet erom dat de pony eens dit of dat doet, als je gebeten wordt door een pony die je al jaren hebt omdat je hallo komt zeggen en hem een aai geeft is dat echt niet leuk. Als je elke dag eerst moet checken in welke stemming hij is en dan beslissen of het veilig is om hem aan te raken... Nu stel ik het heel extreem (want hij weet heus wel dat bijten niet de bedoeling is) maar zo is het met momenten wel. En natuurlijk mag de pony een baaldag hebben, maar dan heb ik die ook.. En het zal vast zo zijn als ik mij slecht voel dat hij dat oppikt maar dat is nu net het hele ding, dat ik op zo'n dagen niet ga/wil gaan maar mij dan achteraf daar weer slecht over voel, want het zijn mijn pony's en ze hebben aandacht nodig.

En het is natuurlijk niet zwart-wit, sommige dagen voel ik mij slecht en ga ik toch en gaat het super. Andere dagen voel ik mij goed en vrolijk en gaat het juist niet. Maar wat er altijd is is dat het enorm wisselt en ik nooit het idee heb dat ik iets aan het opbouwen ben of iets ga bereiken. Waardoor de motivatie steeds vaker wegvalt. Heb al zoveel dingen en richtingen geprobeerd, al jaren en ik ben nog steeds nergens. Dat gevoel. De manier waarop we nu werken is het beste voor ons en ben ik ook van plan om te blijven doen. Maar om maar aan te geven dat het niet iets is wat gisteren ontstaan is.

Natuurlijk zijn er wel verbeteringen en kan ik dingen die anderen dan weer niet kunnen. Ik besef dat ook wel en de band is er zeker ook. Maar toch blijft het knagen.

@ Louise_vd5r : altijd dingen alleen moeten doen is ook zeker herkenbaar

Ik ben de enige op stal die met R+ werkt en ben ook niet bezig met "gewoon rijden" dus ook vaak alleen. Wandelen doe ik ook altijd alleen maar dat is omdat pony dan gewoon fijner is, met anderen is de connectie nog moeilijker te houden (wat normaal is) en spiegelt hij de andere paarden heel erg (wat ook normaal is) en dat is dan voor mij weer niet altijd zo fijn. Maar er lopen wel andere mensen op stal om een praatje mee te doen dus dat is wel weer anders.

**Geplaatst**: 21-11-18 23:51

Geplaatst: 21-11-18 23:51

[***] schreef:
@ Gini : ik begrijp waar je naartoe wil Maar het is moeilijk communiceren via internet, denk dat je het pas echt begrijpt als je het eens meegemaakt hebt. Het gaat niet erom dat de pony eens dit of dat doet, als je gebeten wordt door een pony die je al jaren hebt omdat je hallo komt zeggen en hem een aai geeft is dat echt niet leuk. Als je elke dag eerst moet checken in welke stemming hij is en dan beslissen of het veilig is om hem aan te raken... Nu stel ik het heel extreem (want hij weet heus wel dat bijten niet de bedoeling is) maar zo is het met momenten wel. .

Naar mijn idee stel je het nog helemaal niet extreem genoeg, want hoezo ben jij afhankelijk van de buien van je pony? Heb je er wel eens bij stil gestaan dat je pony zich gewoon kan voegen naar wat jij wil? En hoezo moet Gini iets zelf meegemaakt hebben om het te begrijpen? Ben je op zoek naar tips of wil je alleen meelij?

**Geplaatst**: 22-11-18 00:15

Geplaatst: 22-11-18 00:15

Hoezo zou de pony zich moeten voegen naar wat ik wil? Waarom dat?
Ik zeg ook niet dat zij zelf iets meegemaakt moet hebben maar dat het handiger zou zijn als ze de pony eens in het echt zou meegemaakt hebben omdat het zo via internet moeilijk uit te leggen is.

Ik was eigenlijk gewoon op zoek naar of er nog mensen dipjes hebben, waar die door komen en wat zij er aan doen. Vind die laatste zin wel wat hard moet ik zeggen.

**Geplaatst**: 22-11-18 10:06

Geplaatst: 22-11-18 10:06

Ik denk dat je moet stoppen met de paarden. Je hebt er geen plezier in, elke uitdaging is een probleem. Je klaagt en kunt niet genieten. Geef ze aan iemand die er wel van kan genieten. Of, dit hele probleem is een symptoom van hoe jij je in de rest van je leven voelt. Dat niks lukt en het allemaal geen zin heeft. In dat geval ben je misschien wel depressief of heb je andere problemen die aandacht verdienen. Dan zou ik de pony's vooralsnog houden en aan jezelf gaan werken. Dan kun je afwachten of het plezier terug komt als je je beter voelt.Hoe dan ook, onderneem actie.

**Geplaatst**: 22-11-18 10:23

Geplaatst: 22-11-18 10:23

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 20-05-23 23:19, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-11-18 10:28

Geplaatst: 22-11-18 10:28

Ik heb ook een hele poos een paarden dipje gehad.
Tot ik op een moment zei; ik stop er mee, de hele paardenwereld... Helemaal klaar mee.
De eerste paar weken/maandjes vond ik het heerlijk.

Tot ik een rondje aan het wandelen was met m'n vriend en de hond en we liepen langs een weiland met paarden, en m'n vriend zei me; je straalt weer als je hier loopt.

Wilde ik eerst niet geloven... Tot het gemis me binnen drong.
O wat miste ik de paarden, voelde me echt gewoon ellendig.

En nu, ik zit weer tussen de paarden... Heb me nog nooit zo goed gevoeld.
En ja, ik straal inderdaad weer.
Ik geniet weer, ook al kan ik m'n paard soms wel achter het behang plakken.

**Geplaatst**: 22-11-18 10:37

Geplaatst: 22-11-18 10:37

Misschien moet je gewoon eens gaan brainstormen met iemand.

Ga dan alle ideeen opschrijven die je zouden kunnen helpen.
Kijk niet naar haalbaarheid maar ga los, samen met iemand.

Als je dat doet, komt je los uit je cirkeltje en kan enorm veel plezier geven.
En soms komen er verrassende oplossingen uit voort.

ga dingen onderzoeken, ook al lijken ze onwaarschijnlijk.

Je zit totaal vastgeroest, dat helpt niet bij het vinden van oplossingen.

**Geplaatst**: 22-11-18 10:54

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 22-11-18 10:54

ik ga mee met bovenstaande reacties... je komt heel negatief over bij veel dingetjes, misschien is het een optie om er eerst voor te gaan zorgen dat je zelf lekker in je vel zit.

Bovendien is werken met paarden echt een wisselwerking. Paarden zoeken over het algemeen een stabiele leider. Als je al snel down bent, of vaak wisselende emoties hebt op dagen dan vinden ze al gauw dat je geen leider bent. dit kan zich gaan uiten in dominant/ vervelend gedrag.

Ook is het zo dat iedere paarden eigenaar dingetjes heeft over zijn of haar paard waarvan ze denken: ohhh ging dit nou maar eens fatsoenlijk. dat is juist het leuke... dan heb je een uitdaging en een doel om aan te werken. Als je het dan opgeeft en het alleen maar ziet als negativiteit dan vraag ik me af of je er nog wel zin hebt om paarden te hebben...

Ik bedoel dit allemaal gewoon positief he, geen haat.

**Geplaatst**: 22-11-18 11:35

Geplaatst: 22-11-18 11:35

Natuurlijk zijn de paarden niet het enige "probleem" in mijn leven, het lijkt me nogal logisch dat als je gezondheidsproblemen hebt en pijn dat dit niet alleen bij de paarden voorkomt. Als je dagelijks pijn hebt maar wel moet functioneren kan je je wel eens slecht voelen.. En als je na 3 dagen werken op dag 4 vrij bent zou je moeten zeggen "yes, fijn naar de paarden vandaag" maar dat lukt niet altijd. Soms wil ik op dag 4 gewoon helemaal niks, maar voel ik me tegenlijk slecht als ik niks zou doen want ik ben al 3 dagen niet geweest... En ja, dat komt deels doordat je op dag 4 moet zeggen "welk weer is het vandaag? Zou pony last hebben van dit of dat?" Maar daar is nu éénmaal niks aan te veranderen.

Ik was gewoon benieuwd of anderen ook wel eens een dipje hadden, waar dit door kwam en hoe zij dat oplossen. Dus bedankt voor alle reacties en hulp, ben zeker dat jullie het goed bedoelen, maar vanaf nu mogen de psychische analyses vanaf internet wegblijven, graag terug over de beginpost, de dipjes. Bedankt.

Ps: met de tips die ik gelezen heb ga ik uiteraard wel wat doen, ik negeer niet gewoon alles wat er geschreven is

En bedankt aan de mensen om hun dipjes nog te delen, interessant om jullie keuzes te lezen.

**Geplaatst**: 22-11-18 20:34

Geplaatst: 22-11-18 20:34

[***] schreef:
Het gaat niet erom dat de pony eens dit of dat doet, als je gebeten wordt door een pony die je al jaren hebt omdat je hallo komt zeggen en hem een aai geeft is dat echt niet leuk.

Dat is niet leuk, dat klopt. Niemand wordt graag gebeten door een paard. Maar dat is ook iets wat je mag (moet eigenlijk) corrigeren. Op dat vlak heeft een paard zich wel gewoon te voegen. Bijten zonder duidelijk aanwijsbare reden (buiten 'hij heeft zijn dagje niet') mag niet.
Maar nog altijd zie ik dan geen reden waarom jij je slecht zou moeten voelen. Paard probeert iets, jij zegt 'nee, doe dat maar niet' en hup, je gaat verder met wat je aan het doen was. Waarom laat je het jezelf toe in een zwart gat van negativiteit te vallen van zodra er ook maar iets gebeurt wat niet perfect is?

Citaat:
Maar wat er altijd is is dat het enorm wisselt en ik nooit het idee heb dat ik iets aan het opbouwen ben of iets ga bereiken. Waardoor de motivatie steeds vaker wegvalt. Heb al zoveel dingen en richtingen geprobeerd, al jaren en ik ben nog steeds nergens. Dat gevoel. De manier waarop we nu werken is het beste voor ons en ben ik ook van plan om te blijven doen. Maar om maar aan te geven dat het niet iets is wat gisteren ontstaan is.

Het is een ziekte van deze tijd om altijd maar ergens naartoe te willen werken, om altijd maar iets te willen opbouwen, om iets te bereiken. Maar waarom? Waarom is 'genieten' niet meer genoeg als doel? Ik kan gerust een halfuur in de hoek van de stal zitten en kijken naar mijn paard dat hooi aan het eten is. Daar bereik ik ook niets mee, ik ga de boekjes niet halen en ik ga daar geen influencer mee worden, maar ik ben wel aan het genieten van dat dier dat ik het mijne mag noemen.

Citaat:
Natuurlijk zijn er wel verbeteringen en kan ik dingen die anderen dan weer niet kunnen. Ik besef dat ook wel en de band is er zeker ook. Maar toch blijft het knagen.

En dat is het grote probleem. Het gaat nooit goed genoeg voor je zijn, het gaat blijven knagen. Je pony mag twee uur lang zich perfect gedragen en alles exact doen wat je vraagt, als die na twee uur 1 keer laat zien dat die het beu is, dan ben je down. Als die na 2 minuten al laat zien dat die een baaldag heeft, baal jij ook en zie je al het moois wat daarna komt waarschijnlijk zelfs niet meer. Je sluit je af, je stelt je negatief op, weg relativeringsvermogen.
En zolang jij jezelf niet dwingt anders te denken, zal je altijd met een 'ja maar' komen. Weet je waarom? Ja maars zijn er altijd. Die zijn veilig, die bevestigen wat je denkt. Maar die helpen je geen sikkepit verder als je daadwerkelijk uit je dip probeert te geraken.

**Geplaatst**: 22-11-18 20:48

Geplaatst: 22-11-18 20:48

TS, je bent best wel een piekeraar, toch, mevrouw Rodin?

Ik herken deels wat je zegt, dat je met de ponies die je hebt niet verder komt en er daardoor ook niet altijd van kunt genieten. Zeker niet als je lijf niet meewerkt. Daarbij heb je een nieuw huis en je bent net verhuisd of gaat verhuizen, dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Over koude gesproken trouwens ...

Ik ben bang dat dit deels ook een gevalletje van groener gras bij de buren zou kunnen zijn.
Dan kan ik je uit de droom helpen, daar is het gras niet groener.

Eigen ervaring: ik had, zoals je weet, een lieve en leuke haf, die heb ik moeten laten gaan in verband met een onherstelbare blessure. Hafje vond het buiten maar niets: te veel om te zien, waardoor we alleen stapritjes deden met hier en daar een adrenaline-uitbarsting van 100 meter in rengalop.

Dus wilde ik als opvolger een ander paard, meer een buitenrijpaard.
En die heb ik nu, een arabierig iets. En ze doet bij tijd en wijle ernstig arabierige dingen. De dramaqueen is groots en meeslepend maar het linke is dat ze er erg relaxt uit ziet. Het is een binnenvettend stresskipje.
Bij het tweede ritje in de bak lag ik er dus af met als gevolg een gebroken pols. Overigens schrok ze van iets, dus ik kan het haar niet kwalijk nemen. En toen ik er eindelijk af lag na een 40 meter lange boksessie stond ze rustig naast me. Probleem opgelost.

Arabierige dramaqueen staat nu in training bij een zeer handige westernruiter. Arabier is zeer voorwaarts en ik vraag me af of ik dat wel ben. Ik dacht van wel ... maar ben nu niet meer zo zeker. Kortom, ik ga op een heleboel fronten opnieuw beginnen. Spannend! En wil ik dat? Hmmmm, twijfel ...

Als je dieren hebt, wat voor dier dan ook, zal je altijd bij tijd en wijle twijfelen: doe ik het wel goed, wil het dier dit wel ... vul er nog maar een paar in. Het antwoord: geen idee. Op dagen dat je in een dipje zit, komen alleen de negatieve antwoorden. Op dagen dat je zelf in je kracht zit, komen de positieve antwoorden. Met meer voelen en minder denken kom je een heel eind. En als je het even kwijt bent, lees dan je onderschrift.
Ook in het wandeltopic zie ik toch regelmatig hele leuke positieve ervaringen langs komen.

Edit: en je voegt de daad bij het woord. Tegelijkertijd met deze post postte je in het wandeltopic een positief bericht.

**Geplaatst**: 22-11-18 21:24

Geplaatst: 22-11-18 21:24

Jullie hebben gelijk

Ik ga meer doen en minder denken.
En genieten van wat we wel hebben en kunnen.

Ik ben nu een aantal keer vroeger op de dag naar stal geweest en heel stom maar dat werkt ook. Dan heb ik meer tijd om alles rustig te doen ipv dat ik mij moet haasten om nog een uur te kunnen wandelen want anders is het donker. En daar reageert pony dan ook weer beter op.

Vandaag inderdaad een super fijne en lange wandeling gedaan

Er zaten wat mindere momenten in maar 90% ging echt super fijn. En heb zelfs iets gevonden om hem uit het gras te krijgen zonder dat ik moet trekken en sleuren, het heeft nog wat fine-tuning nodig maar het werkte toch goed.

Om even te laten zien dat ik echt niet alleen maar negatief ben, dit is een filmpje van vandaag. Was aan het kijken of het "blijf"-knopje het nog wilde doen voor een challenge op een website waar ik lid van ben. Dit gaat ook niet volgens plan maar vind ik zo grappig :')

Zo'n dingen maken mij ook echt niet uit, het is niet dat ik koste wat het kost het perfecte blijf-filmpje wil hebben en anders 3 dagen depressief ben ofzo... Het gaat gewoon om een algemeen gevoel maar het is zoals Maflinger zegt: als je je slecht voelt zie je het negatieve en anders het positieve. Denk dat het niet meer of minder dan dat is

**Geplaatst**: 22-11-18 21:43

Geplaatst: 22-11-18 21:43

Mooi filmpje hierboven.

(Volgens mij hou je de oefening net iets te lang aan. Als Cobe gaat kauwen zie je dat hij zich afvraagt wat hij nu moet doen en probeert eens wat. En dan blijft hij dus niet "meer" staan, wat wel het plan was. Dan kan jij denken "mislukt" maar wat jij daar doet, een los paard in het bos dat braaf blijft staan, daar moet het gros nog niet aan denken.)

**Geplaatst**: 22-11-18 21:47

Geplaatst: 22-11-18 21:47

(Klopt helemaal

Heb net een tikje te lang gewacht met de beloning en net toen ik wilde clicken ging hij snuffelen en vroeg ik me af of hij zich zou kunnen 'herstellen' of niet.. maar was dus een duidelijke niet, haha. Daarom maar even opgehaald en klein stukje opnieuw gedaan om te kunnen belonen. Ik dacht trouwens echt dat hij ging springen :')

)

En ik besef ook dat het heel wat is hoor. Maar dit is een duidelijke goede dag, ookal ging niet alles goed (en dan heb ik het nog niet eens over het filmpje, hij heeft me ook gebeten) maar het algemene gevoel zat wel goed. Dat zijn hele andere dagen dan de dipjes-dagen om het zo te zeggen.

**Geplaatst**: 22-11-18 21:55

Geplaatst: 22-11-18 21:55

Ik ben een paar jaar gestopt met paarden omdat het niet anders ging. Sinds een paar maanden heb ik een Shetlander gekocht en voel ik toch wel wat ik al die jaren gemist heb. Ik heb ervoor gezorgd dat ze op een stal staat waar ze elke dag gevoerd en geborsteld word. Ze staat 24/7 los met de kudde in een paddock met stallen. Ik ga naar haar toe om haar aandacht te geven en te wandelen. Soms ga ik dagen achter elkaar en dan weer even een paar dagen niet. Ik zorg wel dat ik er minimaal 3x per week ben omdat ik wel me verantwoordelijkheid neem natuurlijk. Ik heb ervoor gezorgd dat ik die ruimte heb door de juiste stal te zoeken zodat ik naast het gezinsleven en een drukke baan de paarden als rustpunt zie en niet overspannen raak. Dus ik herken het zeker maar heb inmiddels een manier gevonden om ermee om te gaan. Daarnaast scheelt het ook dat ik de zorg samen met mijn zus doe.

**Geplaatst**: 23-11-18 10:00

Geplaatst: 23-11-18 10:00

Wat fijn dat je een uitweg hebt gevonden!
En geniet dat het gewoon goed gaat, want een 9 op school is gewoon uitstekend.

**Geplaatst**: 25-11-18 17:47

Geplaatst: 25-11-18 17:47

Ik heb een heel serieuze dip gehad van ongeveer 2 jaar. In die tijd zijn de paarden ook aan huis komen staan, wat ik ergens ook lastig vond ("ik merk dat ik het niet meer zo leuk vind, maar we zijn jaren bezig geweest om ze aan huis te krijgen en nu is het zo ver, ik kan er echt niet mee aankomen dat ik ze weg wil doen!").

Achteraf gezien had het voor mij te maken met een combinatie van een véél te druk schema (ik denk dat niemand met zo'n schema nog de rust en ruimte heeft voor een hobby) maar ook met dat ik mijzelf veel te hoge eisen oplegde. Het moest helemaal perfect en helemaal R+. Ik zat compleet vast in mijn hoofd en ontspande dus niet meer van mijn paarden, maar het was mentaal superinspannend (wat ik gewoon niet trok naast mijn mega mentaal inspannende baan).

Ik heb dus een hele flinke time-out genomen, ben ze al die tijd wel gewoon blijven verzorgen en wegdoen kon ik toch niet over mijn hart verkrijgen. Het zijn zulke lieve schatten en waar zouden ze dan terecht komen?

Nu heb ik sinds een tijdje wat meer rust en ik relativeer mijn hoge eisen. Het hoeft niet allemaal in de details, de grote lijnen zijn ook goed. En of ik nou 1x of 3x of 5x per week iets wil doen, who cares. En het genieten is weer terug

**Geplaatst**: 25-11-18 19:34

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 25-11-18 19:34

Interessant om te lezen. Ik werk zelf ook met R+ en dat zorgt inderdaad ook wel voor een soort van onrust omdat je het uiteraard goed wil doen en zo leuk mogelijk voor je paard maar het is nieuw en anders en dus moet je veel nadenken en ben je er mentaal heel erg mee bezig.

Heb dit nu ook met dat grassnaai-gedeelte, ga er nu anders mee om, niet R+ maar hij gaat er niet dood van, ik heb daardoor fysiek minder last en het gaat allemaal veel fijner tot nu toe.

Dat laatste wat je zegt is ook zeker waar, het hoeft niet meteen vanaf dag 1 perfect, als je intenties maar goed zijn. Helpt ook om toch wat te doen of proberen

**Geplaatst**: 25-11-18 20:39

Geplaatst: 25-11-18 20:39

[***] schreef:
Interessant om te lezen. Ik werk zelf ook met R+ en dat zorgt inderdaad ook wel voor een soort van onrust omdat je het uiteraard goed wil doen en zo leuk mogelijk voor je paard maar het is nieuw en anders en dus moet je veel nadenken en ben je er mentaal heel erg mee bezig.

Heb dit nu ook met dat grassnaai-gedeelte, ga er nu anders mee om, niet R+ maar hij gaat er niet dood van, ik heb daardoor fysiek minder last en het gaat allemaal veel fijner tot nu toe.

Echt precies dit. Omdat het nog zo'n nieuw en onontgonnen terrein is, moet je continu nadenken en analyseren en echt plannen maken. Aan de ene kant helemaal ergens goed voor, maar aan de andere kant kan je hierin zo streng worden voor jezelf dat het helemaal niet meer ontspannend is of zelfs maar leuk.

**Geplaatst**: 25-11-18 20:45

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 25-11-18 20:45

Ik heb de dipjes gehad. Deels ivm mijn fysiek en ook grote afstand nadat ik er alleen voor kwam te staan. Oude tinker mocht niks meer. Jonge was te jong voor meer dan tutten. Wandelen deed ik soms maar ik moest er elke dag heen ivm doe het zelf. Uiteindelijk besloten om de levenstijd van oude tinker uit te zitten. Jonge verkopen en paardloos door het leven te gaan. Na 45 jaar paarden te hebben gehad en Geen spijt van gehad.

Heb alleen wel er ruim een jaar over na kunnen denken. Dus even beslissen was er niet bij dus

**Geplaatst**: 26-11-18 14:50

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 26-11-18 14:50

Herkenbaar. Ik zat ook al een lange tijd (1.5 jaar minimaal) zo in tweestrijd. Na het overlijden van mijn merrie afgelopen september heb ik besloten om er voorlopig mee te stoppen. Na een hoop jaren (medische) ellende met diverse paarden gehad te hebben en er 3 weg te moeten brengen (lees inslapen) en continu mijn doelen bijstellen naar beneden en op t laatst alleen nog maar (ver)zorgen, ben ik op t punt gekomen dat ik er weinig tot geen lol meer aan heb. Ik heb nog een jaarling in de opfok en ik zie over een aantal jaar wel hoe ik er dan in sta. Voorlopig komt er hier geen geen nieuw paard..

**Geplaatst**: 26-11-18 18:59

Geplaatst: 26-11-18 18:59

@VogeltjeM : heel interessant, had er nog niet bij stilgestaan maar denk dat het inderdaad ook een rol speelt

@ karuna & Esther28: Dank jullie voor jullie ervaringen.
Zit me nu af te vragen of je er sneller last van zou hebben bij oude/zieke paarden tov paarden waar je gewoon alles mee kan?

Zijn er ook mensen met een fit en gezond paard die er wel eens last van hebben? Of kan je je dan makkelijker motiveren omdat het niet uitmaakt wat je doet?

**Geplaatst**: 26-11-18 19:23

Geplaatst: 26-11-18 19:23

Hier was na scheiding lijf gewoon op, stond dhz op 20 km afstand zonder back up. En moest het echt helemaal alleen doen. Naast honden huishouden tuinonderhoud enz. Continue overbelast/oververmoeid met een toch al niet fit lijf. Proberen fysiek boven water te blijven met een terecht afgekeurd lijf. Financieel werd het een stuk krapper. Geen mogelijkheid eens lekker weg te gaan of dag over te slaan bij gebrek aan betrouwbare verzorger, heb uiteindeijk voor laatste periode iemand ingehuurd voor twee dagen omdat het echt niet keer ging. Daardoor financieel nog lastiger.

Ondanks het flinke verdriet de opluchting was duidelijk. Was de juiste keuze. Mis gek genoeg paarden niet eens zo erg. Rijden was nooit belangrijkste voor me geweest overigens.

Maar ik kan nu gewoon dag weg of op vakantie. Financieel meer ruimte ook.