En dat geeft mij een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant is het beter voor hem dan hier te blijven leven; hij hoest constant, heeft moeite met lopen en krijgt niet de zorg die hij nodig heeft. Aan de andere kant vind ik het toch wel een beetje zielig voor mezelf, ik heb hem toch een half jaar iedere dag verzorgd en dat was best een klus met al zijn ouderdomskwaaltjes. Nog zes daagjes en dan komen ze hem ophalen. Ik heb gisteren nog een hele grote zak wortels gekocht en die mag hij deze week allemaal opeten (alsof het een laatste avondmaal is). Maandag ga ik hem nog extra vertroetelen, en voor de rest zet ik hem iedere dag buiten, lekker in het zonnetje. Ik hoop dat hij geniet van zijn laatste dagen, en ik heb al tegen Maywood gezegd dat ze maar heel lief moet zijn voor haar buurman, en dat is ze ook, zoals altijd.
Het was gisteren bijna nog een ongeluk geworden, want nadat ik het nieuws had gekregen, moest ik nog op May gaan rijden; tel bij elkaar op; een rijbak die op een zwembad lijkt
een amazone die d'r hoofd er niet bij heeft
een opgewonden merrie die niet van natte voeten houdt, en
een aardige westenwind.
Dat was dus bijna een nat pak. En dan te bedenken dat ik Maywood ben gaan rijden omdat ik van de dokter niet meer mocht waterpoloën
Het liep met een sisser af, want ik hing er nog net aan haar hals en kon er zonder de grond te raken weer opklimmen.... 
. Het is voor het paardje misschien wel beter maar het blijft moeilijk natuurlijk.