Geplaatst Met mijn bijrijdpaard reden we standaard met thiedeman. Zonder komt ze omhoog. We hadden geen les, en met thiedeman liep ze heerlijk. De andere bijrijdster ging met haar lessen en die thiedeman moest eraf dus van de week zat ik erop zonder thiedeman, en dat het dan zo goed gaat, en ik het aandurfde ZELF zonder dat ding op te stappen gaf me zo'n trots gevoel!
Ik rijd ook manege lessen, kan er geen afstand van doen en vind het belangrijk te blijven lessen. Mijn vaste paardje is een heel lief dier dat veel heeft mee gemaakt. In de binnenbak gingen wij met sprongen vooruit maar dit jaar heb ik haar nog maar 2 keer aan het einde van de les in de buitenbak gereden. Paar rondjes gedraafd en klaar. Vandaag zulk lekker weer dus de hele les buiten. Ze was zo braaf maar ik vond het ZO spannend..! Zo erg dat ik mij erop betrapte dat ik niet meer goed kon ademhalen. En toch heb ik haar fijn kunnen rijden. En het uiteindelijk een beetje van me af kunnen zetten. En dan ben ik zo trots op mezelf dat ik het toch maar even gedaan heb.
Is het raar? Nog meer bokkers die wel eens verschrikkelijk trots zijn op zichzelf bij een (kleine) overwinning?
