Ik denk dat ik een schop onder mijn kont nodig heb, al weet ik niet of die gaat helpen ...
Ik zit er al een heel tijd tegenaan te hikken, maar probeer het dan te verdringen en gewoon verder te gaan, alleen lijkt het steeds eens zo hard terug te komen. Het gaat om de paarden, maar dat niet alleen, denk dat er gewoon verandering in mijn leven nodig is, maar verandering is moeilijk. Dus ga ik steeds verder, blijf ik steeds in het oude hangen en sleep ik me er maar doorheen. Pas op, het is niet zo erg in de zin dat ik depressief ben of een burn-out heb. Hoewel het de laatste tijd wel erger lijkt te worden, vandaar dat ik ook het idee heb dat het tijd is voor verandering.
Het ergste vind ik de pony's, daar voel ik mij zo schuldig tegenover en toch kan ik mij niet meer er toe zetten om er wat aan te doen. Telkens zoek ik excuses en uiteindelijk ga ik er veel minder naartoe dan ik zou willen, waardoor ik mij 's avonds dan weer schuldig voel dat ik me toch niet bij elkaar gepakt heb en gegaan ben. Maar er is altijd wel iets: slecht weer en de binnenbak niet beschikbaar, het werk, iets met de hond, geen tijd genoeg, ....
Nu is het zo dat de paarden op een half uur rijden (enkel) staan, waardoor ik van het principe ben om niet zomaar langs te rijden om een aai te geven en weer terug naar huis te gaan. Als ik ga wil ik dus ook effectief iets met hen doen, en dan liefst ook nog allebei want om met eentje wat te doen en de andere te laten staan voel ik mij helemaal slecht over, dan kan ik beter niet gaan is mijn idee ... Ook zit ik er steeds over te malen dat het leven voor mijn paarden toch zo saai moet zijn, door de manier waarop ze staan (al zijn hier goede redenen voor) en dat ik dus het lichtpuntje van hun dag moet zijn. Maarja, als het licht geen energie heeft brandt het ook niet ...
Energie, dat is iets wat ik graag zou hebben, en waar het mij de laatste tijd erg aan ontbreekt. Hierdoor denk ik dat er meer speelt dan enkel het paarden-gedeelte, en dat het allemaal 1 geheel en 1 cirkel is. Ik moet eruit, maar weet niet goed hoe. Je leven zomaar ineens omgooien is ook niet simpel. Mijn job speelt hier een grote rol in, en dus zit ik erover te denken om van job te veranderen en hopelijk krijg ik dan vanzelf meer energie. Maar dat is geen stap die je zomaar even neemt ...
Mijn job is in principe een vaste job (al kunnen ze uiteindelijk iedereen ontslaan natuurlijk) en dus zekerheid in het leven. Geef ik dat op voor minder zekerheid? Voor iets waarvan ik niet weet hoe het gaat lopen? Langs de andere kant, wat mijn job ook is: onregelmatige uren; dag-, middag-, nacht, weekenddiensten, altijd binnen, stress, druk, verantwoordelijkheid. Ik probeer er voordelen uit te halen maar verder dan dat het een vaste job is en ik weet wat er van mij verwacht wordt kom ik niet.
Ik heb een nieuwe job in gedachte, maar dat is meteen ook een sprong in het onbekende. Ga ik het wel kunnen? Gaat het niet te zwaar zijn (ik heb al gezondheidsklachten maar zit me af te vragen of dat niet voor een stuk vergroot wordt door de stress ed, maar dat kan ik zo niet met zekerheid zeggen natuurlijk)? De voordelen van die job in mijn ogen zijn: regelmaat (geen middag/nachtdiensten), zelf bepalen hoe je iets doet, buiten werken en ja, je hebt ook verantwoordelijkheid, maar als er iets mis loopt gaan er in principe geen mensen dood.
Qua loon voor zover ik informatie heb liggen beide jobs ongeveer gelijk in basisloon. Ik heb momenteel meer per maand maar dat komt door die onregelmatige diensten, als die zouden wegvallen heb ik hetzelfde loon (voor een hoger diploma en in mijn ogen meer verantwoordelijkheid). Maar de extra's heb ik nu toch wel per maand. Ik woon nu nog thuis maar wil wel stilaan verkassen (geen druk hierachter) dus ben wel aan het rondkijken. Ben ook alleen dus moet het alleen kunnen en dat is tegenwoordig sowieso al niet simpel, laat staan als je nog 100 euro of 200 euro minder per maand hebt. Tegelijk denk ik: weegt die extra 100/200 euro op tegen al de rest? Is het dat waard?
Ik weet momenteel even niet waar ik naartoe moet, waardoor ik maar niks doe en een beetje doelloos thuis zit te bokken (heb momenteel vakantie) in plaats van leuke dingen doen (maarja, zit met het hondje momenteel waardoor ik niet zolang van huis kan als ik zou willen, waardoor het moeilijk is de pony's allebei uitgebreid aandacht te geven).
Wat ik momenteel zou willen doen is: huisje dichterbij de pony's en een nieuwe, fijne job in die regio. Weg van hier en gewoon opnieuw beginnen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Sorry voor het lange en misschien warrige verhaal, moesten er nog vragen of onduidelijkheden zijn verneem ik dat graag. En wie weet geraak ik er met de hulp van jullie (ervaringen) wel doorheen
)
). Dus dat schoot niet zo hard op. Denk als ik nu terug zou gaan naar iemand in die richting dat ik dan ook weer te horen krijg "je moet doen waar je gelukkig van wordt en als dat een andere baan is moet je daarvoor gaan". Of iets in die richting. Kan ik zelf ook wel bedenken, haha.
Het probleem is dat het een combinatie van alles is .. en dat maakt het zo moeilijk. De oplossing in mijn ogen momenteel zou zijn: dichterbij de paarden wonen & een andere job. Maar dat is veel om te veranderen en ook niet zomaar even gerealiseerd. En inderdaad, dan duiken er misschien weer andere dingen op, maar dat hou je altijd wel denk ik.
) dus dan maar meteen alles in 1 keer. 
Ze staan gewoon op dezelfde plek, maar deze is wel een half uur enkel van mijn woon/werkplaats.
!! 
Ik snap het ook wel, het is een heel ander soort job dan wat ik nu doe en je kan bepaalde dingen als nadeel zien. Maar elke job heeft nadelen en zolang de voordelen en het goede gevoel de overhand houden komt dat wel goed.