Tja... ik heb tien jaar geleden ook de keuze gemaakt om, vanwege diverse persoonlijke redenen, te stoppen met paardrijden en mijn paard te verkopen. Maar ik kreeg in de jaren erna zo'n gemis ernaar. Uiteindelijk heb ik vijf jaar geleden besloten er toch weer voor te gaan en heb opnieuw een paard gekocht. En ik ben daar heel blij om.
Eerlijk: het gevoel is er soms nog wel eens, dat alles een beetje teveel is. Dat ik gewoon geen zin heb, of mezelf er heel moeilijk toe kan zetten om met mijn paard bezig te zijn door lichamelijke beperkingen. Maar ik heb dat vooral in de donkere en koude maanden. Dat weet ik nu van mezelf, ik accepteer het en doe er verder niks mee. Want ik weet dat de zin ook weer komt.
Ik aanvaard nu dat ik de ene keer meer kan doen dan de andere keer. So be it. Ik denk dat het gevoel van stress vooral uit onszelf komt. Als dingen niet gaan zoals je ze graag wil, dan moeten ze maar gaan zoals ze gaan. Als het mij nu niet lukt om naar mijn paard te gaan dan ga ik niet en ga ik me, zoals in het verleden, ook niet schuldig voelen over het feit dat ze niet voldoende beweging krijgt. Ze staat overdag heerlijk op het land, 's avonds in een uitloopstal en wordt vier tot vijf keer per week in de molen gezet. En wat anderen daarvan zeggen of erover denken maakt me ook niet meer uit.
Wat ik hiervoor heb teruggekregen is veel meer plezier. En dat is waar we uiteindelijk een paard voor hebben. Om er van te genieten en een stuk ontspanning van te krijgen.
Heel veel succes met je keuze!!
"No act of kindness, no matter how small, is ever wasted" - Aesop