BusyMissy schreef:En mijn merrie is niet bang van dingen, ze kan het gewoon niet verwerken wanneer er teveel prikkels snel achter elkaar komen, dan gaat er echt een schakelaar om in het koppie en heeft ze geen vertrouwen meer in mij als ruiter. Wanneer ik met haar aan de hand loop durft ze alles, dan volgt ze braaf en overwint ze haar onzekerheid en kan ze de spanning goed af laten vloeien en daarna weer echt ontspannen.
Maar onder de man in een steeds wisselende omgeving (zoals in het bos) lukt dat dus moeizaam (hoewel ze ook daar haar "goede" dagen heeft).
Ik herken dit wel. Mijn ruin is in principe hartstikke dapper; vorige week kwam ik in het bos een wensballon tegen. Lag op de grond, net op het ruiterpad. Ik denk dat als ik mijn ruin niet had stilgezet, hij gewoon was doorgelopen. Ik stopte hem echter om te kijken of ik het ding kon opvissen en dan meenemen.
Op het moment dat ik stop, kijkt hij met een schuin oog en strekte vervolgens zijn neus uit. Dat beloon ik uitgebreid (stem en kriebels voor de schoft). Vervolgens heb ik met de knop van mijn zweep de ballon een beetje rondgeduwd tot ie bleef hangen en daarna zweep rustig opgetild. Paard deed hetzelfde: schuin oog, neus erheen. Ik weer belonen. Al snel had ik de ballon aan het oogje van m'n zadel hangen en heeft ie zo aan beide kanten gehangen in stap, draf en galop.
Maar... ook mijn paard raakt redelijk snel overprikkeld. Meestal gebeurt dit na een kilometer of 7 à 8. Ik heb er even over gedaan om daar achter te komen, maar blijkt dat die afstand voor hem een 'vol emmertje' betekend. Ik heb inmiddels wel door dat hij nu in 'ons' bos op een beetje een standaard rondje een groter emmertje begint te ontwikkelen. Of het emmertje is net zo groot, maar drupt wat minder snel vol.
Bij mijn paard uit dit volle emmertje zich in extremer schrikken dan normaal; normaal gesproken remt hij iets af of doet een pasje opzij bij iets spannends, daar heb ik geen moeite mee. Bij een vol emmertje gaat hij echter vol in de ankers of springt twee meter opzij. Ik vind dat heel vermoeiend rijden, zowel mentaal ( aansteller) als fysiek. En dus heb ik besloten dat als ik hem richting vol emmertje voel gaan, of het emmertje net begint over te lopen, ik me aan hem aanpas. Als ik alleen op rit ben, betekent dat dat ik óf afstap óf ga stappen aan een lange teugel met veel hals aaien, even halthouden en een snoepje geven als hij diep uitademt of gaat briesen. Wat ik kies, is afhankelijk van de plek waar ik ben. Op een drukker pad stap ik af, is het een rustig bospad, dan blijf ik meestal zitten.
Ben ik samen met mijn stalgenootje (met Shet voor sulky) dan zet ik mijn paard achter haar rug en rij zo verder. Zij aait hem dan af en toe vanaf de sulky over z'n voorhoofd, geeft hem een snoepje etc. Omdat hij dan even kan 'plakken', hoef hij zelf niet zo op te letten en kan zijn emmertje even rustig leeglopen. Daarna kan hij er weer een tijdje tegenaan.
Ik ben er op buitenrit overigens ook absoluut niet vies van om even af te stappen als we iets nieuws en heel spannends tegenkomen. Dan neem ik hem aan de hand mee en stap daarna weer op.