Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
freetorun schreef:Wat een leuke haflinger! Leuk dat je een volgtopic gaat bijhouden, ik vind dat zelf ook erg fijn .
Als lessen nog niet lukken (geld/tijd), raad ik wel het boek '101 horsemanship oefeningen' aan. Dit is echt de basis in grondwerk & onder het zadel gebaseerd op lichaamstaal. Natuurlijk zou les idealer zijn, maar het wel heel leuk om mee te werken, te ontdekken en samen zo een band op te bouwen. Ik doe het zelf ook regelmatig met m'n jonge ruin
(via deze link kun je een filmpje van ons vinden waar we een v/d eerste oefeningen uit het boek uitvoeren. Dan heb je misschien een beetje een idee: https://www.youtube.com/watch?v=kY0Me0MH_0A )
Sybelle schreef:Wat een leuk topic en lieve foto’s. Ik ben verbaasd dat niet meer mensen reageren.
Mooie merrie heb je.
Sybelle schreef:Heb je nu helemaal geen hulp? Ook niet iemand te vinden die een beetje in die richting zit?
Of anders een cr instructeur die je wat op weg helpt met het rijden zelf.
Ik vind het leuk om te lezen hoe je er in staat en hoop dat het vertrouwen in elkaar echt door gaat groeien.
xLeoniee schreef:Hoi Wendy!
Ik zat je topic terug te lezen en was benieuwd hoe het met jullie gaat!
MissWeenie schreef:En hoe gaat het nu met jou en je mooie haflinger?
MissWeenie schreef:Ah wat een ‘fijne’ update, ondanks de PTSS natuurlijk, maar wat je zegt: die stress zat er al, misschien dat het zo soort van beter te accepteren valt wat dus meer rust brengt. En wat maakt het uit hoe langzaam je gaat, je volgt jouw/jullie tempo! Goed bezig!
Monique1963 schreef:Hey Wendy, ik wist niet dat je een topic over Menda had. Mooi je laatste ervaringen te lezen. Jullie gaan de goede kant op!
Manadeluca schreef:Zal ik je eens wat vertellen? Ik ben op mijn 21 ste beginnen rijden, mijn zusje kreeg op haar twaalfde een haflinger en ik wilde ook wel eens wat rijden, dus lessen genomen bij de manege, maar wat viel dit tegen.
Dus zelf proberen te rijden en hieruit volgden veel buitenritten, die eigenlijk heel fijn waren, ook op een haflinger.
Daarna mijn eerste eigen paard gekocht, ook mooie tijden mee beleefd, met dit paard veel buitenritten gemaakt en hierna is er een adoptiepaard bijgekomen voor mijn man. Hijzelf heeft er niet veel mee gereden, ik wel.
Daarna werden mijn dochters geboren en heb ik de beslissing gemaakt om mijn merrie te verkopen en mijn huidig paard gekocht. Mijn droompaard een tennessee walker, hij is nog steeds mijn droompaard, maar ik het vertrouwen is er nooit voor de 100% geweest, van mijn kant niet en van de zijne ook niet. We kunnen aan de hand het hele land door, maar erop is het een ander verhaal. Toch blijf ik erin geloven, mijn paard staat aan huis, hij hoort echt bij ons gezin, hij is gek op onze dochters, hij is er heel voorzichtig mee.
Toch durf ik er ze er niet op zetten, hij is braaf maar kan soms onverwacht de benen nemen. Ik heb aanvaard wie hij is, met goede en minder goede eigenschappen, intussen wordt hij 14 jaar en eigenlijk hoop ik terug met hem te kunnen rijden. Wie weet, geef de moed nooit op.