Ísmoli frá Sólbergi
Vader: Gimli frá Sólbergi (van de bekende hengst Hersir frá Lambanesi)
Moeder: Sefja frá Sólbergi (opa's Uri frá Sólbergi en Glymur frá Innri-Skeljabrekku)
Geboortedatum: 1 mei 2023
Mijn aanwinst sinds december
Ik was niet actief op zoek, hij kwam echt op mijn pad. Hoe dat zo is gekomen? Dat zal ik kort vertellen.
De eerste mei vorig jaar begon als een gewone dag. Tot een kennis, die op kleine schaal wat fokt met haar IJslanders, trots de geboorte van Sefja's eerste veulen aankondigde. Een vrij groot valk hengstje dat de naam Ísmoli (betekenis: ijsblokje) had gekregen.
Ik was op slag verliefd, iets dat me nog maar één keer eerder was overkomen: bij mijn zeer geliefde Skóla, die in februari overleed.
Eenmaal droog werd hij nog mooier.
Maar ik had al een paard, Jona, een project die over 2 weken zou opgehaald worden bij de trainster omdat het ruitermak maken na maanden training niet lukte en zij er niet meer mee verder wilde gaan. Ik zag echter nog goede kwaliteiten in Jona en wilde haar niet opgeven.
Twee paarden houden is voor mij niet mogelijk. Ik zette Ismoli uit mijn hoofd maar genoot nog wel van de regelmatige updates op Facebook.
Ik besloot met Jona te gaan grondwerken. In juli ging alles zó ontzettend goed dat ik er, met begeleiding, zelf opkroop.
De 1e keer kort gehouden en superhard beloond. De 2e keer 1 rondje in de roundpen, als dood gewicht terwijl mijn begeleidster met haar wandelde, nog wel spanning maar handelbaar. De 3e keer 1 rondje beide handen, weer met de begeleidster ernaast, ging eigenlijk heel goed. De 4e keer is ze geflipt, na wat bokken en crossen kon ik een 180° draai uit volle galop niet uitzitten en vloog ik eraf. Er was iets niet goed. Uurtje later krijsend van pijn de ambulance in, op Spoed kreeg ik het verdict dat mijn dijbeenbot compleet was afgescheurd en nog op een erg lastige manier ook. Dag erna operatie en het begin van een maandenlange, zware revalidatie... Ik kon niet meer voor Jona zorgen zo en het vertrouwen was weg. Ik heb haar als gezelschapspaard verkocht met het volledige, eerlijke verhaal erbij.
Het ongeval gebeurde op 20 juli en de eerste paar maanden was ik bang en moest ik niks van paarden weten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
Er werd weer een leuke foto van Ismoli gepost:
Ik antwoordde: die ga je toch bijhouden?
"Nee, voor een hele goede baas mag hij weg maar hij gaat niet naar de eerste de beste"
En daar zat ik dan. Nog steeds verliefd, maar het was oktober en in november kreeg ik het verdict of ik ooit weer zou kunnen rijden. Toch al in gesprek gegaan met de fokster, gezegd dat ik interesse had maar het volgende gesprek met de chirurg wilde afwachten. Dat was geen probleem voor haar, hij stond nog niet actief te koop en ze zou daarmee wachten tot ze een definitief antwoord van mij had. Totaal geen druk dus, zeer fijn!
Het verdict van de chirurg was bijzonder positief: de genezing liep veel beter dan verwacht, ik mocht alles weer doen zonder beperkingen
Paardrijden inclusief.Tijd om een afspraak te maken om Ismoli in het echt te gaan ontmoeten. Dat kon in december. Zodoende stond ik in december, met nog 1 kruk ter ondersteuning, kennis te maken met Ismoli.
Wat een lieverd
Bijzonder vriendelijk, respectvol veulen. Hij was nieuwsgierig, maar niet opdringerig. Ik keek ook nog even naar de 2 andere die te koop stonden: 1 voelde ik helemaal niks bij, de andere wel maar was erg opdringerig.
We gingen toen naar de merries waar ik Sefja (de mama), Náttdís (grootmoeder) en Yrsa (de moeder van de andere) ontmoette. De opdringerigheid van haar zoon kwam duidelijk bij moeder Yrsa vandaan, die nog een paar tandjes erger was. Die viel voor mij af. Sefja heeft ook haar karakter goed doorgegeven: net als Ismoli een erg vriendelijke, nieuwsgierige merrie die een goed gevoel gaf.
En dan Náttdís. Dat was even slikken... Zij is de halfzus van mijn overleden Skola en de gelijkenissen tussen die 2 waren enorm. Bijna dezelfde kleur, zelfde hoofd, zelfde oogopslag tot dezelfde gedragingen aan toe...
Ismoli heeft dat hoofdje geërfd, ik zie helemaal zijn groottante Skola in zijn hoofd en gezichtsuitdrukking.
Ik moest niet lang nadenken: ook in het echt vond ik hem geweldig, ik wilde hem heel graag hebben
We spraken af dat de fokster hem in het voorjaar zou castreren en dat hij zou verhuizen als hij genezen en steriel is. Dat zou mij ook tijd geven om verder te revalideren en terug sterker te worden.In februari ging ik nog eens op bezoek. Ismoli houdt van knuffelen, ik ook dus dat komt goed uit
Wat later kregen we sneeuw. Daar hadden de 4 veulens wat op gevonden: ze maakten een bedje van hooi. Gezellige bende met zijn viertjes:
Helaas werd 1 van de veulens kreupel. Een verkeerde tik gehad waarschijnlijk. In het holst van de nacht moest hij naar de stallen en wei aan huis. De fokster koos ervoor om Ismoli als gezelschap mee te nemen: door wat gezondheidsproblemen als klein veulen, was hij al heel wat gewend wat mensen betreft. Dus daar ging mijn kleintje, in het pikkedonker door een wei vol sappig lonkend gras, zo in 1x de trailer in. Door Ismoli's nuchterheid, deed het andere veulen niet moeilijk. Wat ben ik trots op dat dappere jonkie van me
Ismoli is nu 11 maanden oud. Hij zal deze maand gecastreerd worden. Ik ga na de castratie nog eens langs en dan kunnen we de voorbereiding starten om hem hierheen te halen. Ondertussen geniet ik van de verhalen, foto's en video's die regelmatig worden doorgestuurd.
Want zeg nu zelf, is hij geen prince charming?
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
Karakter is het belangrijkste. Maar het is wel bijzonder en leuk om op deze manier nog een connectie naar mijn lieve Skola te hebben. De erfenissen die van Uri komen zijn bijzonder sterk in al zijn nakomelingen. Stuk voor stuk stabiele, betrouwbare paarden maar met heel veel looplust, geen types om enkel stapritten te doen. Ze willen werken, ze willen lekker doorlopen. Maar ze zijn wel terug te nemen, ze blijven samenwerken.
