Annet_Dottie schreef:Laat je verdriet gewoon toe, als je het weg drukt duurt het alleen maar langer voor je het een plekje kan geven. Je kan het gevoel wel proberen uit de weg te gaan door gelijk een nieuw paard te kopen of een verzorgpaard te zoeken maar dan komt je verdriet er later wel uit. Ik heb 1,5 jaar geleden m'n beste maatje verkocht, ja het is wel heel wat anders dan overlijden maar ik wou graag contact houden met de nieuwe eigenaren maar die hebben mij nog geen 1,5 maand na de verkoop overal geblokkeerd en verwijderd, was haar eigenlijk zo ook van de een op de andere dag kwijt.. Heb me eerst ontzettend wanhopig gevoeld maar ben daarna afleiding gaan zoeken, ik wou niet aan haar denken want het deed pijn, foto's haalde ik (tijdelijk) weg uit m'n huis en nog geen 2 maand later zocht ik een nieuw verzorgpaardje, gevonden, allemaal heerlijk maar toen ik had het constant over mijn pony, alles vergeleek ik met mijn eigen pony en ik bleef haar missen. Toen ik daarmee moest stoppen heb ik dus voor mezelf besloten eerst het hele verhaal van m'n eigen pony een plekje te geven en dan maar weer te kijken. Ik heb gehuild en weet ik het, uiteindelijk heb ik haar puur toeval weer gevonden en daar wel kunnen opzoeken wat me ook vooral geholpen heeft het een plekje te geven. Maar het meeste wat hielp was gewoon het de tijd geven en het toelaten, er over praten wanneer je die behoefte hebt, er over huilen wanneer je wil etc.
Ik mis haar nu nog steeds wel maar ben ook verder gegaan en heb weer een leuk verzorg paardje nu, zonder dat ik alles met haar vergelijk..
Jeejtje heftig... en dat doe ik zeker ze is niet zo snel vervangbaar of dergelijke... ik laat het ook een lange tijd rustig.. maar wst mis ik het iedere dag er naartoe gaan zo haha! Heb haar ook laten cremeren omdat ze zo bijzonder voor me was 
.. Door die keuze heb ik het een beetje al een plekje kunnen geven maar gemis is erg groot
) 
