Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-10-15 15:48

Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst door de TopicStarter : 17-10-15 15:48

"Just because horses and dogs are able to soak up stress and pain, is it fair to sacrifice their mental health for our own?" - Anna Blake

Sta me toch wel af te vragen... wat zou hier waar van zijn? Las de nieuwsbrief van Horse Collaborative. Hier is de rest: http://www.horsecollaborative.com/your- ... otmail.com

**Geplaatst**: 17-10-15 15:53

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 17-10-15 15:53

Als we die dieren niet voor ons zelf hielden als hobby waren ze al lang geleden uitgestorven.
Dat uurtje per dag dat wij er mee bezig zijn. Ik geloof niet dat ze daar heel erg onder lijden. Uitzonderingen daar gelaten, want ik ga nu uit van een normale verzorgen en goed voer.

**Geplaatst**: 17-10-15 15:56

Geplaatst: 17-10-15 15:56

Zou het paard of de hond zich hier niet voor afsluiten als het "genoeg" is ? Ik vind het ook wel interessant want ik heb het me wel eens afgevraagd inderdaad. Ik weet wel dat ik er bij mijn eigen paard niet mee hoef aan te komen, die probeert juist op mij te projecteren ipv andersom (gevoelig en sensibel paard, ik zie mezelf toch wel als rustig en stabiel)?
Edit: antwoord op Ineke, ik denk dat dat uurtje geen probleem is, dat is hetzelfde als het verhaal van een vriendin aanhoren. Maar de hele dag.... Iedere dag weer....

Laatst bijgewerkt door ClauH op 17-10-15 15:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-10-15 15:57

Geplaatst: 17-10-15 15:57

Hoe bedoel je.. wat zou hiervan waar zijn?

Het gaat er over dat paarden mentaal last hebben van stress van hun ruiter/verzorger.
Ik begrijp dat wel, als ik niet lekker in mijn vel zit moet ik daar echt rekening mee houden in de omgang met mijn paard die is daar gevoelig voor.

**Geplaatst**: 17-10-15 16:06

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 17-10-15 16:06

Dat dieren last hebben van onze stress en emoties lijkt me logisch. Ik vind het wel onzin dat ze het over zouden nemen, ze reageren gewoon op onze nonverbale signalen.
Zolang je daarin eerlijk blijft naar het dier, hebben ze er imo geen last van. Maar daar gaat het vaak mis. Hoe vaak zie je wel niet dat een paard op zn donder krijgt omdat ie vervelend zou doen, terwijl het dier niks anders doet dan de onrust van het baasje spiegelen? Niet mogen reageren hebben ze wel degelijk last van, want dan kunnen ze hun soorteigen gedrag niet uitoefenen en dat levert stress op. Dus imo gaat het niet om de emotie zelf en dat overnemen, maar om het oneerlijke gedrag wat er vaak op volgt.

Ik heb zelf zo'n gevoelig geval staan. Als ik een slechte dag heb en bijv angstig ben, dan blijft hij liever een metertje bij me vandaan. Zolang ik hem dat laat doen en niks geks vraag, vind hij het prima. Zou ik echter met die houding van hem gaan verwachten dat ie braaf luistert, dan heb ik echt wel een flippend paard in handen. En ik vind dat logisch. Uit respect voor hem laat ik hem dus met rust. Nou heb ik het hier trouwens wel over angst op paniekaanvalniveau, geen onderliggend knaagje wat je nog kan verhullen. Dus errug voelbaar voor dieren.

**Geplaatst**: 17-10-15 16:16

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 17-10-15 16:16

Mijn paard is wel mijn therapeut. Als ik van slag ben of ik verdrietig ben dan wordt ze aanhankelijk terwijl ze totaal niet aanhankelijk van zichzelf is. En als ik boos, geirriteerd of gestresst ben dan zorgt ze er altijd voor dat ik rustig wordt. Dan moet ik een halt toegeroepen worden en op de een of andere manier kan ze dat goed bij mij. Ik heb ook op bepaalde momenten woede aanvallen (best wel zeldzaam op stal) maar dan blijft ze ook rustig.

**Geplaatst**: 17-10-15 16:20

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 17-10-15 16:20

Als ik niet lekker in mn vel zit en me rot voel laat verzorgpony dat behoorlijk merken.
Die gaat extra lopen stieren zodat ik mezelf wel bij elkaar moet rapen om een goeie leider voor haar te kunnen zijn.

**Geplaatst**: 18-10-15 08:09

Geplaatst: 18-10-15 08:09

Het is zeker iets om rekening mee te houden. Ik merk wel degelijk dat een aantal dingen lastig zijn voor de paarden, en als ze zich lang moeten concentreren zijn ze echt wel moe daarna. Ik denk dat dat zeker geldt als ze veel stress moeten opvangen.

Het gaat vooral om balans. Eerst en vooral de balans van een geschikte kudde en voldoende rust en vrijheid, lekker in de wei scharrelen enzo.

Maar ik denk dat ook paarden het net als mensen, het best leuk kunnen vinden om meerdere kanten van zichzelf te ervaren. Op de wei lopen is leuk, maar liefde tonen voor mensen, springen, dressuur, hard werken, spannende dingen beleven, paarden kunnen het echt wel leuk vinden als het maar niet teveel wordt.

**Geplaatst**: 18-10-15 08:23

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 18-10-15 08:23

Als ik mij echt rot voel dan ga ik niet rijden. Dan doen we of niets ( poetsbeurt en weer terug de wei op) of een beetje grondwerk. Op stal zijn en vooral het bezig zijn zorgt er juist voor dat ik vrolijk word / ben.

**Geplaatst**: 18-10-15 08:28

Geplaatst: 18-10-15 08:28

Dandy schreef:
Zou het paard of de hond zich hier niet voor afsluiten als het "genoeg" is ? Ik vind het ook wel interessant want ik heb het me wel eens afgevraagd inderdaad. Ik weet wel dat ik er bij mijn eigen paard niet mee hoef aan te komen, die probeert juist op mij te projecteren ipv andersom (gevoelig en sensibel paard, ik zie mezelf toch wel als rustig en stabiel)?
Edit: antwoord op Ineke, ik denk dat dat uurtje geen probleem is, dat is hetzelfde als het verhaal van een vriendin aanhoren. Maar de hele dag.... Iedere dag weer....

Ik heb ook zo'n paard dat voor mijn gevoel echt op mij projecteert ipv ik op hem. Die van mij is onwijs gevoelig en sensibel. Ik kan ook niet echt heel boos worden, want dan raakt hij in paniek. Ben ik een keer verdrietig, wordt ik praktisch genegeerd. Maar is meneer moe, komt hij maar wat graag bij me. Of als iets spannend is, dan kruipt hij het liefst in mijn broekzak.

**Geplaatst**: 18-10-15 08:45

Geplaatst: 18-10-15 08:45

Heb ooit een heel leuk paardje gehad die echt mijn spiegel was. Had ik onderliggende stress dan liep hij geen meter. Hij huppelde maar wat rond. Ik heb toen het gedrag van mijn paard gebruikt om naar mezelf te gaan kijken. Wat scheelt er nu met mij en hoe moet ik er mee omgaan. Uiteindelijk zelf meer rust gevonden en samen met dat paard nog vele mooie resultaten behaald!

**Geplaatst**: 18-10-15 20:37

Geplaatst: 18-10-15 20:37

Ik heb ook wel paarden gezien die na een (vervelende) training hun frustraties uitten door een kuddegenoot eens flink de wei door te jagen.
Zijn dit kortdurende frustraties doordat de ruiter een keer niet zo goed in zijn vel zat, dan geloof ik dat het paard dat ook wel weer snel kwijt is.
Maar bij depressies of andere (meer langdurige) psychische klachten van de ruiter kan dit uiteindelijk ook echt een gedragsverandering geven bij het paard, sommige zijn opvallend en uiten zich 'groot' maar sommige zijn meer onderdrukt en geven ook andere problemen die meer naar binnen gekeerd zijn in het paard.

Shadow0 schreef:
Het is zeker iets om rekening mee te houden. Ik merk wel degelijk dat een aantal dingen lastig zijn voor de paarden, en als ze zich lang moeten concentreren zijn ze echt wel moe daarna. Ik denk dat dat zeker geldt als ze veel stress moeten opvangen.

Het gaat vooral om balans. Eerst en vooral de balans van een geschikte kudde en voldoende rust en vrijheid, lekker in de wei scharrelen enzo.

Maar ik denk dat ook paarden het net als mensen, het best leuk kunnen vinden om meerdere kanten van zichzelf te ervaren. Op de wei lopen is leuk, maar liefde tonen voor mensen, springen, dressuur, hard werken, spannende dingen beleven, paarden kunnen het echt wel leuk vinden als het maar niet teveel wordt.

Helemaal mee eens!

Juist een 'therapie' paard moet regelmatig goed zijn hoofd leeg kunnen maken, zodat hij genoeg afstand kan blijven houden, maar bij sommige problemen zie je juist dat mensen willen dat de paarden erg afhankelijk van hun worden.

**Geplaatst**: 19-10-15 03:10

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 19-10-15 03:10

Er is onderzoek gedaan naar hoeveel paarden meekrijgen van de stress en zorgen van de ruiter door ruiters en hun paarden tijdens gewone training en wedstrijd hartslagmeters&co om te doen. Bij de wedstrijden bleken de ruiters lichamelijk duidelijk meer gestresst. Paard: geen verschil.

Ik vraag me dus wel eens af of de reacties van het paard op onze emoties niet gewoon de reacties zijn op ons gedrag? De auteur van de blog schrijft het zelf bijna al: elke keer als ze in het verzorgingstehuis was was ze gespannen, schrikachtig en op haar hoede omdat ze bang was dat haar hond iets kapot zou maken, helemaal bij de man met alle slangetjes. Dieren zijn heel goed in staat om de spierspanning van anderen op te pikken. Als je dus de hele dag in de buurt bent van iemand die schrikachtig, stijf, terughouden en stomweg anders beweegt en commando's geeft, dan is dat dodelijk vermoeiend.

Hetzelfde zie ik bij therapiepaarden; die worden omringd door mensen in de hoogste staat van alertheid om te voorkomen dat de patient valt. Als een ruiter wegschuift en de begeleiders springen ernaartoe, dan is dat een aanval op het paard die hij steeds weer weg moet redeneren. Daar komt nog eens bij dat dit soort rijden echt micromanagement is, stapje voor stapje met steeds weer de bijbehorende hulpen (pas sinds een paar jaar wordt begeleiders van therapiepaarden afgeleerd om het paard de hele tijd bij het bit/hoofdstel vast te houden maar hem bij het halstertouw vast te houden op een gepaste afstand zodat het paard nog iets van bewegingsvrijheid houdt). Ik zou daar doodmoe en depressief van worden; niet van de emoties van die anderen, maar stomweg van hoe mijn werk eruitziet; heel kalm en gecontroleerd moeten blijven en al mijn eigen emoties binnenhouden in een omgeving waar de mensen om mij heen continu gespannen en alert bewegen, onvoorspelbare crises hebben of op het punt staan om wel/niet in te grijpen. Dat is precies waarom ambulancemedewerkers, politeagenten en militairen burn-outs en post traumatische stresstoornissen krijgen; in het laatste geval niet eens omdat ze een trauma meegemaakt hebben, maar omdat ze daar op geen enkele manier emotioneel uiting aan konden/mochten geven.

Ik ben er niet op tegen dat dieren de emoties van mensen zouden voelen, maar in heel veel gevallen is er ook een gedragsmatige verklaring die vrij duidelijk te zien is. Sinds ik me daarvan bewust ben, ga ik met elke mogelijke emotie de bak in: als ik boos of vrolijk ben, ben ik energiek en doen we energieke dingen, als ik somber of moe ben, ben ik rustig en beloon ik voor rustige dingen. Normaalgesproken heb ik niet het geduld om lang stilstaan te oefenen, als ik in de put zit en nergens meer energie voor heb wel.

Daarbij speelt het natuurlijk wel een grote rol dat ik alleen maar met beloningen train: ik kan een paard nooit vanuit emotionele onbalans kwaad doen en wordt hij hoe dan ook van elke training beter. Mensen die op basis van druk, straf of fysieke correcties werken raad ik echt af om de bak in te gaan als ze boos of depressief zijn, omdat je dan waarschijnlijk veel ontevredener zult zijn en dus meer correcties uit zult delen dan eerlijk is voor je paard.

**Geplaatst**: 19-10-15 13:51

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 19-10-15 13:51

Xyzutu: ik moet eerlijk zeggen dat ik in jouw verhaal niet herken hoe wij de paarden en de ruiters begeleiden. Dat 'gespannen en alert zijn' en erop af springen als een ruiter bijna dreigt te vallen? Dat lijkt mij een slechte tactiek... en klinkt inderdaad niet als een fijne manier van werken met je paarden.

Het punt is volgens mij meer: concentratie is vermoeiend. Maakt niet uit waar die concentratie over gaat, dat is gewoon iets dat je niet oneindig kunt doen. (En ook vanuit alleen maar positieve beloning kan dat nog vermoeiend zijn als je er te lang mee doorgaat.)
En hoe meer het dingen vraagt die buiten de routine van het paard valt, hoe meer energie dat kost.

Zelfs al ben je nog zo positief bezig, het heeft verwerkingstijd nodig.

Overigens hou ik het paard (afhankelijk van de ruiter) wel gewoon bij het bit vast (nou ja, begeleidersteugel die aan het bit vast zit, maar wel recht onder het hoofdstel vast), waarom niet? Gewoon een zacht, verbindend contact, zoals ik dat ook met de teugels zou hebben als ik zou rijden. Dat is zowel voor mij als het paard ook het makkelijkst, lopen op een afstandje vereist veel meer concentratie van het paard op mij, en je merkt duidelijk dat nieuwe paarden dat niet prettig vinden, pas als ze wat meer doorhebben wat er van ze verwacht wordt voelt loslaten ook ineens heel natuurlijk.

**Geplaatst**: 19-10-15 14:13

Re: Je paard is geen therapeut...?

Geplaatst: 19-10-15 14:13

Hmm, balen, ik kan het onderzoek niet meer terugvinden waaruit protocollen voortrolden over de minimale teugellengte (en dus vrijheid) die de begeleider het paard moest geven tijdens equitherapie. Misschien dat het gedaan was door Ulrieke Thiel? Het probleem met begeleiders die het paard aan het hoofdstel vasthielden of te kort op het bit met contactteurgels vasthielden was dat het paard geen enkele vrije, onbelaste bewegingsvrijheid meer had waardoor het werk dus veel meer concentratie vergde en nog zwaarder en belastender werd.
Als die contactteugel slechts een aanleermethode is, is dat natuurlijk beter, maar het is tegelijkertijd wel de meest intensieve/psychisch belastende leerweg omdat het paard door die contactteugel continu wisselende prikkels qua druk te verwerken krijgt op tandvlees en tong, waarvan hij per prikkel moet beoordelen of het nou een hulp was of stomweg onbalans van de begeleider die hij nu voelt - plus dat hij geen drukloze beweginsvrijheid heeft om zich te uiten. Maar als dit slechts een aanleermethode is die snel vervangen wordt door meer teugelvrijheid, dan kan het in deze situatie misschien de beste optie zijn. Maar chronisch contact met het hoofdstel/teugels werd in dat artikel (wat ik dus helaas niet meer kan vinden) gezien als een van de grootste risicofactoren voor burn-out bij therapiepaarden.

Helemaal off topic: Ik ben blij dat jullie de ruiter gewoon de ruiter laten en het paard gewoon het paard. Het ligt waarschijnlijk ook aan de doelgroep die in het zadel zit, maar de keren dat ik het voorbij zag komen ging het om kinderen die mentaal en fysiek veel problemen hadden en met 3 begeleiders reden die ook erg op hun hoede bleven. Als toeschouwer keek ik al met samengeknepen buik toe door alle spanning in de begeleiders, en dan kan ik me goed voorstellen dat het paard dat ook heeft.

**Geplaatst**: 19-10-15 15:00

Geplaatst: 19-10-15 15:00

xyzutu2 schreef:
Het probleem met begeleiders die het paard aan het hoofdstel vasthielden of te kort op het bit met contactteurgels vasthielden was dat het paard geen enkele vrije, onbelaste bewegingsvrijheid meer had waardoor het werk dus veel meer concentratie vergde en nog zwaarder en belastender werd.

Dat lijkt me, hoe sneu ook, toch gewoon de kern van het werk. Dat geldt trouwens ook voor gewoon rijden, of paarden voor de wagen, nee, die krijgen helemaal geen vrije, onbelaste bewegingsvrijheid, die zijn aan het werk. En dat vereist inderdaad concentratie. Van mij, van de ruiter en van het paard.

Dat hoeft wat mij betreft niet erg te zijn, als je het dus goed balanceert met veel tijd waar dat niet hoeft. Maar het idee dat je tijdens het werk zoveel ruimte gaat geven lijkt me niet helemaal realistisch.

Citaat:
Als die contactteugel slechts een aanleermethode is,

Nee, het is geen aanleermethode, het is gewoon een begeleidingsmethode. Maar ik merk dat paarden die langer meedraaien met het werk veel zelfverzekerder worden en als je dan een beetje op elkaar ingespeeld bent, dan voelt het wel heel natuurlijk om losser te laten. Dat is niet het doel waar we naar toe werken, maar wel het gevolg van een leuke samenwerking.

Citaat:
maar de keren dat ik het voorbij zag komen ging het om kinderen die mentaal en fysiek veel problemen hadden en met 3 begeleiders reden die ook erg op hun hoede bleven. Als toeschouwer keek ik al met samengeknepen buik toe door alle spanning in de begeleiders, en dan kan ik me goed voorstellen dat het paard dat ook heeft.

Dat lijkt me inderdaad echt niet fijn. En het werkt ook echt niet, want de allerbeste manier om zowel ruiter als paard als iedereen te helpen is de rust te houden. En hoe kun je een ruiter nou laten ontspannen als de omgeving niet ontspannen is?

Maar, ook dan moet het in balans staan. Want ook ontspannen aan het werk is het toch nog steeds wel werk.

**Geplaatst**: 19-10-15 15:14

Geplaatst: 19-10-15 15:14

Tja het is een lastig dilemma, want andersom telt ook. Nu onze paarden al heel lang op rust staan omdat de baasjes aan het verbouwen zijn, zie je af en toe iets de laatste tijd (het duurt ook wel lang) dat ik interpreteer als: "baasjes wanneer gaan we weer eens een leuke rit maken". De wei, het loopje naar huis, de royale paddock met het bosje kennen ze nu wel en de paarden lijken behoefte te hebben aan meer avontuur.
Bekend is ook bij de echte therapie paarden dat als er om de zoveel tijd goede ruiters een uur met de paarden aan de gang gaan, dat je die lieve makke schaapjes niet meer terug herkend. Stoom af blazen? wie zal het zeggen.
Ik denk dat het belangrijk is dat we altijd eerlijk zijn naar ons zelf en ons paard. De ene keer is paard lastig omdat wij lastig zijn, de andere keer is paard lastig omdat hij zelf zijn dag niet heeft. Maken wij hier niet zo'n drama van is er niet zoveel aan de hand, want dan is het eventjes braaf zijn in de oefening bij beide voorbeelden en dan stoppen we. Fijn afgesloten, klaar...

Daarnaast zijn paarden ook weer niet van marsepein. Wij hebben één paard die vroeger jonge paarden begeleidde in de stap/ draf molen, mee op buitenrit etc. Dit allemaal op de mm te regelen en te rijden en met een puppy achtige blik (zie dat kleine grut eens) om vooral maar niets fouts te doen.

Zo is hij ook met de klein kinderen en één keer deed het klein kind hem zo'n pijn dat hij braaf bleef met een super boze blik naar mij, van "vrouw haal dat kind van mijn rug, want ik kan en mag niets doen en dat is niet eerlijk". Dus kind er af gehaald, moeder weggestuurd met de kleine en nog even gaan rijden zodat hij echt eventjes beschaafd mocht bokken van boosheid waarna we daarna heerlijk gegaloppeerd hebben en weer vriendjes waren.
Dus ja paard mag therapie paard zijn, maar alles in het redelijke en met mate met grote inachtneming van zijn behoefte en (on) mogelijkheden.

De jonge hittepetit merrie van ons, mag daar en tegen nooit één seconde therapie paard zijn want die functioneert zo verschrikkelijk goed op dit moment en heeft zelf daarvoor veel te veel nodig en echt niets te geven.