Jaopie krijgt de hooibak niet stuk en vindt 'm te hoog om in te gaan staan. Toen was-ie kwaad en wilde hij nijdig in de rand bijten... auuwww... zit ijzeren frame omheen, Jaopie, is even wennen na die zelfgemaakte houten ruif he? (had-ie de halve zijkanten uit gevreten).
Trouwens...
Merries... is dat een ras apart of zo...?
Ik vanmorgen: Hoi Khava, hier ben ik, daar komt je hooi.
Khavanna komt blij aanzetten en gaat gewoontegetrouw de hooiplukken in de bak rondgooien, op zoek naar dat éne allerlekkerste plukje (dat natuurlijk helemaal onderop ligt, of dat denkt ze dan...)
Khava: bries, bries
Ik: Jaha, nou krijg je het er niet meer uitgegooid he? Hahaha!
Op dat moment grijpt Khava een grote pluk hooi en smijt die óver haar hoofd naar achteren waardoor ze dus een soort dekkleed van hooi over haar manenkam en rug had liggen, met een hele rare streng naar beneden hangend langs haar oog...
Daar schrok ze zelf dan weer zo van dat ze snurkend in galop er vandoor ging.
Jaopie stond d'r laatdunkend na te kijken met iets van: Watdoetdienouweer en vrat onverstoorbaar door.
Hooi waaide van haar rug (maar niet van haar hoofd), dus ze kwam weer terug richting hooibak, maar bleef op een paar meter trappelend en trippelend staan en begon toen met haar hoofd te schudden. Hooistreng schudde gewoon mee, want haakte aan haar manen vast.
Zucht.
Ik ging de wei in, dacht laat ik haar even helpen, en dat bengelende hooi voor haar oog weghalen.
Niet te benaderen. Twee stappen haar richting op resulteerde in een totale rodeo.
Ik keek Jaopie maar eens aan (ik zweer je dat-ie knipoogde), haalde mijn schouders op en verliet de weide weer.
Toen kwam ze - na veel hysterisch gedoe - naar de voerbak, stak haar hoofd omlaag om te eten en toen liet de hooistreng los. Die viel op Jaopie z'n neus, maar die kikt nergens van op of om als er ETEN is. Schrok ze dáár weer van, weer snurkend er van door. Daarna was ruim een kwartier lang dehooibak de schurk en de schuld, dus durfde ze daar niet meer bij in de buurt te komen. Elke keer tot op een paar meter, dan opeens weer wegstuiven.
Dat duurde iets van een kwartier, tot ze er blijkbaar achter kwam dat Jaopie immers ook gewoon daaruit stond te vreten, toen probeerde ze ook een voorzichtig hapje.
Er viel geen gebouw op haar hoofd, dus zo vatte ze dan weer de moed om op een normale manier haar ochtendhooi te gaan eten... Goeiedag zeg.
Ik heb het geheel met verbazing bekeken... en heel hard gelachen: Gaat 't wel, meissie? Gutteguttegut.
Dat soort idioterie heb ik Jaopie nou nog nooit zien uithalen... die heeft dan weer ándere idioterie...