Geplaatst 
Soms lees ik hier op bokt dat blijvende verzorgpaarden zeldzaam zijn. Dan besef ik me weer even hoe gelukkig ik ben, dat ik nu al weer 6 jaar rond huppel op de Fasantshoeve.
Ik weet nog goed dat ik 6 jaar geleden voor de deur stond. Er hing een poster op de deur: Welkom Teuntje. Als verlegen meisje van 10 liep ik de stallen in.
De eerste paar jaar kwam ik 1 keer per week 2 uurtjes langs. Dan mocht ik de samen met de eigenaar of haar dochters de paardjes poetsen.
Na een jaar kreeg ik mijn eerste paardrijles. Dat vergeet ik nooit meer, ik wist niet dat een mens zo gelukkig kon zijn.
Ik werd ouder en ik mocht steeds meer dingen gaan doen. Zo mocht ik ook af en toe mee naar wedstrijden of shows.
Steeds meer dingen mocht ik zelf gaan doen. Zo zat ik altijd graag bij de kleintjes in de wei. Bella en Binky waren dan ook ideaal gezelschap voor een korte pauze.
En Eldrik stond altijd klaar voor een lekkere poetsbeurt.
2 jaar geleden kreeg ik een smsje wat ik nooit meer vergeet; HIJ IS GEBOREN! HET IS EEN HENGST.
Zo snel ben ik nog nooit op mijn fiets gesprongen. En wat was hij mooi. Doede van de Fasanthoeve.
Ondertussen mocht ik ook lessen gaan volgen op de manege. En na 2 jaar manege ervaring was daar het moment waar ik al vaak over droomde. “Teuntje, kom je even naar buiten? Ik heb een ander paard voor je klaar staan” en daar stond Fitza, mijn grote vriend.
Er is veel veranderd sinds het begin.
Opa cor is een echte opa geworden en geniet van zijn pensioen.
Doede is geen hengstenveulentje meer, maar een 2jarig ruintje.
Er loopt een nieuw veulentje rond. Khayro, het prachtige veulentje van riba.
Maar 1 ding is hetzelfde gebleven, de grote lach op mijn gezicht als ik de stallen binnen kom.
Desiree,Paul,Sara,Joelle,Benjamin
Bedankt, en ik hoop dat ik nog heel lang de paardjes mag verzorgen.
